Νένα Μυρωνίδου / [email protected]hotmail.com
Σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη τα φαινόμενα και τα φανερά, έψαξα και βρήκα τη διάφανη αλλά ανθεκτική ύπαρξη που λέγεται Σίμος Κακάλας. Σκηνοθετεί, υποδύεται και χτίζει στο θέατρο όνειρα και ιδέες. Κι ο κόσμος μοιάζει να συντονίζει την ανάσα του με τη δική του, ώστε να μπαίνει στον ανατρεπτικό του ρυθμό. Μεσημέρι Σαββάτου με ήλιο και είπαμε να πιούμε ένα καφέ και να συνεχίσουμε και επίσημα την κουβέντα που αρχίσαμε κάνα δυο μέρες πριν στο ρελαντί και παρεϊστικο που μου επέτρεψε να μοιραστώ μαζί του. Μακριά από πολιτική και χυδαίους κιτρινισμούς. Αντικρυστά. Με αφορμή την παράσταση Goλfω, Director’s cut! στο Θέατρο Αυλαία.
Η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος παραπέμπει σε ένα σύγχρονο «μπουλούκι», αν καλοκοιτάξει κανείς τη θεματολογία και τον σταθερό πυρήνα των ηθοποιών που την απαρτίζετε, παρέα με την Έλενα Μαυρίδου. Εκτός από συνοχή, προσφέρει κάποιο αίσθημα ασφάλειας αυτή η δομή;
Το αντίθετο. Δεν παρέχει καλλιτεχνική ασφάλεια. Στόχος μιας τέτοιας ιστορίας είναι η καλλιτεχνική ανασφάλεια. Μια ομάδα συστήνεται κατ’ αρχάς για να συγκεντρωθεί σε κάποια πράγματα που έχει κατά νου. Για ‘μας, το μπουλούκι είναι μια φάση του θιάσου, ένας τρόπος λειτουργίας που βέβαια δε μπορεί να γίνει με τους ίδιους όρους. Ωστόσο μεταχειριστήκαμε μια λογική και στο μέτρο που αυτό ήταν λογικό στο σήμερα. Οπότε, αυτό στήθηκε δύσκολα και η λέξη ασφάλεια είναι άγνωστη. Και η θεματολογία που έχουμε επιλέξει, και οι πολλαπλές εκδοχές που έχουμε ανεβάσει. Είναι ένα μη σταθερό έδαφος. Πολλές φορές.
Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη διασκευή και όχι με κάτι δικό σου, παρά το γεγονός ότι σε διακρίνει μια εξαιρετική ευρηματικότητα;
Μεταχειρίζομαι κάτι το οποίο με ενδιαφέρει πώς λειτουργεί, το μελετάω και διαβάζω πολύ. Βλέπω και το πράγμα στη πράξη. Πώς συμβαίνει και τι δυσκολίες έχει. Το θέμα εδώ ήταν η Γκόλφω, και πώς αυτή αποκτά μια άλλη ουσία μέσα από την παράλληλη δράση στη σκηνή, ενός κομπέρ ή ενός χαρακτήρα που σχολιάζει ή το κοινό σε ρόλο σχολιαστή. Αυτό, βέβαια, μέσα από το φίλτρο των μπουλουκιών. Οι ηθοποιοί αυτοσχεδίαζαν, είχαν μια άλλη σχέση με το κοινό. Ο βαριετέ χαρακτήρας έδινε πάρα πολλά, και μάλιστα μεγάλου ρεπερτορίου.
Στην παράσταση χρησιμοποιείς πολλά στοιχεία τεχνολογίας, κάτι που παρατηρούμε αρκετά στο θέατρο τα τελευταία χρόνια. Πόσο απαραίτητο κίνητρο αποτελεί αυτό για το κοινό, που όσο αλλάζει αγαπάει την ταχύτητα και τα περίεργα παντρέματα;
Είναι μια πλάτη-οθόνη παρμένη από τα μπουλούκια. Το σκηνικό των μπουλουκιών έμοιαζε κάπως έτσι, με μια εικόνα για φόντο που στη διάρκεια της πλοκής άλλαζε. Εξάλλου η τεχνολογία είναι φτηνή και μπορείς να έχεις και να παίζεις πια με πολλά τοπία.
Πώς εμπνεύστηκες τη μεταφορά σε manga αρχικώς, και τώρα πια σε animation;
Γενικότερα υπάρχει μια αντιπαραβολή της Γκόλφως με τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια και από προσωπικό βίωμα. Η Candy Candy που ήταν μελόδραμα έπαιζε στο πρόγραμμα μετά τον Καραγκιόζη. Οπότε είναι οικείο, και έχουν πολλά στοιχεία μελοδράματος, αν δεν είναι και εξολοκλήρου.
