Του Κωνσταντίνου Ζέρβα / Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος, Ποιότητας Ζωής και Ελεύθερων Χώρων δήμου Θεσσαλονίκης / [email protected]
Τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης η χώρα μας πήρε παράταση ζωής, εντός ευρώ και εξασφάλισε όρους, που για πρώτη φορά φαίνονται βιώσιμοι. Ωστόσο η πολιτική ηγεσία επέλεξε να κρατήσει χαμηλούς τόνους. Γιατί γνωρίζει καλά ότι πλέον το βασικό πρόβλημα είναι εντός της χώρας. Και το μεγάλο στοίχημα είναι η μετεξέλιξη του μεταπολιτευτικού αχταρμά σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου.
Πώς μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος βλέποντας να επικρατούν οι καταλήψεις και οι άναρθρες κραυγές; Να υπάρχουν παντού σκουπίδια; Οταν βλέπει βολεμένους να στυλώνουν τα πόδια σε κάθε επιχειρούμενη αλλαγή για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό του κράτους; Οταν η απόφαση της κυβέρνησης για αναδιάταξη του Δημοσίου ξεθάβει τον πιο απρόσφορο νεοελληνικό ψευτοπαλικαρισμό; Στην ιστορική πρόκληση προόδου, το συντεχνιακό σύστημα αντιδρά με τρόπο αναχρονιστικό προκαλώντας έμφραγμα στην καθημερινότητα. Τρανό παράδειγμα το ΑΠΘ, που έχει μετατραπεί σε άσυλο παρανόμων και εσχάτως σε χωματερή στην καρδιά της πόλης, αδιαφορώντας προκλητικά και για τη λογική και για το κοινωνικό συμφέρον.
Ενώ τα τελευταία τρία χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και στην απασχόληση των νέων πέφτουν κορμιά, όλοι όσοι βρίσκονται στο εργασιακό θερμοκήπιο του Δημοσίου αρνούνται να μετάσχουν στον οικονομικό πόλεμο στον οποίο έχει εμπλακεί η χώρα. Θεωρούν ότι ο πόλεμος αυτός, οι απώλειες και οι θυσίες του, αφορούν όλους τους άλλους. Αλλά πώς θα αποφεύγαμε αυτά τα φαινόμενα όταν εδώ και χρόνια κοινοβουλευτικές παρατάξεις προτρέπουν τους πολίτες σε ανυπακοή, θεωρώντας ότι οι σημερινές συνθήκες ευνοούν την απεργιακή τους γυμναστική και τη διαλυτική παρέμβαση στην οικονομία και στη λειτουργία του κράτους; Δεν αντιλαμβάνονται δυστυχώς ότι τα αποτελέσματα της διάλυσης που προσδοκούν οδηγούν νομοτελειακά τους ψηφοφόρους τους αλλά και το ευρύτερο εκλογικό σώμα στην αγκαλιά άλλων πολιτικών άκρων. Πόσο, λοιπόν, έτοιμη για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι είναι η απελπισμένη, αλλά και διχασμένη ελληνική κοινωνία;
Επειδή όμως συχνά «δεν έχει σημασία τι σου συμβαίνει, αλλά το πώς αντιδράς σε αυτό», όπως έγραφε ο Επίκτητος, το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται ανεπαρκές τόσο να σχεδιάσει όσο και να προχωρήσει ακόμη και στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που έχουν ωριμάσει εδώ και πολύ καιρό στην κοινωνική πλειοψηφία, όπως στην υγεία, στην παιδεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Παράλληλα είναι αμφίβολο κατά πόσο προχωρούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές στην ελληνική οικονομία. Τα ευρωπαϊκά προγράμματα και κονδύλια παραμένουν αναξιοποίητα, το τραπεζικό σύστημα κλειδωμένο και απρόθυμο να διοχετεύσει χρήμα στην αγορά, δεν εφαρμόζεται ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα.
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο, είναι εμφανής η ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα αποκαθιστά τη σχέση Πολιτείας – πολιτών, θα θεμελιώνει μια νέα νοοτροπία διοίκησης και θα καθοδηγεί με σιγουριά κι εμπιστοσύνη την κοινωνία σε θετικό δρόμο. Που θα αξιοποιήσει, εν τέλει, τα 44 δισ., όλη την επίπονη εμπειρία από τα ανθρωποφάγα τελευταία τρία χρόνια αλλά και τις όποιες επενδυτικές ευκαιρίες και δυνατότητες για να επιτευχθεί η αναγκαία ανασυγκρότηση της χώρας.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον Αγγελιοφόρο της Κυριακής 2/12/2012
