Τους έχω βαρεθεί…

Γράφει ο Νίκος Καρινόπουλος / φοιτητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, οι άνθρωποι έφευγαν από την Ελλάδα με τρένα και με καράβια για να κυνηγήσουν την τύχη τους. Για να δουλέψουν και να ζήσουν τις οικογένειές τους. Τότε ήταν ανειδίκευτοι εργάτες. Τώρα είναι άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακά.
Η Ελλάδα ρημαγμένη από την κατοχή και τον εμφύλιο δεν είχε να τους προσφέρει τίποτα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Και μην ξεγελιέστε. Ο εμφύλιος έγινε ξανά. Μόνο που τώρα δεν ήταν με όπλα. Ήταν με εκλογές. Και τον κέρδισαν ξανά οι ίδιοι.
Αυτοί που φοβήθηκαν «να μην πέσει η χώρα στα χέρια των κομμουνιστών». Μικροαστοί κεντρώοι και σοσιαλδημοκράτες με τις πλάτες του παρακράτους. Και τώρα έχουν ενωθεί ξανά. Όπως τότε. Και διώχνουν ξανά τους ανθρώπους απ’ τον τόπο που πονάνε.

Απ’ τον εμφύλιο και εντεύθεν την χώρα την κυβερνούν οι συμμορίτες σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία. Το κράτος των νικητών του εμφυλίου, ήταν το ίδιο το παρακράτος. Σαρξ εκ σαρκός.
Τότε ήταν το κράτος της δεξιάς με τους ασφαλίτες, τώρα είναι η Χρυσή Αυγή μαζί με τους ακροδεξιούς της ΝΔ.
Κι όπως η επταετής  Δικτατορία λειτούργησε ως πλυντήριο που ξέπλυνε αυτούς που μας κυβερνούσαν μέχρι το ’67, έτσι θα γίνει και τώρα με τη Χρυσή Αυγή. Ο Καραμανλής της προδικτατορικής ΕΡΕ, εμφανίστηκε το ’74, ως ο σωτήρας που θα απάλλασε τη χώρα απ’τους δικτάτορες.
Ενώ ήταν ο ίδιος που διηύθυνε το αυταρχικό,αστυνομοκρατούμενο κράτος της δεξιάς πριν το ’67.
Το 2013, οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τον Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Σαμαρά γιατί «τώρα προέχει όλοι μαζίνα αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή». Δε γίνεται όμως να απαλλαχθείς απ’ το φασισμό όταν διατηρείς στην εξουσία αυτούς που τον εκτρέφουν.
Βέβαια, τα όρια κράτους και παρακράτους σ’ αυτή τη χώρα δεν ήταν απλά δυσδιάκριτα, δεν υπήρχαν καν.
Και φυσικά, η Ελλάδα είναι μια χώρα τίγκα στους  μικροαστούς που την κρίσιμη στιγμή θα δεχτούν ως πρωθυπουργό ακόμα και το Μιχαλολιάκο, αρκεί «να μην πέσει η χώρα στα χέρια των αριστερών».

Τον Φεβρουάριο του ’45 ο Βελουχιώτης αρνήθηκε να παραδώσει το όπλο του και την εξουσία στο παρακράτος και το κόμμα τον πρόδωσε. Όπως συμβαίνει και τώρα με τους ανθρώπους που πραγματικά αγωνίζονται και παλεύουν και η αριστερά τους προδίδει ακόμα μια φορά.
Γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα, έχουμε από τη μια τους σταλινικούς (ΚΚΕ), που είναι πιο καθεστωτικοί κι από το ίδιο το καθεστώς και από την άλλη έχουμε την «αριστερά της φωτογραφίας» τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάπου εδώ, να πούμε, ότι οι άνθρωποι που αγωνίζονται ανιδιοτελώς και από ζέση για δικαιοσύνη, είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι το κάνουν για να πιάσουν στασίδι σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση ή από φτηνό οπαδιλίκι.
Έτσι ήταν πάντα, έτσι θα ‘ναι και τώρα. Δεν λέω πως είναι μάταιο να αγωνίζεσαι. Θα ήμουν ανακόλουθος των όσων έχω πει σε προηγούμενα κείμενα.

Λέω σε ‘σένα που θες να παλέψεις, ότι μέχρι και αν, οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο αποφασίσουν να ζήσουν ως άνθρωποι και αγωνιστούν γι’ αυτό, πρέπει να ξέρεις,ότι θα είσαι μόνος σου απέναντι σε θεούς και δαίμονες. Θα δεις γύρω σου ανθρώπους να ιδιωτεύουν επιδεικτικά.

