Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Το άρθρα περί καταστροφής μας, αν επανέλθουμε στη δραχμή εξυπηρετούν, συνήθως με άκρως επιπόλαια επιχειρήματα και χωρίς ίχνος σοβαρότητας επιχειρήματα, το πνεύμα του Αρμαγεδδών που σπέρνουν κατά κόρο οι συχνές σχετικές εξάρσεις της Κυβέρνησης εδώ και καιρό, πάντοτε βέβαια με τη θερμή σύμπραξη της πλειoψηφίας των ΜΜΕ. Αυτές πολλαπλασιάζονται ήδη προφανώς επειδή ένα ολοένα μεγαλύτερο τμήμα του λαού μας, απαυδισμένο από την τραγική τροπή της ζωής του, ευνοεί μια επάνοδο στη δραχμή.
Η νέα επίθεση εναντίον της δραχμής ασχολείται αποκλειστικά, με το πρόβλημα της αντιμετώπισης των στεγαστικών δανείων-που δικαιολογείται βέβαια εφόσον αναφέρεται σε προσπάθεια τρομοκράτησης , σχετικά με τη…δήθεν καταστροφή αυτών που πήραν στεγαστικό. Φυσικά, ο εμφανιζόμενος Αρμαγεδδών,για τα στεγαστικά δάνεια, ουδόλως ομιλεί και περί των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που θα ξεπετάξει χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο. Δεν ομιλεί, επίσης και περί της τύχης αυτών των δανείων, όταν έρθουν και τα εγκληματικά μέτρα, που είναι αναπότρεπτα στα πλαίσια του Γ’ μνημονίου και στη συνέχεια και του Δ’ και του Ε’ μια και το χρέος όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά τροφοδοτείται με ταχύτατους ρυθμούς από τα νέα δάνεια-μνημόνια, καθώς και από τη συνεχιζόμενη στραγγαλιστική λιτότητα, που ελαχιστοποιεί το ΑΕΠ, καθώς και τις πηγές εσόδων του δημοσίου.
Υπό ομαλές συνθήκες ουδείς θα ανακινούσε θέμα επιστροφής στη δραχμή, παρόλο ότι η ένταξή μας στο ευρώ ήταν καταστρεπτική από πολλές απόψεις. Δεν έχω τη δυνατότητα να αναπτύξω εδώ τους λόγους, για τους οποίους δεν θα έπρεπε να υιοθετήσουμε το ευρώ, ωστόσο τους έχω διατυπώσει πριν από την ένταξή μας. Παραπέμπω όσους ενδιαφέρονται, στο τελευταίο μου βιβλίο “Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε”, αλλά και στο αμέσως προηγούμενο “Αντιμνημονιακά” καθώς και στα πολυπληθή μου σχετικά άρθρα, που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο-maria.
Το πρόβλημα με τη δραχμή έχει απείρως περισσότερες εκφάνσεις, και θα πρόσθετα και πολύ πιο περιπλοκές, από τα απελπιστικά επιδερμικά άρθρα που κυκλοφορούν, σχετικά, ελέω των κυβερνώντων. Συνοπτικά, δεν θα είναι ένας “ευχάριστος περίπατος”, ιδίως αν βρεθούμε εκεί, όχι με δική μας πρωτοβουλία και βέβαια με τραγική έλλειψη σχετικής προετοιμασίας. Χωρίς να θέλω να έχω ρόλο Κασσάνδρας, πιστεύω ότι εθελοτυφλούμε αν δεν καταλαβαίνουμε ότι το GREXIT προετοιμάζεται μεθοδικά από τους δανειστές μας, και μας περιμένει στη γωνία.
θέλω ακόμη να προσθέσω ότι, παρά τις αναπότρεπτες δυσχέρειες, αυτό το εγχείρημα, αν προετοιμαστεί σοβαρά, θα προσδώσει στην Ελλάδα τεράστιες δυνατότητες χάραξης αναπτυξιακής πολιτικής, χωρίς την οποία δεν επιβιώνουμε- αλλά την οποία μας στερούν μεθοδικά τα μνημόνια- καθώς και λήψης μέτρων, που θα μετριάσουν τις πρωτοφανείς ανισότητες, και θα επαναφέρουν ανθρώπινες διαστάσεις στην αγορά εργασίας και στο καταποντισμένο κράτος πρόνοιας.
Μια επιστροφή στη δραχμή, συνεπώς, είναι ανάγκη να ιδωθεί όχι από την πλευρά της καταστροφής μας, αλλά σε άμεση σύγκριση με το πού μας οδήγησαν τα μνημόνια, και πού συνεχίζουν να μας σέρνουν χωρίς αμφιβολία καμιά: στο χαμό. Το πρόβλημα, συνεπώς, οφείλει να ξεπεράσει τις συνεχώς αθετημένες κυβερνητικές υποσχέσεις και να τεθεί ως εξής: ή εξαφανιζόμαστε ως Έθνος, δουλοποιούμαστε πλήρως στον νέο Άξονα, αφαιρούμε από τους απογόνους μας κάθε ελπίδα βελτίωσης της τύχης τους, επιβιώνουμε με μισθούς και συντάξεις γύρω στα 400ευρω, και με ανεργία που αποκλείεται να πέσει κάτω από το 30% του ενεργού πληθυσμού, ή τολμούμε το μεγάλο πήδημα, που οπωσδήποτε περιέχει ελπίδες. Πολλές ελπίδες, που ύστερα από έναν δύσκολο χρόνο, θα μπορέσουν να υλοποιηθούν. Πολλές ελπίδες, που ο βαθμός πραγματοποίησής τους θα εξαρτάται από μας-ενώ με τα μνημόνια υφιστάμεθα τις δραματικές επιλογές άλλων, για εμάς. Πολλές, πάρα πολλές ελπίδες, και επειδή η επιστροφή στη δραχμή θα σταματήσει την άτακτη ρευστοποίηση ολόκληρης της Ελλάδας…..που είναι μια πλούσια χώρα, με τεράστια υπόγεια και πολύτιμα δώρα για τους κατοίκους της. Τα οποία, με τα μνημόνια ανήκουν ήδη σε άλλους.
Αυτά και πολλά άλλα πρέπει να σκεφθούμε , όταν σκεπτόμαστε για τη δραχμή και όχι, ας μου επιτραπεί να πω, τις ανοησίες που επί τούτοις κυκλοφορούν οι δανειστές μας, αλλά και όσοι δέχθηκαν -για λόγους που δεν είναι του παρόντος- να καταστούν υπηρέτες και πειθήνια όργανά τους. Και να συζητούν με νηφαλιότητα πως θα καρατομήσουν γύρω στους 150.000 εργαζόμενους Έλληνες, επειδή έτσι διέταξε η τρόικα.
Όσοι διάβασαν το βιβλία μου “Αντιμνημονιακά” και “Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα γνωρίζουν ότι, στην αρχή, και πριν φανεί ξεκάθαρα ότι η τρόικα μας οδηγεί σε γκρεμό, είχα πολλούς ενδοιασμούς για μια επάνοδο στο εθνικό μας νόμισμα. Έχω, όμως, στο μεταξύ πειστεί πως είναι η μοναδική λύση, για μας τους Έλληνες, αν θέλουμε να υπάρχουμε ως ανεξάρτητο κράτος και αύριο.
