Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη
Δυσάρεστη εβδομάδα αυτή που αφήσαμε πίσω μας. Δεν ήταν τα χαράτσια, δεν ήταν οι περικοπές, ούτε οι συζητήσεις περί πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας.
Ακόμη και ο φόβος του να χάσεις το σπίτι σου, επισκιάστηκε βίαια και γρήγορα, από τον θάνατο του 19χρονου Θανάση από την Αθήνα, που μπήκε στο τρόλεϊ και… όταν βγήκε δεν ήταν για να πάει στο σπίτι του.
Όπως σε κάθε τραγικό γεγονός που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, έτσι και σ’ αυτό, εμείς, οι Έλληνες, χωριστήκαμε σε δυο στρατόπεδα.
Στο πρώτο, ανήκουν οι «αντί να χτυπήσεις εισιτήριο, χτύπα έναν ελεγκτή».
Στο δεύτερο, είναι αυτοί που λένε ότι «ίσως από αυτό το σκηνικό, θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε νομοταγείς καθ’ όλα, μιας και ο νόμος (για τους πολίτες, όχι για τους πολιτικούς) είναι τυφλός και μεταχειρίζεται τους πάντες με τον ίδιο τρόπο!
Το χάος ξέσπασε μέσα και έξω από τον υπολογιστή, όταν η Λένα Διβάνη, έγραψε το σχόλιό της στο διαδίκτυο:
«Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό».
Τότε, όλοι όσοι την έκριναν για σκληρότητα, βάναυσο μυαλό, κακία, σκληροπετσιά και ό,τι άλλο, της απάντησαν με τον καλύτερο και δημοκρατικό ΠΑΝΤΑ τρόπο, όπως ο Ελληνάρας ξέρει πολύ καλά να κάνει.
Ενδεικτικά, παίρνω κομμάτια των σχολίων που δέχθηκε η συγγραφέας:
1: « Το συμπέρασμα ρε τριπο@τ@νο, είναι ότι έχει ευτελιστεί τόσο η ανθρώπινη ζωή, που ένας 18χρονος χάνει τη ζωή του για 1.40 ευρώ».
2. «Παλιοσιχαμένη βρ@μι@ρ@»
3. (από κάποιον πατήρ σάμθνιγκ) «Ακόμα η ψυχή του παιδιού μιλάει και εσύ βρε ηλίθια βγαίνεις και λες τέτοια πράγματα θα το πληρώσεις ακριβά από τον Θεό».
4. «Εύχομαι σύντομα να πας στον διάολο και να καείς στην κόλαση».
5. «Να σε πατήσει λεωφορείο γεμάτο λαθρεπιβάτες παλιολεσβία συγγραφέα του κ@λου».
Λογικό ε;
Δεν έβαλα κεφαλαίο, με σκοπό να σχολιάσω τα σχόλια στο σχόλιο της Διβάνη (εσκεμμένο το τόσο σχόλιο στην πρόταση, είμαστε πολύ καλοί στον σχολιασμό), αλλά θέλησα να πω την άποψή μου και – πλιζ μη με πείτε βρ@μιάρα αν δε σας αρέσει, κρίμα δεν είναι;
Όλοι όσοι βγήκαν φίλε μου και μίλησαν για φονιά οδηγό και μακελάρη ελεγκτή, αυτή τη στιγμή, πίνουν τα μοχίτα τους σε κάποια ξαπλώστρα, τρώνε την μπριζολίτσα τους με θέα τη θάλασσα, ή τουλάχιστον, είναι σπίτι με την οικογένειά τους. Πάει, το ξέχασαν το παιδί… Αλί στους δικούς του, που ψάχνουν να βρουν την άκρη του νήματος, με το ερώτημα «γιατί;». Ας μην είμαστε τόσο επαναστάτες, όταν, την επόμενη στιγμή συνεχίζουμε τη ζωούλα μας λέω εγώ.