Στη χώρα αυτή, το πρόβλημα δεν είναι απλά, ο καπιταλισμός και η εκμετάλλευση. Από κτίσεως, την Ελλάδα, την κυβερνούσαν δέκα οικογένειες. Οι ίδιες οικογένειες την κυβερνούν και τώρα. Ήταν και είναι τσιφλίκι τους.
Μόνο που αλλάζουν ρόλους. Αποφασίζουν από ποιο πόστο θα λεηλατήσουν κάθε φορά τον τόπο. Και όλοι οι υπόλοιποι, τους αποδέχονται.
Γιατί είναι ηθικά αμόρφωτοι και εθελόδουλοι. Όπως ήταν πάντα. Στην κατοχή, ο τόπος ήταν γεμάτος από ρουφιάνους, δωσίλογους και μαυραγορίτες. Έτσι και στη χούντα. Με τσάμικα και ταμπούρλα υποδέχονταν τους δικτάτορες στην επαρχία.
Στη Μεταπολίτευση όλοι αυτοί έγιναν πελάτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Μικροαστοί και φασιστόμουτρα.
Όχι, η Ελλάδα δεν ήταν «η τελευταία Σοβιετία που έπρεπε να εκσυγχρονιστεί» όπως προσπάθησαν να μας πείσουν διάφοροι αυλικοί της εξουσίας. Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν, μια βυζαντινή αυλή βουτηγμένη στη διαπλοκή και το νταβατζιλίκι.
Όσο γι’ αυτούς που έχουν πιστέψει ότι στην Ελλάδα υπήρχε «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», έχω να τους πω, πως ναι, τον Λαμπράκη, τον Μπελογιάννη, τον Πέτρουλα, τον Τεμπονέρα, κι άλλους πολλούς, η «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» τους σκότωσε.

Η τραγική ειρωνεία είναι πως, ανάπτυξη στην Ελλάδα θα ‘ρθει κάποια στιγμή, και ίσως από το 2014. Όμως δεν θα έχει καμία σημασία, θα είναι ένα λογιστικό μέγεθος. Η χώρα δεν θ’ανήκει πια σε ανθρώπους, θ’ανήκει σε δέκα πολυεθνικές και στους φίλους του Σαμαρά. Οι εργοδότες θα δίνουν στους εργαζόμενους φιλοδωρήματα αντί για μισθούς, καθώς θα υπάρχουν ορδές ανέργων που θα ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, κι έτσι θα πορευόμαστε για πολλά χρόνια. Μέχρι το 2025, σύμφωνα με τις αισιόδοξες εκτιμήσεις στην Ελλάδα θα συνυπάρχουν οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης με υψηλή ανεργία. Από εκεί κι έπειτα ίσως η ανεργία πέσει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα. Η Ελλάδα όμως θα είναι κατεστραμμένη. Θα έχει μετατραπεί σ’ένα απέραντο νεκροταφείο. Όμως οι άνθρωποι που ζουν εδώ δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάτι. Έστω και τώρα που είναι πλέον πολύ αργά.

Για όποιον ενδιαφέρεται, να ενημερώσω πως είναι το τελευταίο μου κείμενο. Δεν πρόκειται να γράψω ξανά. Θεωρώ πλέον οποιαδήποτε κουβέντα περιττή και χωρίς νόημα. Όποιος αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, με καταλαβαίνει.
Η συμβουλή μου, λοιπόν, είναι η εξής: Μην πληρώνετε τίποτα. Μαζεύτε όσα χρήματα μπορείτε και φύγετε από ‘δω. Τολμήστε το. Βέβαια, ο καπιταλισμός θα σας βρει όπου κι αν πάτε. Αλλά φύγετε για να ζήσετε σαν άνθρωποι. Ν’ αναπνεύσετε λίγο καθαρό αέρα, γιατί η Ελλάδα ζέχνει.
Ακόμα κι αν δεν έχετε δυνατότητα για σπουδές ή αξιοπρεπή δουλειά σε άλλη χώρα, θα καταφέρετε να επιβιώσετε δίνοντας μάχες. Μάχες, όμως, που αξίζει να δώσετε.
Αν μπορείτε να φύγετε με άδειες τσέπες και να κυνηγήσετε τη ζωή θα ήταν ακόμα καλύτερα. Θα ‘χετε μια σπουδαία ιστορία να πείτε στα παιδιά σας.
Όσοι κάνουν το βήμα και φύγουν, να είστε σίγουροι πως δεν θα χαθούν. Θα έχουν την αξιοπρέπεια να τους ενώνει. Θα φτιάξουν τον δικό τους τόπο. Οι άνθρωποι που αξίζουν ο ένας στον άλλο πάντα θα συναντώνται και θα φτιάχνουν τον δικό τους κοινό τόπο.

Όσοι τελικά μείνετε εδώ, πάρτε ένα καλό βιβλίο, δείτε μια καλή ταινία, ακούστε μια καλή μουσική, πηγαίντε θέατρο, κρατήστε κοντά, έστω, τους ανθρώπους που αγαπάτε ή ανθρώπους που νιώθετε πως έχουν να σας δώσουν πράγματα.
Κάντε πράγματα που γεμίζουν την ψυχή σας, που διευρύνουν τους ορίζοντές σας.
Αθληθείτε, τρέξτε, κάντε ποδήλατο μέσα στη φύση, κολυμπήστε στα παγωμένα νερά μιας βάθρας. Και μιας κι έρχεται καλοκαίρι, μην πάτε στα νησιά που πάει ο περισσότερος κόσμος. Να πάτε αλλού. Γνωρίστε μέρη που δεν έχετε γνωρίσει.
Πιστέψτε με, εκεί, δεν χρειάζονται πολλά χρήματα. Μόνο καλή παρέα.