(Γράφει η Μαριλένα Βασιλειάδου/ [email protected])
Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Το Καλοκαίρι παίρνει τη σκυτάλη από την Άνοιξη και με τραβά από το χέρι προς την αγαπημένη μου «κρυψώνα» , εκεί στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, το Καραμπουρνάκι ή Μικρό Καραμπουρνού που μερικοί το ξέρουν και ως Μικρό Έμβολο. Τόσα υποκοριστικά για ένα ακρωτήρι με μεγάλη ιστορία, που το 1989 ανακηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος, το 1993 χαρακτηρίστηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και το 2016 έχει μετατραπεί σε νεκρή ζώνη από τα λύματα που αδειάζουν εδώ και χρόνια.
Είναι δύσκολο να κάνει κανείς πεζοπορία κατά μήκος της παραλίας, καθώς στρέμματα ολόκληρα εγκλωβίζονται μέσα σε συρμάτινους φράχτες, τσιμέντα και πεταμένα σκουπίδια. Αν όμως κανείς έχει μάτια μόνο για την ουσιαστική ομορφιά και μαγεία της περιοχής, πόδια έτοιμα να βουτήξουν στη θάλασσα και σεβασμό στο Φυσικό Περιβάλλον και τις χήνες που βουτούν αμέριμνες στα νερά του ακρωτηρίου, αξίζει η προσπάθεια…
Παραδίπλα στο Ναυτικό Όμιλο Καλαμαριάς, είναι εκείνη η μικρή παραλία που θαρρείς πως έχει να σου πει ιστορίες πολλές αλλά παραμένει σιωπηλή, μέσα σε ψαρόβαρκες που άντεξαν τα κύματα της θάλασσας αλλά ενέδωσαν στο πλήρωμα του χρόνου και την κάψα του ήλιου. Μία Νausikaa από το Dusseldorf, μία άλλη, που το όνομά της δεν μπόρεσα να διακρίνω, γιατί στη θέση της επιγραφής, υπάρχει τώρα ένα παράθυρο στον ουρανό.
Σε μια στιγμή την ησυχία σπάει η φωνή του Μακεδόνα, να τραγουδάει:
«Στο Λευκό τον Πύργο πήρα τα φιλιά της,
είχε κι ένα σπίτι στην Καλαμαριά
από το Βαρδάρη ήταν η μαμά της
πάππου προς πάππου Σαλονικιά»
Πίσω από όλες εκείνες τις βάρκες, μέσα σε ένα τεράστιο συνεργείο, καθόταν μεγαλόπρεπα και σιωπηλά ένας παππούς καραβομαραγκός, στην είσοδο ακριβώς, για να έχει ορατότητα στις βάρκες του αλλά να μην τον κάψει και ο ήλιος. «Καλή Ανάσταση! » του φωνάζω από μακριά, περισσότερο για να καθησυχάσω το καχύποπτο βλέμμα του παρά για να του πιάσω κουβέντα. Αφού με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και σιγουρεύτηκε πως δεν ήρθα για να πετάξω τα σκουπίδια μου στο βασίλειό του ή να τρομάξω τις χήνες του, έγνεψε συγκαταβατικά και συνέχισε το νοερό ταξίδι του.
Προχώρησα παρακάτω με τελικό προορισμό την Μαρίνα Καλαμαριάς και αφού προσπέρασα κι άλλους συρμάτινους φράχτες, βρέθηκα στην πλαζ Αρετσού, που ήταν περιφραγμένη λόγω της επικείμενης Ανθοκομικής Έκθεσης ( 4-18 Μαϊου 2016). Έβγαλα παπούτσια και βούτηξα μέχρι το γόνατο, με βαριά καρδιά, αν λάβει κανείς υπόψιν πως ο Θερμαϊκός ξεβράζει τα απορρίμματά του στην περιοχή. Επανήλθα στο σήμερα. Κρινιώτες με ηχεία μεγαλύτερα από το κεφάλι τους, έκαναν jogging, ένας ιστιοπλόος μάλωνε με έναν γνωστό του για πολιτικά, την ώρα που καθάριζε σχολαστικά το πλεούμενο μωρό του και φωνές πολλές αντηχούσαν από την καφετέρια του Δήμου. Κάθισα κάτω από έναν φοίνικα- ναι φοίνικα- και απήλαυσα τον ήλιο.
Θα γυρίσω πίσω. Έχει ιστορίες πολλές να μου πει εκείνος ο παππούς. Πολλά ξεχασμένα ταξίδια περιμένουν κάποιον να τα ιστορήσει…
