Η παράσταση “Σωτηρία με λένε” θα πει αντίο (προς το παρόν τουλάχιστον) στο φιλοθεάμον κοινό μετά από περίπου 140 παραστάσεις. Λίγο πριν το τέλος, το thinkfree είδε την παράσταση και γράφει…
Γράφει η Κατερίνα Νικολάου / [email protected]
Η παράσταση “Σωτηρία με λένε” θα παίζεται για λίγες ακόμα ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Και υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι να τη δείτε αν δεν το κάνατε ήδη.
Το έργο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου και το σκηνοθετεί η Χριστίνα Χατζηβασιλείου η οποία έχει κάνει και τη δραματουργική επεξεργασία. Παρουσιάζει τα σημαντικότερα γεγονότα από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου όπως η ίδια τα είχε εξιστορήσει στη δημοσιογράφο την οποία είχε εξουσιοδοτήσει να γράψει τη βιογραφία της.
Η υπόθεση ξεκινά το βράδυ πριν από το χειρουργείο της Σωτηρίας Μπέλλου (Έφη Σταμούλη), η οποία είχε καρκίνο στον φάρυγγα και έκανε τραχειοτομή με αποτέλεσμα να χάσει τη φωνή της, και συνεχίζεται με συνεχόμενα flash back από τα παιδικά της χρόνια, τις στιγμές του δυστυχισμένου γάμου της, της επιτυχίας, της παρακμής και της επανόδου. Με μοναδική συντροφιά μια κατάκοπη νοσηλεύτρια (Ειρήνη Μουρελάτου), η “τελευταία ρεμπέτισσα του ελληνικού τραγουδιού” ξαναζει τις ημέρες της ανόδου και της πτώσης της, σε ένα τρενάκι αναμνήσεων που η ονειροπόληση διαδέχεται το παραλήρημα και ο εφιάλτης τη νοσταλγία. Τα περάσματα σηματοδοτούνται από λεπτές εναλλαγές στις αποχρώσεις της φωνής αλλά και εμφανείς μεταπτώσεις ενώ ενεργό ρόλο παίζουν οι φωτισμοί και η χρήση μικροφώνου.
Γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής της ασυμβίβαστης ερμηνεύτριας που έμεινε στην ιστορία τόσο για τις σπάνιες ερμηνείες της όσο και τα πάθη της, κάνουν το θεατή να αναρωτιέται φιλοσοφικά για τον χαρακτήρα του ανθρώπου αλλά και την στόφα του καλλιτέχνη.
Τόσο η Έφη Σταμούλη όσο και η Ειρήνη Μουρελάτου ερμηνεύουν τέλεια τους ρόλους τους με άψογη κινησιολογία και στάση σώματος. Η Έφη Σταμούλη ως Σωτηρία Μπέλλου αποδίδει εξαιρετικά σε ένα ευρύ φάσμα ψυχολογικών διακυμάνσεων με διαφορετικά ηχοχρώματα, εκφράσεις και κινήσεις που ξεκινούν από το μέτωπο μέχρι τα δάχτυλα. Πρόκειται για έναν τραγικό ρόλο, σύμφωνα με την αρχετυπική ταξινόμηση, αφού ο θεατής παρακολουθεί έναν άνθρωπο που ξεχωρίζει από το πλήθος λόγω του ταλέντου του να εκπέφτει, έρμαιο των παθών του. Το γεγονός αυτό δίνει στην κα. Σταμούλη μια καλή ευκαιρία για επίδειξη της υψηλής υποκριτικής της ικανότητας και ευτυχώς δεν πέφτει στην παγίδα του μελοδραματισμού. Η Ειρήνη Μουρελάτου αντιπροσωπεύει την μητρική στοργή, φροντίδα αλλά και το καθήκον μπροστά σε μια γυναίκα που δεν έδωσε σημασία σε αυτά τα χαρακτηριστικά όπως τα σκιαγραφεί η κοινωνική προσταγή παρά μόνο στο προσωπικό καθήκον που της υπαγόρευε η δική της προσωπική ηθική. Που όπως λέει και στην παράσταση ήθελε μόνο “να την αγαπούν για αυτό που είναι”.
Η σκηνοθεσία της Χριστίνας Χατζηβασιλείου έχει έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και δημιουργεί θύλακες άλλοτε ευφορίας και άλλοτε απόγνωσης και πόνου σε ένα ψηφιδωτό αναμνήσεων μιας ζωής ταραχώδους και αλήτικης. Θα μπορούσε να συμπεριλάβει και κάποιες προβολές των φωτογραφιών που περιγράφονται αν και κάτι τέτοιο σήμερα έχει καταντήσει και λίγο κλισέ. Ο θεατής πάντως μένει με την απορία.
Η παράσταση θα παίζεται μέχρι τις 22 Ιανουαρίου στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών και μπορείτε να προμηθευτείτε διαδικτυακά εισιτήρια εδώ.
