Του Κωνσταντίνου Ζέρβα / αντιδήμαρχος Ποιότητας Ζωής δήμου Θεσσαλονίκης
Παρακολουθώντας τη «συζήτηση» για τις τιμές των φαρμάκων στην άδεια και πάλι Ολομέλεια της Βουλής, αναρωτιόμουν τελικά τι είδους φάρμακο θα μπορούσε να θεραπεύσει αυτήν τη χώρα. Ποια συνταγή θα τη βοηθούσε, ώστε να βγει από την εντατική, να αρχίσει να αναρρώνει και να πάρει κάποια στιγμή εξιτήριο με πιστοποιητικό υγείας.
Aς έχουμε, βέβαια, υπόψη ότι τα φάρμακα αφενός προσφέρουν μεγάλα κέρδη στους ανά τον κόσμο παραγωγούς τους, αλλά αφετέρου είναι αυτά που έχουν βοηθήσει στην ίαση τόσων και τόσων ασθενειών αλλά και στην αύξηση του προσδόκιμου όρου ζωής.
Τα επώνυμα πρωτότυπα φάρμακα των πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών είναι -κατά κανόνα- αποτελεσματικά, αλλά μάλλον εφαρμόσθηκαν με λάθος δοσολογία και προκάλεσαν αλλεργικές αντιδράσεις στον κοινωνικό και πολιτικό μας οργανισμό. Ο λαός μας υπήρξε ανέκαθεν ευαίσθητος σε δραστικές θεραπείες, προτιμώντας κατά κανόνα «ήπιες προσαρμογές» και το «βοτάνι της γιαγιάς». Τα φάρμακα αυτά άλλωστε φέρνουν και κέρδη στους δημιουργούς και κατασκευαστές τους, κάτι που για τη λογική μας αποτελεί μόνιμο λόγο απόρριψης. Πιθανότατα δε, κάποιοι αντιπρόσωποι των φαρμάκων αυτών, προσπαθώντας να αποκομίσουν υπερκέρδη, χρησιμοποίησαν «ληγμένα» σκευάσματα, τα οποία ως γνωστόν είναι ανενεργά. Ο ασθενής, στην περίπτωση αυτή, τα χρησιμοποιεί προσδοκώντας τη θεραπεία, αλλά οι δραστικές ουσίες δυστυχώς έχουν πλέον εκλείψει.
Τα γενόσημα θα ήταν μια κάποια λύση. Οι δραστικές ιδέες των δημιουργών δεν καλύπτονται πλέον από δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και δεν έχουν αποκλειστικά δικαιώματα. Χρησιμοποιούνται επιτυχημένες ουσίες με διαφορετική ή παρεμφερή ονομασία. Ασε που έχουν και χαμηλότερη τιμή! Ο κόσμος όμως είναι καχύποπτος απέναντί τους, θεωρώντας τα φτηνές απομιμήσεις και λιγότερο αποτελεσματικά.
Κάποιοι θα κατέφευγαν στην κλασική ομοιοπαθητική. Σ’ αυτήν συνταγογραφείται μόνον ένα φάρμακο κάθε φορά. Ενα τέτοιο φάρμακο μπορεί να θεραπεύει διάφορα συμπτώματα ταυτόχρονα, καθώς θεραπεύει τον οργανισμό ως ολότητα και δεν χρειάζεται να χορηγηθούν ξεχωριστά φάρμακα για καθένα πάσχον μέρος της κοινωνίας. Συνήθως όμως χρειάζεται αρκετός χρόνος, ώστε να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα του φαρμάκου και κυρίως να ολοκληρωθεί η δράση του. Και ως λαός δυστυχώς δεν διακρινόμαστε για την υπομονή και την επιμονή μας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως το σημαντικότερο σε κάθε ασθένεια είναι η σωστή διάγνωση. Η διάγνωση βέβαια μπορεί να γίνει μόνον από εξειδικευμένο γιατρό – θεραπευτή, που θα υποδείξει και την κατάλληλη θεραπεία. Και όχι από το συγγενή, το φίλο, τον τηλεσχολιαστή. Και σε δεύτερο στάδιο χρειάζεται η διάθεση και η αφοσίωση στη θεραπεία. Η οποία συνοδεύεται από πόνο και από αυστηρές στερήσεις. Αφήστε που το κόστος μιας θεραπείας απέναντι σε μια μακροχρόνια πάθηση είναι κατά κανόνα δαπανηρή, απαιτεί νοσοκομειακές υποδομές και προσωπικό αφοσιωμένο κι εκπαιδευμένο στις υπηρεσίες της Υγείας.
Με διαπιστωμένη όμως την έλλειψη όλων αυτών καταλήγουμε στη γενική αναποτελεσματικότητα των εφαρμοζόμενων θεραπειών στη χώρα μας. Και ως συνέπεια όχι την αποθεραπεία αλλά την εκτεταμένη διάδοση των περισσότερων μολυσματικών ασθενειών, σε σημείο που τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας μας να έχουν πλέον προσβληθεί.
Τα χρόνια που προηγήθηκαν, αντί να κοιτάξουμε τις πραγματικές ασθένειες στη λειτουργία του κράτους που ήταν μεταστατικές και μόλυναν την κοινωνία ολοένα και περισσότερο, ασχολούμασταν με τους κατά φαντασίαν ασθενείς, οι οποίοι επιβάρυναν τον προϋπολογισμό και καθιστούσαν χρόνιες τις ασθένειες του κράτους και της κοινωνίας. Κι έτσι μια μέρα του 2010 ο ευάλωτος οργανισμός μας υπέστη βαρύ έμφραγμα και κατέρρευσε. Βρεθήκαμε σε κατάσταση καταστολής. Η ανάταξη δεν έρχεται, ο ασθενής είναι αδύνατο να αποσωληνωθεί, καθώς δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί και ακόμη και οι ίδιοι οι θεραπευτές (κάποιοι κομπογιαννίτες συνταγογράφοι ξένων Ταμείων και Οργανισμών) που προσέτρεξαν για βοήθεια, αρχίζουν πλέον να παραδέχονται ότι εφαρμόζονται «λάθος συνταγές». Και κοντά σε αυτούς, τα παιδιά του κομματικού σωλήνα και οι «ουρές» της κομματικής επετηρίδας, εμφανίζονται ως θεράποντες, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν μία από τις αιτίες που προκαλούν την ασθένεια.
Κι επειδή σε όλες τις ιστορίες, που είναι βγαλμένες από τη ζωή, σημασία πάντα έχει ποιος είναι ο ηγέτης και οι δυνατότητες που έχει να υποδείξει και να εφαρμόσει τις σωστές λύσεις, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς ώς πότε για τη σωτηρία μας θα εμπιστευόμαστε τους φαρμακοτρίφτες (τα ξεματιάσματα και τις μαμές), αντί τους γιατρούς. Δηλαδή εκείνους που διαθέτουν γνώση και σχέδιο και θα συνταγογραφήσουν σωστά για την πλήρη αποθεραπεία αντί για τους λαϊκιστές, που πάντα «πουλάνε» το σκόρδο ως φάρμακο διά πάσαν νόσον και…