Επιπλέον, από πότε δεν μπορώ να εκφράσω την άποψή μου; Υπάρχει κάποιον νόμος, κάποιος κανόνας που να μου απαγορεύει να το κάνω; Τι λαϊκή Χούντα είναι αυτή; Αλήθεια, είναι μόνο αυτή που θέλω να ακούσω και δικαίωμα έκφρασης, έχει μόνο αυτός που θα μου πει ό,τι μπορεί να αντέξει το αυτί μου; Κάτσε, γιατί εδώ διαφωνώ!
Το μυαλό μου δε χωράει το κλισέ που λέει ότι «όταν είσαι διάσημο και καλά πρόσωπο, απαγορεύεται να λες το τι πραγματικά πιστεύεις, επειδή αυτομάτως ό,τι έκανες στην συγγραφική πχ καριέρα σου πάει στον πάτο της θάλασσας».
Είχα έναν διαπληκτισμό στο facebook με έναν κύριο καθώς πρέπει κατά τα’ άλλα, που, ενώ εγώ ανέφερα ότι «αφήστε τους πάντες να μιλήσουν, η άποψή τους τζάμπα είναι, γιατί τους τρώμε όταν λένε κάτι που δε μας αρέσει;», πήρα μια απάντηση, λίγο πιο γραφική από το Μοναστηράκι, που ανέφερε (λες και δεν είχε δει το σχόλιό μου), ότι βάζω πάνω από τη ζωή ενός παιδιού τη μάρκα του λεωφορείου και λέω μ@λ@κί@ς.. Συγκεκριμένα:
Ο τάδε σχολίασε:
«Επειδη υποψιαζομαι η εν λογω κυρια εγραψε την ‘αποψη” της για να σχοληθουμε μαζι της , νομιζω ηρθε η ωρα να την αγνοησουμε..Οπως τον λαγο του γνωστου ανεκδοτου…»
Κι εγώ απάντησα: «Δεν υπάρχει η περίπτωση να έγραψε την άποψή της, όπως όλοι οι άλλοι δηλαδή; Γιατί κάθε φορά που κάποιος λέει κάτι που δε μας αρέσει, κρίνουμε ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή; Ο καθένας έχει την άποψή του κι είναι ελεύθερος να την εκφράσει όπου και όπως θέλει θαρρώ..»
Και πήρα την απάντηση:
«Aν μπροστα στο πτωμα ενος 19χρονου νεκρου παιδιου απο τροχαιο, εσύ υπερασπιζεσαι την αξιοπιστια της εταιρειας που κατασκευασε το αυτοκινητο με το οποιο σκοτωθηκε, τοτε δυο τινα μπορει να συμβαινουν: Η λες ενσυνειδητες μαλακιες ( για τους δικους σου λογους..) ή εισαι εκπροσωπος ( αμισθος η εμμισθος ..) της αυτοκινητοβιομηχανιας !!»
Κι επειδή είπα να παίξω με τους όρους του, σκέφτηκα, ότι με τέτοιους ανθρώπους, το «λαϊκίζειν εστί φιλοσοφείν», οπότε είπα:
«Εσεις παντως εχετε πολυ χιουμορ και καθολου τροπους κυριε. Προφανως το πτωμα ενος παιδιου-που εγινε πτωμα εξ αιτιας των ενσυνειδητων μαλακιων της γενιας σας- εναι πανω απ ολα. Εθιξα την ελευθερια της γνωμης,κατι που ουτε εσεις υπερασπιζεστε απ ο,τι ειδα… θελω ο καθ ενας να λεει ελευθερα τη γνωμη του διοτι ετσι βλεπουμε απο τι απαρτιζεται η κοινωνια που ζουμε… ενσυνειδητα κ μαλακωδως εχω το δικαιωμα θαρρω,ε;»
Απάντηση δεν πήρα.
Ο λόγος που αναφέρω συνεχώς την ελευθερία της έκφρασης, είναι ακριβώς για τον λόγο που ανέφερα και στην απάντησή μου στον εν λόγω κύριο!
Ανοίξτε τα΄αυτιά σας να ακούσετε ό,τι έχει να πει ο καθένας από εμάς. Κάνει καλό.
