Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης/[email protected]
Μάτα στην εκτέλεση του κόρνερ. Παίρνει φόρα, μικρή, δεν μπορούσε κι αλλιώς άλλωστε. Η μπάλα στο κεφάλι του Ιβάνοβιτς. Θα το κάνει, θα τη στείλει εκεί που δεν πιάνεται. Γκολ… Ένας ευρωπαϊκός τίτλος μόλις είχε κριθεί. Στο 3ο λεπτό των καθυστερήσεων.
Από τη μία πλευρά η ανείπωτη χαρά, οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί. Δεν είναι και λίγο άλλωστε να φοράς για δεύτερη σερί χρονιά ευρωπαϊκό στέμμα. Έστω κι αν πρόκειται για το δεύτερο τη τάξει. Την ίδια στιγμή μάτια δακρυσμένα, σχεδόν κλαμένα. Ένα κράμα σκοτοδίνης, απελπισίας και σοκ ζωγραφισμένο σε χιλιάδες βλέμματα.
Αυτή δεν είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου; Γι’ αυτό δεν ήταν, είναι και θα είναι ο βασιλιάς των σπορ. Μπορεί το μπάσκετ να είναι το εθνικό μας άθλημα σαν Έλληνες, κάτι που φάνηκε για μία ακόμα φορά με το εντυπωσιακό επίτευγμα του Ολυμπιακού, αλλά δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι τα συναισθήματα που σου προκαλεί η «στρογγυλή θέα» είναι κάτι το ανεπανάληπτο, το μοναδικό.
Και το ζήσαμε, όλοι. Όσοι τουλάχιστον αγαπάμε το άθλημα και καθήσαμε μπροστά στις τηλεοράσεις μας το βράδυ της Τετάρτης, για τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ ανάμεσα σε Τσέλσι και Μπενφίκα.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, ένα αυθόρμητο “γιατί;” βγαίνει από μέσα σου. Γιατί αυτοί κι όχι εμείς; Τα μεγέθη φυσικά είναι ασύγκριτα, δεν μπορείς να… πατάς τα πόδια σου στη γη, τη δεδομένη χρονική στιγμή και να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορεί μία ελληνική ομάδα να βρεθεί στη θέση μία εκ των Τσέλσι ή Μπενφίκα. Επειδή όμως, εκ της φύσης μας, έχουμε μάθει να ζούμε πάντα και με αυτά, τα λίγα… Γιατί;
Γιατί να σου κλέβουν και αυτά; Γιατί να σε υποχρεώνουν να ζεις τον τραγέλαφο που όλοι παρακολούθησαν το περασμένο Σάββατο στον τελικό του Κυπέλλου (την κλοπή του Αστέρα από διαιτητές που… φτιάχνουν καριέρα με τις αποφάσεις τους); Γιατί να στερείς το δικαίωμα στο όνειρο και για τον “μικρό”.
Μα μήπως υπάρχει και τίποτα χειρότερο. Όχι, φυσικά δεν υπάρχει. Και το “γιατί” μένει αναπάντητο…
