Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / http://sxeseiszois.wordpress.com/
Μην πάει ο νους σας στο πονηρό…σε τύπου σαδομαζοχιστικό πόνο.
Σαφώς και υπάρχει και αυτή η ροπή, αλλά τουλάχιστον, η συγκεκριμένη είναι ξεκάθαρη, φωνάζει. Δεν υποβόσκει, δεν κρύβει τις διαθέσεις και τις προθέσεις της.
Μιλάω γι’ αυτή την ανθρώπινη μανία να επικαλούμαστε, να επιζητούμε τον πόνο, μέσα από δύσκολες καταστάσεις, λάθος ανθρώπους, περίεργες συγκυρίες.
Έχουμε γαλουχηθεί με τέτοιο τρόπο, που μας φαίνεται φυσιολογικό να πρέπει να πονέσουμε, προκειμένου να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Για την ακρίβεια όσο περισσότερο πονάμε τόσο μεγαλύτερη η αξία αυτού.
Όλη η κοινωνία μας είναι χτισμένη γύρω απ’ αυτό.
Μην πάμε μακριά. Ακόμη και η θρησκεία μας, θρησκεία αγάπης, μας διδάσκει πως η λύτρωση έρχεται μόνο μέσα από θυσίες και πόνο.
Έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως μόνο με υπομονή θα πάρουμε αυτό που ζητάει η ψυχή μας. Και συνήθως αυτή η υπομονή πάει παρέα με πόνο, στενοχώρια, δάκρυα.
Αλλά όχι. Δεν πειράζει.
Γιατί, για να τα περνάμε όλα αυτά, σημαίνει ότι αξίζει. Ότι η λύτρωσή μας είναι κοντά.
Είναι το μάθημα που πρέπει να πάρουμε, έτσι ώστε να εκτιμήσουμε το αντικείμενο του πόθου μας, όταν (και αν) το αποκτήσουμε.
«ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο»
«τα αγαθά κόποις κτωνται»
Και ναι να έρθω να συμφωνήσω, πως τίποτα δεν πρέπει απλώς να μας χαρίζεται. Δε θα είχε νόημα.
…αλλά μέχρι πιο σημείο ο πόνος είναι σημάδι αξίας και όχι βλακείας. Μέχρι πιο σημείο ο πόνος είναι «ηδονικός»;
Γιατί θα πρέπει να έχει αξία ό,τι μας πονάει και κλέβει κάτι από τον αυθορμητισμό μας, την πίστη μας στο όμορφο;
Γιατί να τρομάζουμε και να αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν τα πράγματα πηγαίνουν από μόνα τους, αβίαστα, όταν προχωράνε χωρίς δυσκολία;
Θα είναι μικρή η αξία τους, όταν φτάσουν εκεί που πρέπει να φτάσουν χωρίς πόνο;
Ή μήπως η πραγματικότητα είναι πως απλώς φοβόμαστε να τα προχωρήσουμε τα πράγματα, γιατί φοβόμαστε να πάμε παρακάτω, να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας;
Γιατί βλακωδώς πρέπει να κουβαλάμε πάντα ένα σταυρό, σε καταστάσεις που θα έπρεπε κανονικά να μας εξυψώνουν και να μας κάνουν ευτυχείς;
Γιατί, ακόμη και οι πιο λογικοί, υποκύπτουν και μπαίνουν στη διαδικασία να περιμένουν τη «λύτρωση», όταν καταλαβαίνουν πως το μόνο που έμεινε από το αντικείμενο του πόθου τους είναι ο πόνος.
Γιατί κοροϊδευόμαστε ακόμη και μεταξύ μας, και αντί να πούμε ο ένας στον άλλο «ξύπνα!», «προχώρα παρακάτω», ταϊζόμαστε φρούδες ελπίδες και συμβουλεύουμε λίγη ακόμα υπομονή στον πόνο.
Μάχες πρέπει να δίνονται για τα «θέλω» μας. Και να κοπιάσουμε ίσως γι’ αυτά.
Αλλά υπάρχουν και κάποια «θέλω» που δε θα έπρεπε να φαίνεται η αξία τους, βάσει της προσπάθειας – πόνου που χρειάστηκε για να τα αποκτήσουμε.
Στον έρωτα, στη φιλία, στις ανθρώπινες σχέσεις, γενικότερα, θα έπρεπε να υπάρχει ένας «κυματοθραύστης» πόνου.
Αυτές τις σχέσεις θα πρέπει να τις κρατάμε ανέγγιχτες απ’ τον πόνο.
Να μην του επιτρέψουμε να πάρει κάτι απ την αθωότητά τους, την ομορφιά τους.
Να μην τον αφήσουμε να τις αμαυρώσει.
Πρέπει να πάψουμε να παραμυθιαζόμαστε ότι ο πόνος θα τις κάνει ισχυρές.
