Γράφει η Ελένη Καρλιγκιώτη / [email protected]
Δύο στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, μιας οικογένειας, μιας παρέας καταγράφονται έντονα στη μνήμη τους· λόγια από καρδιάς και έκρηξη συναισθημάτων προκύπτουν κάθε φορά που κάποιος από εμάς γίνεται κοινωνός των γεγονότων αυτών· γέννηση και θάνατος. Η αρχή και το τέλος της ζωής, ένας αέναος κύκλος, που χτυπά την πόρτα κάθε οικογένειας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Και αν τα χαρμόσυνα νέα συνοδεύονται πάντα με γέλια, χαρές και καλότυχες ευχές δεν συμβαίνει το ίδιο όταν η κατάσταση αντιστραφεί και «κάποιος» σαν κακό μαντατοφόρος σου ανακοινώνει αυτό που κανείς δε θέλει να ακούσει, αυτό που κανείς δεν είναι έτοιμος να ακούσει… Για τους θεατές της ταινίας «η κλέφτρα των βιβλίων» το θέμα είναι ήδη γνωστό και οικείο. Η απώλεια, άλλοτε ως τυχαίο γεγονός και άλλοτε ως αποτέλεσμα δυσάρεστων καταστάσεων, ορίζει τη ζωή, την πορεία ενός ανθρώπου και στιγματίζει τις επιλογές και τη στάση που αποφασίζει να κρατήσει, σε ό,τι θα συναντήσει από εκείνη τη στιγμή και έπειτα. Τις εναλλαγές των συναισθημάτων αυτών και την ανάγκη να μεγαλώσει και να αποκτήσει οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς βιώνει η Λιζελ. Από την πρώτη απώλεια του αδελφού της, από αίτια φυσικού θανάτου, την «απόρριψη» της μητέρας για λόγους επιβίωσης, έως και μια σειρά από επώδυνους αποχωρισμούς, ντυμένους με το πέπλου του θανάτου, το νεαρό κορίτσι συμπορεύεται με τον θάνατο, την απώλεια κάθε αγαπημένου προσώπου που έχει βάλει το λιθαράκι του στην καθημερινότητα της, στην οχύρωση της προσωπικότητας της.
Και πώς να μην είναι τόσο οικεία ιδέα, τόσο συχνή εικόνα όταν ο καθένας μας βρέθηκε σε ανάλογη θέση, έχασε κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, βίωσε την θλίψη, «περπάτησε» δίπλα δίπλα με την απώλεια γιατί απλά…δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Πρωταγωνιστές, όχι κάποιας ταινίας, αλλά της ζωής, με όποια τροπή μπορεί αυτή να λάβει, όλοι μας έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι και κοινωνοί της δυσάρεστης αυτής κατάστασης. Με μικρή ή μεγάλη διάρκεια, με βοήθεια φίλων, ειδικών ή στηριζόμενος ο καθένας στις δικές του δυνάμεις, καλείται να γίνει συνοδοιπόρος της απώλειας, να την αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την έννοια, να την συνηθίσει ως κατάσταση και να προχωρήσει στο φαύλο κύκλο συναισθημάτων που του φανερώνει η ζωή.
Κάθε απώλεια, ας αποτελεί ένα σκαλοπάτι στην ενδυνάμωση του εαυτού μας, στην οχύρωση της ψυχικής μας δύναμης γιατί ίσως είναι ο μόνος τρόπος να την «βάλουμε» κάτω εμείς και όχι εκείνη.
