Γράφει ο Νίκος Λαδιανός
Τουλάχιστον σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και ιδεολογίες (ή ιδεολογήματα) του παρελθόντος υπήρχε ένας μανδύας, ένα φύλλο συκής ντε! Τι θέλω να πω; Οι άνθρωποι των καθεστώτων αυτών φρόντιζαν, μεταξύ άλλων, να εξωραΐζουν την εικόνα τους.
Έρχονταν συνήθως ως «καθαριστές» εθνών, κοινωνιών, οικονομιών, ανθρώπων, συνειδήσεων κ.ο.κ. Μιλούσαν για «εθνικά μεγαλεία», «κοινωνική ισότητα», «πάταξη της διαφθοράς», έστω για «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια». Έβαζαν, πάντως, ιδεολογικό φερετζέ που κάλυπτε τα φονικά ένστικτα και την ψυχική διαταραχή πολλών εκ των στελεχών τους. Και συνήθως προσπαθούσαν για μια θεσμική νομιμοποίησή τους.
Τώρα με αυτούς τους τύπους – κόμικς – καρικατούρες της Χ.Α. τι να πεις; Τους βλέπαμε επί 20 χρόνια στη γωνιά του πεζοδρομίου να φωνασκούν ως γραφικό, σχεδόν θλιβερό, συμπλήρωμα της εν γένει ιδιόμορφης (έως ψυχοπαθούς) ελληνικής κοινωνίας και δεν τους δίναμε σημασία. Τι ακριβώς από αυτούς γοητεύει μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων σήμερα; Ο έκδηλος τραμπουκισμός (που από τα γήπεδα μεταφέρθηκε – κάποια στιγμή θα γινόταν – και στο προσκήνιο της πολιτικής); Τα μαύρα μπλουζάκια τύπου: “ I love Akropolis”; Οι γραφικοί μουστακαλήδες; Τα θεληματικά σαγόνια; Οι λεβέντες με τα επικά τατουάζ συνονθυλευμάτων μαιάνδρων και αγκυλωτών σταυρών; Ο ιστορικός και ιδεολογικός αχταρμάς; Τι ακριβώς συγκινεί;
Το όλο θέμα και το όλο θέαμα θα μπορούσε να είναι απίστευτα κωμικό. Αν δεν ήταν ιδιαιτέρως επικίνδυνο…
