Τα παιδία παίζει…

Γράφει ο Αντώνης Κωνσταντινίδης

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε όλοι εμμέσως, παθητικά συμμέτοχοι των πολιτικών εξελίξεων, η έκταση και η ένταση των οποίων επαρκούν για να χαρακτηρίσουν τη μοναδικότητα αυτής της ιδιαίτερης περιόδου την οποία με αγωνία διερχόμαστε. Ταυτόχρονα, ή ίδια η ροή των γεγονότων θεωρώ πως αποτελεί και μια μοναδική ευκαιρία περίσκεψης, η οποία θα πρέπει να ακολουθείται θετικά από διάθεση και πράξεις ανασύνταξης.

Στις εξελίξεις που διαδραματίστηκαν γίνεται πλέον φανερό, ότι προτάχθηκαν λεπτοί χειρισμοί ενός ιδιότυπου παιγνίου πολιτικής στρατηγικής ή ίσως και τύχης. Και στην προσπάθεια αυτή για την επικράτηση των αντιπάλων ή στην προκειμένη περίπτωση των παικτών, γίνεται επίσης κατανοητό ότι απουσιάζουν οι αυτονόητες εκείνες αρχές και τα απαραίτητα αξιώματα που προϋποτίθενται σε μία δημοκρατία ώριμη να διαχειριστεί υπό κανονικές συνθήκες και με αίσθημα ευθύνης τις τύχες των πολιτών της. Πόσο μάλλον σε μία κατάσταση γενικευμένης κρίσης, αβεβαιότητας και αμφισβήτησης.

Κοινή είναι η παρατήρηση ότι μεταξύ Καννών και Αθηνών, δημοψηφίσματος και εκλογών, χρεοκοπίας και ακυβερνησίας, επιστρατεύτηκαν από πολιτικά τεχνάσματα και μπλόφες, εκβιασμοί και απειλές μέχρι χαριτωμένα ευφυολογήματα που απαιτούσαν λεξικολογική αναζήτηση. Οι ερμηνείες όλων αυτών των περίτεχνων ή και άκομψων κάποτε πολιτικών ακροβατισμών σε κάθε περίπτωση ποικίλουν και είναι τουλάχιστον τόσες, όσοι περίπου και οι πρωταγωνιστές-θιασάρχες αυτού του νέο- μεταπολιτευτικού δράματος των κοινοβουλευτικών θεσμών.

Το  διακύβευμα, για έναν καλοπροαίρετο παρατηρητή θα μπορούσε να είναι η πιστή τήρηση του ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος για τη λειτουργία των διεθνών  μηχανισμών διάσωσης και το πρώτο ίσως βήμα για την απαιτούμενη συνεννόηση του πολιτικού κόσμου, τη σύνταξη των ιθυνόντων πίσω από τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές για τη δημοσιοοικονομική εξυγίανση και τη μεσομακροπρόθεσμη, σταθεροποίηση της χώρας. Για κάποιον άλλο, ίσως περισσότερο καχύποπτο ή υποψιασμένο, όλα αυτά απλά διαδραματίζονται ως επιμέρους πράξεις στον αγώνα για την πολιτική επιβίωση κάποιων ή και την επικράτηση κάποιων άλλων στο κυνήγι της εξουσίας. Ο χρόνος θα δείξει και θα αποκαλύψει όχι μόνο την αλήθεια, αλλά θα ερμηνεύσει και τις προθέσεις, το πιθανότερο μάλιστα, σύντομα.

Σε  κάθε περίπτωση, οι διαπιστώσεις αυτές δεν αλλάζουν το γεγονός ότι καθ’ όλη αυτή την πολιτική ομφαλοσκόπηση του πολιτικού μας συστήματος, η πατρίδα μας μετατράπηκε και αυτή σε έναν μάλλον δύσμορφο ομφαλό του διεθνούς γίγνεσθαι, ενώ εξαιτίας της αναξιοπιστίας των ηγετών του, η ικανότητα του λαού μας να στηρίξει σε ορθό λόγο τη μοίρα του και να υπερασπιστεί τα προφανή συμφέροντά του, αμφισβητήθηκε συλλήβδην. Και μόνο αυτό το γεγονός θεωρώ ότι επαρκεί για να χαρακτηρίσει ως ατυχείς τους χειρισμούς όχι μόνο των τελευταίων ημερών αλλά και της τελευταίας περιόδου.

Η ανάγνωση του Μακρυγιάννη  δίνει το στίγμα και  τη γενικότερη φιλοσοφία  η οποία θα έπρεπε να διακρίνει κάθε πολιτική πράξη τις κρίσιμες αυτές ώρες. «…Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί … είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”…»

Υπό αυτό το πρίσμα θεωρώ ότι αποκαλύπτονται και οι  μεγάλες ευθύνες της  αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία  παρουσιάζεται να χάνει ολοένα και περισσότερο την κουλτούρα της συναίνεσης, την ανεκτικότητα και τον πολιτισμό του διαλόγου, αρχές οι οποίες τη διέκριναν καταστατικά, λόγω και πράξη στο παρελθόν και να οχυρώνεται πίσω από επικοινωνιακούς χειρισμούς και μόνιμα επαναλαμβανόμενα μοτίβα περί συνταγών, μιγμάτων και λύσεων Ζαππείου.

Επαναλαμβάνει δηλαδή ως γενικότερη συμπεριφορά η ΝΔ την ίδια ανεύθυνη πολιτική ρητορεία και πρακτική που η νυν κυβέρνηση πρώτη υιοθέτησε ως αντιπολίτευση εις βάρος της στο παρελθόν, κατά την περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή και τα επίχειρα της οποίας σήμερα εν πολλοίς εξαργυρώνει. Μόνο που οι συνθήκες δεν προσφέρονται πλέον ούτε κατ’ ελάχιστον για λαϊκισμούς και δημαγωγίες, πλειοδοσίες και λοιπές ανευθυνότητες.

Τα  τεκταινόμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θυμίζουν το πάλαι ποτέ αξιόπιστο, σταθερό και φιλευρωπαϊκό προφίλ της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, αλλά παραπέμπουν στο δογματικό αριστερό πόλο της μόνιμης άρνησης. Όμως κάπου εκεί, συναντάται και για τη ΝΔ ο αυτοσκοπός της εξουσίας, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση απλά υπακούει πιστά στην τακτική που επιβάλλει η λογική των δημοσκοπήσεων.

Τις τελευταίες μέρες αντιλαμβανόμαστε όλοι άμεσα τα συμπτώματα μιας κρίσης. Μιας κρίσης πολυεπίπεδης, όχι μόνο οικονομικής αλλά κυριότερα ηθικής, πολιτιστικής και βέβαια υπαρξιακής για μια κοινωνία που ασπάστηκε ανύπαρκτα είδωλα στο βωμό της ατομικής ευδαιμονίας, συνήθως εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Μόνο που τώρα όλα αυτά μεταφράζονται και με πολιτικούς όρους. Οψόμεθα…