Το κοινό κατανοεί αυτή την προσέγγιση ή πιστεύει ότι αλλοιώνεις εκείνο το αλλοτινό πρωτότυπο που γνώρισε και αγάπησε?
Δε νομίζω. Μια χαρά κατανοεί. Εξάλλου, η αντιστοιχία είναι άμεση.
Τα βάζεις λίγο με τα σύμβολα στην παράσταση καθώς διακρίνει κανείς μια κωμική διάθεση απέναντί τους, ωστόσο χωρίς καμιά προσβλητική παρεκτροπή.
Δεν τα αλλοιώνω. Μετράει πώς τα χρησιμοποιείς. Τα σύμβολα και οι συσχετισμοί μέσα στη Γκόλφω είναι όλα όσα έχει μαζέψει η Gολfω. Δεν είναι ένα σκέτο μελόδραμα. Ακολουθεί την πορεία της ελληνικής ιστορίας και θα το δούμε αργότερα με τα λαϊκά θέατρα, όπως για παράδειγμα βλέπουμε στο «Θίασο» του Αγγελόπουλου, έως ακόμα και στον Χάρρυ Κλυνν. Παίζει με ένα παρελθόν που έχει φύγει. Είμαστε σε μια εντελώς διαφορετική στιγμή μας.
Στο ελεύθερο μέρος της παράστασης σχολιάζεις τους χίπστερς, τους οικολόγους, τις θεωρίες συνωμοσίας που κινούνται γύρω από την επικαιρότητα, και τις μόδες με αρκετά σατιρικό τρόπο. Υπάρχει κάτι που χαλάει το «υλικό» του Έλληνα; Του ταιριάζει όλο αυτό;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα να του ταιριάζουν ή να τον «χαλάνε» γιατί όλα εξαρτώνται από ‘σένα. Απλώς υπάρχουν κάποια φαινόμενα, κάποιες τάσεις που φυσικά είναι παγκόσμια και θα έλεγα πως μοιάζει αστείο όλο αυτό.
Τηλεόραση και Σινεμά. Σε ενδιαφέρουν;
Μου έχουν τύχει πράγματα αλλά δεν είναι στα άμεσα ενδιαφέροντά μου. Θα ήθελα να κάνω κάτι που όμως να με ενδιαφέρει πολύ. Δεν ξέρω τι θα έκανα. Είναι διαφορετικές δουλειές αυτές, μεγάλες οι απαιτήσεις και νομίζω πως δε με ενδιαφέρει.
Τα σχέδιά σου για το μέλλον ποιά είναι σε καλλιτεχνικό επίπεδο; Έχεις σκεφτεί καθόλου το stand up comedy; Το λέω γιατί στην παράσταση είσαι πολύ επικοινωνιακός με το κοινό και ιδιαίτερα ατακαδόρος.
Είναι κάτι που βγήκε και αυτό μέσα από τα συστατικά του μπουλουκιού. Αναπτύχτηκε παράλληλα με την παράσταση. Δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ στο μέλλον. Προς το παρόν, δουλεύω εργαστηριακά και υπάρχει γενική κατεύθυνση προς την τραγωδία. Υπάρχουν κάποια έργα που δοκιμάζουμε.
Πως σχολιάζεις/εξηγείς τη χρήση της μάσκας στις παραστάσεις σας; Για ποιόν είναι μεγαλύτερη πρόκληση; Για εσάς που το χτίζετε ή για εμάς που το βλέπουμε;
(γέλια) Α, δεν ξέρω.. Πρόκειται κυρίως για κάτι που μπορεί να δώσει μια διέξοδο, στο να μπορέσουν να παρουσιαστούν στο κοινό περισσότεροι χαρακτήρες από όσους ηθοποιούς έχεις. Και αυτό έχει μια λογική «μπουλουκτσίδικη». Και από την άλλη χρειάζεται μια τεχνική για να μπορέσεις να το αποδώσεις σωστά. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό και είναι ένα ισχυρό χαρακτηριστικό μας. Δεν ξεκινήσαμε έτσι. Προέκυψε, έφυγε και επέστεψε. Χρησιμοποιούμε πολλά είδη μεταμφίεσης του ηθοποιού, προσπαθούμε να δούμε τέτοιες δυνατότητες.
Κάπου εκεί σταματήσαμε τη «μηχανική υποστήριξη» της συνέντευξης. Ήπιαμε τον καφέ μας μιλώντας περί ανέμων και υδάτων σε χορταστικό επίπεδο, και περπατήσαμε ώσπου να χωρίσουν οι δρόμοι μας, με μια αίσθηση «συνεχίζεται». Άλλωστε ο Σίμος είναι μια αστική και αληθινή πραγματικότητα, τυλιγμένη με την απαραίτητη χρυσόσκονη του διαφορετικού. Έχει πάρει πια φόρα, με ευνοϊκό άνεμο και δε λέει να φρενάρει… Ευχαριστώ Σίμο.
