Είναι εντυπωσιακή η αποτύπωση στα πρόσωπα ορισμένων ανθρώπων της παντελούς έλλειψης συναίσθησης του τι θα πει σήμερα “γίνομαι υπουργός”. Όχι μόνο τώρα αλλά και παλαιότερα. Και δε μιλώ για φοβία απέναντι στον ούτως ή άλλως πολιτικό αντίπαλο. Μιλώ για τη συναίσθηση της ευθύνης και της δυσκολίας συνάμα να “υπουργεύει” κανείς σήμερα “υπέρ του λαού και του έθνους”, χωρίς να εξευτελίζει τον εαυτό του, χωρίς να τον καθιστά ανδρείκελο αλλότριων πολιτικών, οικονομικών και εθνικών συμφερόντων.
Δυστυχώς, παρά την κρίση στην οποία ο ίδιος ο πολιτικός κόσμος έχει βυθίσει την Ελλάδα, η υπουργοποίηση συνεπάγεται όχι απλώς χαμόγελα αλλά γέλια, σημάδια αρχομανίας, αλαζονείας και ασυνείδητης ή ενσυνείδητης αποστασιοποίησης από τα προβλήματα των πολιτών.
Φ.Θ.
