Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου
Μια μεγάλη διαδήλωση, μόλις που σουρούπωνε, με πρόλαβε στην Διαγώνιο επί της Τσιμισκή. Σταμάτησα πάνω στο πεζοδρόμιο να δω από ποιους γινόταν.
-Ότι θα το ζούσα και αυτό δεν το φανταζόμουν, ακούστηκε μια φωνή ακριβώς από πίσω μου όταν η κεφαλή της πορείας με πλησίαζε. Γύρισα και είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κοιτά όπως και εγώ και πολλοί άλλοι να περνούν οργανωμένα με πανό ομοσπονδίες της Αστυνομίας από όλοι την Ελλάδα, αλλά και του λιμενικού, τους εκπροσώπους των πυροσβεστών και τις ομοσπονδίες των στρατιωτικών. Νέοι ένστολοι, αλλά και συνταξιούχοι μαζί με τις οικογένειες και τα μικρά παιδιά τους διαδήλωναν ειρηνικά με μοναδικές στιγμές έντασης όταν ακούγονταν τα συνθήματά τους .
-Λαός και αστυνομία στην ίδια αφετηρία, ήταν το κεντρικό τους σύνθημα, αλλά και η λέξη «Αξιοπρέπεια», ακούγονταν δυνατά με την αγωνία, την αβεβαιότητα στα πρόσωπά των χιλιάδων συμμετεχόντων.
Παρέμεινα να τους κοιτώ και να σκέφτομαι πως όταν και αυτοί είναι στους δρόμους όπως κάθε κλάδος, και δεν είναι η πρώτη φορά, και σε τέτοια στιγμή η πράξη τους έχει την αξία της αλλά και την άλλη της ανάγνωση.
-Λαός και αστυνομία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ίδιο σώμα αυτής της κοινωνίας που σήμερα βογκά από την ανέχεια και προπάντων την χαμένη αξιοπρέπεια.
