Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Έχει γούστο να φθινοπώριασε. Εκεί που η άμμος μάς βγαίνει ακόμα από τα αυτιά, αρχίζει η ατμόσφαιρα να μυρίζει καθημερινότητα. Και τώρα τι θα την κάνουμε τη σιτρονέλα που περίσσεψε; Αν και από ό,τι είδα πολλοί είναι εκείνοι που πρέπει να τους ψεκάσουμε με αντικουνουπικό, μπας και γλυτώσουμε το Χειμώνα από αυτούς, που δεν ψοφάνε ούτε καν με τα κρύα. Οπότε ας την κρατήσουμε.
Διότι είπα κι εγώ, πού εξαφανίστηκαν όλοι και παραθερίζουν; Πού να ήξερα ότι παραφυλάνε σαν ύαινες μέχρι να πεταχτεί ο μεζές. Και να σου ο μεζές. Φεύγει από τη ζωή ο Μιχάλης Ασλάνης. Και ως γνωστόν οι ύαινες προτιμούν τα πτώματα. Και εκεί είναι που αρχίζει η ασέλγεια. Φωτογραφίες πορτραίτων αρχείου και μάλιστα κοντινά στα μάτια. Γελοιότητα. Φωτογραφίες με φέρετρο. Μακαβριότητα. Αναμάσημα προσωπικών εξομολογήσεων του ανθρώπου μέχρι να φύγει ‘ξαφνικά’. Πουθενά έλεος για όλους εμάς που βαρεθήκαμε να βλέπουμε τη ροή ειδήσεων να μυρίζει αίμα. Θέλω να γίνω τόσο σκληρή, όση είναι η αηδία και το σοκ που παθαίνει η αισθητική μου μπροστά σε όλα αυτά. Σιγά μην αφήσουν τον άνθρωπο να ησυχάσει η ψυχή του. Αφού αν δεν ήταν βλασφημία, θα έλεγα πως αν έβλεπε όλα αυτά θα έλεγε ‘ας το μωρέ καλύτερα να ζήσω με τις πληγές της παλιοζωής’. Μήπως σας θυμίζουν όλα αυτά παρόμοιο πέσιμο στο παρελθόν των αντιγραφιάδων ρεπορτάζ σε άλλους διάσημους θανάτους;
Και κλείνω, με μια σειρά από γεγονότα που λέω ‘δεν μπορεί, φάγαμε τελείως πόρτα από το Καλοκαίρι’. Συρία. Θα δανειστώ νέτα-σκέτα μια φράση από ελληνική ταινία που έχει ως εξής. ‘Η ανθρωπότητα για να κάνει βήματα χρειάζεται να πατήσει στο αίμα’, λένε εκείνοι που αποφασίζουν τον πόλεμο. Αλλά όχι. ‘Κάθε φορά που η ανθρωπότητα κολυμπούσε στο αίμα, της έλεγαν ότι κάνει ένα βήμα μπροστά’. ΔΕΘ. Να φοβηθώ που η επετειακή πανηγυρική επίκληση στο εμπόριο και την επιχειρηματικότητα είναι αιτία για πολλούς να δείξουν τον κακό τους εαυτό ή να μείνω ήσυχη ότι δεν κινδυνεύω από κανέναν με τον κλοιό τριών χιλιάδων αστυνομικών, που Θεός ξέρει για τι πράγμα θα δασκαλευτούν να είναι σε ετοιμότητα; Σχολεία. Όχι, δε μυρίζει αγιασμός, μπαρούτι μυρίζει και η κινητικότητα έχει να κάνει μόνο με τον πετροπόλεμο που οι βολεμένοι κηρύττουν και οι αβόλευτοι τον κάνουν πράξη. Άντε να δούμε ποιον θα πρωτοέχουμε για λόγο να κρατάμε ομπρέλα
