Του Κώστα Παπαδόπουλου / [email protected]
Λίγες ώρες απομένουν για το πλέον κρίσιμο -μέχρι το επόμενο- συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, με τις τύχες της χώρας να βρίσκονται στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά. Αποτελεί κοινή παραδοχή, ότι εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, παρά το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι το κόμμα που έχει την κυβερνητική πλειοψηφία, ο πρόεδρος της είναι αυτός που θα αποφασίσει για το μέλλον του ελληνικού λαού.
Οι απαιτήσεις της τρόικας είναι λίγο – πολύ γνωστές σε όλους και περικλείονται στο εξής τρίπτυχο: Μισθοί Βουλγαρίας, κοινωνικό κράτος Μποτσουάνα και φόροι Σουηδίας. Την ίδια ώρα, οι δανειστές ζητάνε το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας σε τιμές «το αφεντικό τρελάθηκε» για να καταλήξουν φυσικά οι πυλώνες της ελληνικής οικονομίας π.χ. ΔΕΗ, λιμάνια κ.ά. στα χέρια τους, ενώ με το αγγλικό δίκαιο και με τη βέβαιη -επίσημη- χρεοκοπία της Ελλάδας μέσα στα προσεχή δύο χρόνια, θα βάλουν στο χέρι και τον ορυκτό πλούτο της χώρας π.χ. πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.ά.
Ολα αυτά είναι γνωστά, όμως. Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε και συγκεκριμένα τι κάνει ο κ. Σαμαράς. Κακά τα ψέματα είτε πει «ναι σε όλα» όπως είναι απαίτηση της τρόικας και του Λουκά Παπαδήμου, είτε πει το μεγάλο «όχι» και τινάξει αυτό το συνονθύλευμα που ονομάζεται κυβέρνηση συνεργασίας στον αέρα, το πολιτικό του μέλλον θα είναι βραχύβιο. Ποια ή διαφορά; Στην πρώτη περίπτωση θα γραφεί στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και όσους άλλους έφεραν στη χώρα το ΔΝΤ για να καταστρέψει τα πάντα. Στη δεύτερη, κάποια στιγμή η ιστορία θα του αποδώσει τιμές ανάλογες με αυτές του Νέστορ Κιρχνέρ στην Αργεντινή.
Κοινή συνισταμένη και στις δύο περιπτώσεις, ότι οι Ελληνες πολίτες θα περάσουν δύσκολα. Στην πρώτη όμως θα πρόκειται για «φρίκη χωρίς τέλος», ενώ στη δεύτερη παρά το «φρικτό τέλος» θα υπάρχει η ελπίδα της αναγέννησης. Σε σωστές βάσεις, με εταίρους πραγματικούς συμμάχους και όχι δυνάστες και φυσικά με εθνική αξιοπρέπεια που η κάθε κα Μέρκελ και ο κάθε υπάλληλος του ΔΝΤ βλ. Πολ Τόμσεν τσαλαπατάνε, αγνοώντας ότι αυτός εδώ ο τόπος έδιωξε τους Τούρκους, ξεφτίλισε του Ιταλούς και αντιστάθηκε πολύ περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό στους Γερμανούς. Κύριε Σαμαρά ποιον δρόμο θα επιλέξετε; Ας ελπίσουμε όχι τη συναίνεση στην εξαθλίωση…
