Γράφει η Χριστίνα Ζαχαρία*
Η χώρα έχει παραδοθεί πλέον στα χέρια τρίτων, ακολουθώντας μία πορεία που έχουν προδιαγράψει άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς. Οι μηχανισμοί μας έχουν παραλύσει και αδυνατούμε να απαντήσουμε, να αντιδράσουμε, να ορθώσουμε το ανάστημά μας σε κάθε δήλωση, πρόκληση και κίνηση δεχόμαστε είτε από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό.
Θέλω να σταθώ στην τουρκική δωρεά στρατιωτικού εξοπλισμού στα Σκόπια. Παρόλο που αυτού του είδους η σχέση δεν αποτελεί ένα πρωτοφανές φαινόμενο, η συχνότητα τέτοιου είδους ανταλλαγών είναι ανησυχητική. Έως και σήμερα, το ύψος αυτών των δωρεών ανέρχεται στα 15 εκατομμύρια δολάρια, με το ποσό να ανεβαίνει κι άλλο στα τέλη του έτους, όπως δήλωσε η τουρκική πλευρά. Μάλιστα, σύμφωνα με παλαιότερη δήλωση τούρκου πρέσβη στα Σκόπια, οι δύο χώρες πρέπει να δώσουν από κοινού τον αγώνα για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Η γειτονική χώρα αξιοποιεί στο έπακρο τον ανερχόμενο ρόλο της Τουρκίας σε ανατολική Μεσόγειο και Ασία, φροντίζοντας να συντηρεί και να διατηρεί τις σχέσεις φιλίας με την ασιατική χώρα.
Η ελληνική πλευρά στο άκουσμα αυτής της είδησης παρέμεινε αδρανής. Αδρανής εδώ και χρόνια στο να μπορέσει να αξιοποιήσει τη θέση της σε διεθνές επίπεδο και να μπορέσει να αναπτύξει τέτοιου είδους δοσοληψίες. Έχουμε περιοριστεί στο να αγοράζουμε τον στρατιωτικό μας εξοπλισμό από τους εταίρους εκείνους που μας δανείζουν, ώστε να παίρνουν τα χρήματά τους πίσω, και μάλιστα σε διπλάσιες τιμές από εκείνες στις οποίες αγοράζει η γειτονική Τουρκία!
Η εξωτερική μας πολιτική έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως μετριοπαθής. Εγώ θα την χαρακτηρίσω ως ανύπαρκτη. Διότι ποτέ δεν εκμεταλλευτήκαμε την γεωπολιτική μας θέση, διότι οι περιπτώσεις στις οποίες κληθήκαμε να αντιδράσουμε σε μία πρόκληση, και όντως αντιδράσαμε, ήταν ελάχιστες, διότι έχουμε μάθει να σκύβουμε το κεφάλι. Έχουμε μάθει το διεθνές περιβάλλον, και κυρίως τους εταίρους μας, να λαμβάνουν τις αποφάσεις που θέλουν για εμάς, χωρίς εμάς.
Η οικονομική μας αποδυνάμωση έχει επιτρέψει τα γειτονικά κράτη να αποφασίζουν για εμάς και εμείς να κοιτάμε τις εξελίξεις αμέτοχοι. Έως πότε πια μέχρι να ορθώσουμε το ανάστημά μας; Έως πότε μέχρι να θέσουμε τους όρους μας σε ένα παιχνίδι αλληλεξάρτησης και αλληλοτροφοδότησης;
*Πολιτικός επιστήμων
