Γράφει η Γεωργία Ματσούκα/[email protected]
Τα γραφτά στους τοίχους είναι σαν τα νοήματα που σου κάνει ο τροχονόμος στο δρόμο όταν χρειάζεται να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη πορεία. Χρειάζεται. Χρειάζονται.
Όταν ζεις σε νησί, δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις την αλλαγή της εποχής για έναν πολύ ιδιαίτερο λόγο (εκτός αν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια της φύσης οπότε δεν έχεις ελπίδα διαφυγής από την πραγματικότητα). Στο νησί, λοιπόν, δεν αλλάζει και πολύ το τοπίο τον Σεπτέμβρη, όταν δηλαδή φεύγουν οι επισκέπτες: η θάλασσα κι ο ουρανός παραμένουν στη θέση τους για βουτιές κι αγνάντεμα αντιστοίχως και χιαστί, αλήθεια μα τον Τουτατίς· τα καφέ και τα φαγάδικα συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα με πιο χαλαρά γκαρσόνια. Όπως είπε κι ένας φίλος, ο Δον Χρήστος, οι ημερομηνίες εδώ αλλάζουν μόνο στον αριθμό· 31 Αυγούστου, 32, 33, αισίως φτάσαμε στις 55 Αυγούστου την ημέρα που γράφω αυτό το κείμενο. Χάσιμο κι άντε να τολμήσει να μπει με θράσος ο χειμώνας.
Προς τι η άσχετη με το σύνθημα εισαγωγή; Προς ψάξε το λίγο και θα το βρεις μόνος σου. Θα βοηθήσω. Τι κάνει τον έρωτα αέναο πορευτή; το χάσιμο. Εν γένει και δη του χρόνου. Γιατί να είναι η αγάπη ένα ταξίδι μόνο από γιορτή σε γιορτή; Να είναι κι από ήλιο σε σύννεφο. Να γίνει αγάπη ρε ματζόρε, το ρε που είναι νότα θλιμμένη -έτσι μου είπε ένας μουσικολόγος- αλλά και ματζόρε γιατί πιο δυνατό χτύπημα από το ματζόρε δεν έχει. Βγαίνουμε από το τούνελ του καλοκαιριού και πορευόμαστε προς το φως του χειμώνα. Βαρύ, φιλτραρισμένο κι άπλετο, χωρίς εστίαση. Να απλώνεται σαν χυμένο μελάνι και διάλεξε εσύ το χρώμα.
Ένας χρόνος πέρασε από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη – πρωτότυπη σκέψη, ε; Ένας χρόνος χαράς κι ευγνωμοσύνης έκλεισε τον κύκλο του. Τώρα ξαναμπαίνει χειμώνας με προπομπό το φθινόπωρο, αυτήν την υπέροχη μεταβατική εποχή που σε ετοιμάζει για τα επόμενα μεγαλεία ψυχής. Μόλις ένιωσες το μούδιασμα, παρόμοιο με εκείνο όταν σε αφήνει ένας οξύς πόνος που παραλίγο να σε κάνει να λιποθυμήσεις. Ξέρεις, ωστόσο, ότι δε θα καταρρεύσεις, γιατί ούτε την προηγούμενη φορά κατέρρευσες. Η πεπατημένη. Νέοι έρωτες ή παλιοί ανανεωμένοι. Ανεβαίνεις στο κασμιρένιο χαλί, ελαφρύ και συνάμα ζεστό, και πας. Και δε φοβάσαι φοβέρα καμιά· είσαι ήδη ερωτευμένος.
[youtuber youtube=’http://www.youtube.com/watch?v=MFRd86YJd_c’]
