Δεν χρειάζεται κανείς να έχει κάποιο πανεπιστημιακό πτυχίο για να αντιληφθεί πως οι στιγμές που ζούμε σήμερα είναι η ιστορία του μέλλοντος. Η δικιά μας η γενιά θα διηγείται στις επόμενες, τα χρόνια του μεγάλου μαρασμού της χώρας, το πώς το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» έγινε μέσα σε μερικούς «μήνες ΔΝΤ και… αιώνια εξοντωτική λιτότητα», τη μιζέρια στην οποία έχει βυθιστεί η ελληνική κοινωνία. Οπως ακριβώς εμείς ακούγαμε με δέος από τους παππούδες και τις γιαγιάδες ιστορίες από τα χρόνια της Κατοχής και από τους γονείς μας από αυτά της Δικτατορίας…
Μήπως δεν μας σώζουν και τόσο;
Το πλέον ανησυχητικό στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι ούτε το έλλειμμα, ούτε η δυναμική του χρέους, ούτε οποιοσδήποτε άλλος οικονομοτεχνικός όρος. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί που διατείνονται ότι μας σώζουν κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να εξαθλιώσουν την κοινωνία, να καταστρέψουν την όποια παραγωγική βάση, να ξεπουλήσουν τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας -εντάξει, σε αυτό έχουν αργήσει λίγο αλλά ίσως δεν είναι ακόμα αρκετά… χαμηλές οι τιμές- και γενικότερα να υπονομεύσουν το όποιο μέλλον της χώρας και πολιτών της. Γιατί μπορεί κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο να είναι άλλο η πτώχευση των πολιτών και άλλο η πτώχευση της χώρας, αλήθεια μία χώρα, ένα έθνος καλύτερα συνίσταται από τους πολίτες και όχι από τα μακροοικονομικά μεγέθη.
Ολοι πάσχουν από την ίδια ασθένεια
Πριν μερικές ημέρες κυκλοφόρησε στο internet ένας χάρτης που δείχνει με χρώματα και αριθμούς τη δυναμική του χρέους στις χώρες του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου. Ολες από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, μέχρι τη Νορβηγία και τη Γαλλία είναι στο πορτοκαλί ή στο κόκκινο. Τι σημαίνει αυτό; Πως η ώρα που και αυτές θα «σκάσουν» όπως η Ελλάδα δεν θα αργήσει, ίσως για άλλους λόγους από αυτούς της χώρας μας, αλλά πάντως το πρόβλημα τους θα έρθει στην επιφάνεια. Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πρωτοφανές τόσο για τους πολιτικούς ηγέτες (σ.σ. εάν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Παπανδρέου και τα άλλα παιδιά), όσο και για τους τεχνοκράτες της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κ.ά.
Μα γιατί δεν αλλάζουν το «φάρμακο»;
Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα και δεν είναι άλλο από την ύφεση που βαθαίνει ημέρα με την ημέρα, την ανεργία που αποτελεί τον μεγαλύτερο εφιάλτη των νέων ανθρώπων και το γεγονός πως η εθνική κυριαρχία είναι κάτι που έχει απολεστεί και κανείς δεν ξέρει εάν και πότε θα ανακτηθεί. Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το τσουνάμι αλλαγών που συντελείται παγκοσμίως, επέλεξε για τη χώρα αυτή τον ρόλο του πειραματόζωου. Πήρε το «φάρμακο» που της χορήγησαν οι… γιατροί (βλ. Στρος Καν, Μέρκελ, Ρεν, Μπαρόζο κ.ά.), αλλά δυστυχώς αυτό το «φάρμακο» αντί να καταπολεμά την αρρώστια, εξασθενεί τον οργανισμό της χώρας πιο γρήγορα κι από αυτή… Και επειδή η ίδια ελληνική κυβέρνηση δεν δείχνει διάθεση να απαλλάξει τη χώρα από αυτό το φάρμακο, ούτε καν να προτείνει ένα άλλο δικό της μήπως και την σκαπουλάρει η Ελλάδα, τότε δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πως αυτός εδώ ο ευλογημένος και συνάμα καταραμένος τόπος θα έχει το τέλος που έχουν όλα μα όλα τα πειραματόζωα…
Του Κώστα Παπαδόπουλου
