Εγώ το Δήμο δεν τον ήξερα. Διάβασα πριν λίγο τα κακά νέα. Δεν χρειάζεται δα και να τον ξέρεις για να «πάθεις». Η ζωή που έζησε και ο τρόπος που χάθηκε, σενάριο. Ένα κακό σενάριο που περνά από το νου αν έχεις παιδί…
Θυμήθηκα τις μέρες μου στη «Μακεδονία». Το καλοκαίρι που χάσαμε ξαφνικά τον Αντωνάκη από το φωτογραφικό αρχείο, λίγο μετά, μόλις έφυγα το Γιώργο –με τη βοήθειά τους ανακατεύτηκα με τις φωτογραφίες του παραμελημένου αρχείου της ιστορικής εφημερίδας για τη σελίδα «Φωτοθήκη» που δημοσιευόταν στο κυριακάτικο φύλλο το 2006-2007.
Θυμήθηκα τη Βούλα τη δακτυλογράφο, με τα γέλια και τα μαγειρέματα, που κι αυτή καλοκαίρι χάθηκε. Πήγα πιο πίσω στον Χρήστο τον Αρνομάλλη.
Θυμάμαι και τ’ άλλα παιδιά, “αυτούς που μένουν”. Ο θάνατος ήταν πάντοτε δυνατό σοκ –μια κοινότητα ήμασταν εξάλλου, μια οικογένεια που λένε. Χάναμε ένα φίλο, στην ελαφρότερη ένα συνεργάτη. Μια ανάσα λιγότερη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ένα αγκάθι ζωής (ζούμε με τους νεκρούς μας, όπως είχε πει στο κατευόδιο του Χρήστου η Ε.Σ.).
Το Δήμο δεν τον ήξερα. Δεν έχει σημασία. Ορίζεις τη ζωή αλλιώς -και μόνο το να μπορείς να χαζεύεις π.χ. τα σύννεφα. Και μόνο να ξυπνάς.
Όταν κινδυνεύει το παιδί σου, μάλλον δε σκέφτεσαι ότι μπορεί να πεθάνεις. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα το σώσεις. Ο Δήμος το απέδειξε. Δε χρειαζόταν. Γαμώτο…
Γ.Κεσ.
[youtuber error=’Not a YouTube, Vimeo or Google Video URL: https://www.youtube.com/watch?v=b8KObzEx0zQ’]
