Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης / [email protected]
Με πόσο πιο απλά λόγια θα πρέπει να το πουν δηλαδή ή άνθρωποι; Ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό το έχουν κάνει πράξη και μάλιστα με το παραπάνω. Το θέλουν για πάρτη τους, ένα ποδόσφαιρο γεμάτο από μιζέρια και δυσωδία, για να το βλέπουν και να το χαίρονται (;) μόνοι τους.
Άτυχος ή απλά «βλαξ» ήταν αυτός που έκανε το λάθος να πάει σε έναν «αθώο» αγώνα -θεωρητικά χωρίς ενδιαφέρον- Κυπέλλου μεταξύ ομάδας της Football League (βλ.Παναχαϊκή) και του επικείμενου πρωταθλητή Ελλάδας (βλ. Ολυμπιακός) για να δει όχι μόνο την ομάδα του να γίνεται έρμαιο στις ορέξεις ενός επικίνδυνου -στην πραγματική έννοια της λέξης- διαιτητή, αλλά να βγάζουν το παιδί του από τις κερκίδες άρον-άρον για να σωθεί από τους λογής λογής γνωστούς-αγνώστους ταλιμπάν που συνεχίζουν να «βιάζουν»… αγόγγυστα ένα ποδόσφαιρο που βάλλεται συνεχώς και αδιαλείπτως.
Και βέβαια, αν αυτοί οι «ξύπνιοι» που νόμιζαν ότι με το ξύλο, τις μαχαιριές και τα κυνηγητά θα αποδώσουν ποδοσφαιρική δικαιοσύνη για τα «εγκλήματα» που είχαν προηγηθεί, είναι οι φυσικοί αυτουργοί ενός ακόμα επεισοδίου του… δράματος που ζει εδώ και χρόνια το άθλημα, ο ηθικός αυτουργός βρισκόταν κάπου έξω, μακριά. Γιατί φυσικά ακόμα πιο ανόητοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι τα όργια του διαιτητή Δημητρόπουλου έγιναν επειδή απλά ξύπνησε μία ωραία πρωία και αποφάσισε να «σφάξει» στο γόνατο την ομάδα της Πάτρας.
Η καραμέλα αυτή έλιωσε πια και έχει φτάσει ήδη στον οισοφάγο… Το γεγονός πως πήγε σαν να ήταν σε εντεταλμένη υπηρεσία ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές και ευκόλως αναγνώσιμο, αλλά το θέμα που θα πρέπει πλέον να απαντηθεί, είναι το… μέχρι ποτέ. Η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά και κάποιοι συνεχίζουν να ασελγούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το έχουν κάνει τσιφλίκι τους και όλοι τριγύρω κοιτούν είτε ανήμποροι, είτε χωρίς διάθεση, είτε επειδή είναι και οι ίδιοι βολεμένοι από το σύστημα ή γιατί απλά αδιαφορούν. Ένα έργο, με ίδιους πρωταγωνιστές, γνωστή κατάληξη και σενάριο που σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει.
Αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν έχουν κουραστεί, που δεν έχουν αηδιάσει από το υπάρχον status quo, τότε θα πρέπει να αναγραφούν σε ιδικό πλακάτ που ακολούθως θα τεθεί σε δημόσιο… προσκύνημα. Αυτό βέβαια είναι διαφορετικό από το γεγονός ότι οι περισσότεροι θα συνεχίσουν με την έναρξη κιόλας του δευτέρου γύρου να το παρακολουθούν. Είναι ίδιον εξάλλου του Έλληνα φιλάθλου ο μαζοχισμός και όπως φαίνεται το μικρόβιο δεν πρόκειται να φύγει από μέσα του ποτέ.
Από εκεί και πέρα πάντως θα πρέπει να αναρωτηθούμε και κάτι άλλο. Γιατί 5-10 τυχοδιώκτες να μπορούν να «παίζουν» με κάτι που για πολλούς αποτελεί την… καψούρα τους, ό,τι τους έχει (;) αφήσει ένα ανύπαρκτο κράτος για ξεχνάνε έστω και για ένα δίωρο τον βιασμό που υφίστανται τις υπόλοιπες 22 ώρες; Αλήθεια μπορούμε, θέλουμε να τους… στείλουμε από εκεί που ήρθαν. Η μήπως η «μεταγραφάρα» που θα κάνει η «προεδράρα» μας είναι τελικά πιο δυνατή από το ίδιο το ποδόσφαιρο;
