Γράφει η Άλεξ Πολιτάκη / [email protected]
Και μαζί με τον Σεπτέμβρη, τις απεργίες, τις κινητοποιήσεις ξεκίνησε και η παρέλαση των μποτοξαρισμένων προσώπων. Όλες οι media – persones ξεκίνησαν τις εκπομπές με πρόσωπα τεντωμένα, καλογυαλισμένα, τσιτωμένα, ανέκφραστα, με τα βλέφαρα μόνο να ανοιγοκλείνουν χαριτωμένα και κωμικά με τον ίδιο τρόπο για το δραματικό, με τον ίδιο τρόπο για το αστείο. Γιατί τι να σου κάνει, βλέφαρο είναι, πως να διαφοροποιηθεί και να αλλάξει την έκφραση? Βλέπω αυτά τα καλογυαλισμένα και καλοπουδραρισμένα πρόσωπα και είναι τόσο αταίριαστα με αυτό που ζούμε. Με τα γεμάτα ένταση πρόσωπά μας. Με εκείνα τα πρόσωπα που τα χαράζουν οι έννοιες και οι αγωνίες, πιο πολλά παρά ποτέ, πιο πολλές παρά ποτέ. Με εκείνα τα πρόσωπα που τα μάτια τους εκφράζουν τη στιγμή και ταυτόχρονα τη ζωή ολόκληρη. Που το βλέμμα τους γίνεται το βλέμμα της εποχής και της ιστορίας. Βλέπω αυτά τα καλογυαλισμένα και καλοπουδραρισμένα πρόσωπα να μου λένε διάφορα. Τα ακούω, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λένε. Δεν μπορώ να τα αναγνωρίσω καν.