Καταλαβαίνεις ποιος είναι δίπλα σου, τι σκέφτεται, τι θέλει. Από πότε στρουθακαμηλίζεις στο διαφορετικό; Προφανώς, η κυρία Διβάνη προσπάθησε να τα μαζέψει μετά, ήταν σκληρό αυτό που είπε, αλλά για στάσου, από τη στιγμή που είπε ελεύθερα τη γνώμη της, έπρεπε να είναι έτοιμη και για τις συνέπειες…
Ας μάθουμε επιτέλους να ακούμε ακόμη και τις απόψεις που δε μας αρέσουν! Αυτή είναι η κοινωνία σου, παρ το χαμπάρι. Οι συμπολίτες σου δεν είναι κλωνοποιήσεις του εγώ σου! Κάνει καλό να μαθαίνεις τι σκέφτεται ο άλλος, κρίνεις αν θα τον κρατήσεις «εντός», ή εάν θα τον απομακρύνεις.
Δε γίνεται να μιλούμε για ελευθερία και να τη στερούμε από όποιον δε συμφωνεί μαζί μας ρε παιδιά. Ας μην είμαστε τόσο «επιλεκτικοί» ως προς την αλήθεια!
Η αλήθεια μου, είναι πολύ αληθινή και είναι δική μου, αν συμβαδίσει με τη δική σου αληθινή αλήθεια, θα μπορέσουμε να πιούμε κι έναν καφέ, ή να διαβάσω το βιβλίο σου. Αν όχι, σίγουρα, όλο και κάποια άλλη «αληθινή αλήθεια» θα βρεθεί για να μοιραστεί μαζί σου το καλαμάκι του φραπέ!
Δεν έχω μάθει να αποκλείω καμία άποψη. Ακόμη και όταν (όπως με το τζαμπατζής της κας Διβάνη) διαφωνώ κάθετα.
Το σχόλιό της, είχε βάση: Ναι, το παλικάρι μπήκε «λαθραία» στο τρόλεϊ, κανείς δεν το αρνείται. Το ότι όμως αναφέρθηκε στο παιδί ενώ αυτό είχε πεθάνει, αυτό ήταν που πυροδότησε την ένταση.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μπει έτσι σε λεωφορείο. Κι εμένα ο ΟΑΣΘ μου έχει πιάσει τα οπίσθια κανά δυο φορές, επειδή θεώρησα ότι «ε, σιγά μην μπει ελεγκτής από τα σφαγεία μέχρι την Αριστοτέλους».
Επανάληψη όβερ:
Η άποψη είναι σαν τη μύτη (αν και άλλο ήθελα να πω, αλλά είναι σόκινγκ): Καθένας μας έχει κι από μία!
Αντί να κράζεις αυτόν που λέει μια άποψη διαφορετική από τη δική σου, άκουσέ τον και μετά; Ας τον να τον φαν τα ψάρια. Δε θα πάμε μπροστά, εάν υιοθετούμε πρακτικές του παρελθόντος που κατακρίνουμε καθημερινά.
Είναι υγιές να λέει ο καθένας ό,τι πιστεύει, αυτό είναι η κοινωνία, αυτό είναι η πραγματικότητα. Σίγουρα εκεί έξω, υπήρχαν πολλοί που δε σκέφτηκαν ότι το παιδί πέθανε και είπαν «ε ρε τζαμπατζής ο πιτσιρικάς», αυτό πραγματικά το πιστεύω.
Άφησέ τον να μιλήσει, προσπάθησε να του δώσεις να καταλάβει ότι έχει άδικο, με κουβέντα, όχι με άναρθρες κραυγές και αν δεν, τότε, στείλ τον στη σπηλιά του ρε παιδί μου.
Επιτέλους! Ας μάθουμε να ακούμε και κάτι που δε θέλουμε να ακούσουμε.
Και ναι, από όλο αυτό, εγώ σκέφτηκα να γράψω για την ελευθερία της έκφρασης. Μη με κρίνεις, έτσι κάνω καθημερινά. Δε μιλάω, σε ακούω, ξεδιπλώνεσαι και μετά αποφασίζω αν θα πας στην ανακύκλωση…
Καλή μας εβδομάδα!
