Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης/[email protected]
Πρόκειται για ένα πραγματικά αληθινό όσο και τεράστιο «ευχαριστώ». Τόσο σε έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές των τελευταίων χρόνων, όσο και στο… Θεό. Ναι, και σ’ Αυτόν, γιατί μας έδωσε την τύχη (ασχέτως των όσων άλλων συμβαίνουν) να ζούμε σ’ αυτή την εποχή και να παρακολουθούμε ζωντανά εδώ και μία δεκαετία έναν πραγματικό θρύλο του τένις. Ρότζερ (Φέντερερ), εσύ βασιλιά…
Πλέον λέγοντας απλά το όνομα «Ρότζερ», μοιάζει αδύνατο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο εκτός από τον μεγάλο αυτό Ελβετό τενίστα. Και η τύχη βέβαια που προαναφέραμε αφορά σε μία ολόκληρη υφήλιο, στους «εκλεκτούς» -ημών συμπεριλαμβανομένων- που έχουν το προνόμιο να βλέπουν live έναν πραγματικά ξεχωριστό παίκτη, από αρκετές απόψεις. Είμαστε τυχεροί, γιατί δεν θα χρειαζόμαστε τη βοήθεια του youtube σε μερικά χρόνια, για να μάθουμε ποιος ήταν εκείνος ο μεγάλος τενίστας των 17 Grand Slam, όπως θα συμβεί με τις επόμενες γενιές, μνημονεύοντας τα πραγματικά αξιοθαύμαστα κατορθώματά του.
Μπορεί τον μεγάλο Σάμπρας να μην τον ζήσαμε, όπως τον επίσης πολύ μεγάλο Πέρι, που είναι και ο τελευταίος Άγγλος που κατέκτησε το Γουίμπλεντον, πριν από 76 χρόνια. Παράλληλα, πολλοί από μας δεν είδαν –σε live τουλάχιστον εικόνα- Μαραντόνα, Πελέ, όσον αφορά το ποδόσφαιρο, Μοχάμεντ Άλι στην πυγμαχία ή τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, που μεγαλούργησε στα γήπεδα του NBA.
Αλήθεια όμως πόσο λιγότερο τυχεροί είμαστε που βλέπουμε αυτή την στιγμή έναν τενίστα που θα μνημονεύεται για πολλές δεκαετίες ακόμα ως το τελειότερο ίσως χέρι που ακούμπησε ποτέ ρακέτα. Οι φίλοι του τένις δεν είναι πολλοί, χωρίς μάλιστα να έχουμε οι περισσότεροι τη «ματιά» του ειδικού, αλλά μόνο εκείνη του τηλεθεατή, αυτό που δύσκολα μπορεί να αρνηθεί όμως κανείς, είναι ότι πρόκειται για έναν πραγματικά θεαματικό σπορ. Η δυσκολία του μάλιστα σε σχέση με τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα, όπως εύστοχα έχουν παρατηρήσει κάποιοι, είναι ότι ο αθλητής καλείται να δείξει την κλάση του, και στην προκειμένη (του Φέντερερ) μιλάμε για… πολλά «κιλά» κλάσης, ερχόμενος σε επαφή με την μπάλα για ελάχιστα μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου και χωρίς μάλιστα να την ακουμπάει ο ίδιος με το χέρι του. Αν το σκεφτούμε λίγο παραπάνω αυτό, θα καταλάβουμε ότι πρόκειται για κάτι τρομακτικά δύσκολο.
Επειδή βέβαια η αξία του χαμένου, δίνει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στον νικητή, μία στιγμή ή μάλλον φράση του μεγάλου χαμένου στον τελικό του Γουίμπλετον, Άντι Μάρει, και μάλιστα μπροστά σε χιλιάδες συμπατριώτες του, αξίζει ίσως, όσο και το ίδιο το τρόπαιο. Γιατί οι μεγάλοι αθλητές φαίνονται όχι μόνο στις νίκες τους αλλά και στις ήττες. Κλαίγοντας ο Άγγλος τενίστας, ζήτησε… συγγνώμη από τον Φέντερερ γι’ αυτήν την αντίδρασή του (καθ’ όλα φυσιολογική βέβαια), καθώς δεν ήθελε να «κλέψει» τα φώτα της δημοσιότητας από το μεγάλο Ελβετό, όπως εξήγησε…
