Της Έφης Τσαμπάζη/ efi.tsabazi@gmail.com
Φωτογραφίες: Anastasia Tessy Deligianni
Το Δείπνο της Άνοιξης στην Αλεξάνδρου Σβώλου την περασμένη Παρασκευή πέτυχε! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το αστικό πείραμα πέρασε τις εξετάσεις, την τρίτη μόλις χρονιά που διοργανώθηκε. Και αυτό θεωρώ είναι πάρα πολύ ελπιδοφόρο. Η κάθε πρωτοβουλία, δράση θέλει τον χρόνο της να αποκτήσει βάσεις, εμπειρία, να ωριμάσει. Το «Δείπνο της Άνοιξης» μέσα σε μόλις τρία χρόνια αποτελεί πλέον παράδειγμα!
Όλες αυτές τις ημέρες το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από υπέροχες εικόνες και από τη μοναδική ατμόσφαιρα που επικρατούσε από το πρωί της Παρασκευής στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Μέσα από αυτό το κείμενο μοιράζομαι κάποιες δεύτερες σκέψεις που έκανα κατά τη διάρκεια του Δείπνου. Μια δράση που με παρέσυρε και ξέχασα τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να περπατήσω σε όλη την Αλεξάνδρου Σβώλου για να αποκομίσω όλες τις εντυπώσεις και τις εναλλαγές. Δεν πρόλαβα να απολαύσω όλες τις μπάντες που απελευθέρωναν στον αστικό μας ουρανό υπέροχες μελωδίες. Και αυτό γιατί με παρέσυρε το… κλίμα. Δεν ήθελα να εγκαταλείψω το παρεάκι μου που αυξομειωνόταν συνεχώς από περαστικούς, γείτονες και φίλους.
Διαπιστώνω ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας. Και αυτό το λέω γιατί στην «Πρωτοβουλία» που διοργάνωσε το Δείπνο βρίσκονται άνθρωποι κάθε ηλικίας. Θεωρώ αξιοθαύμαστο ότι παιδιά 20 plus με την ορμή και το πάθος για δημιουργία, λάτρεις του πρωτότυπου συνεννοήθηκαν με ανθρώπους 60 plus! Αυτή η συζήτηση νομίζω ότι είναι τόσο γόνιμη. Κοινός παρανομαστής; Το όνειρο για μια πιο ανθρώπινη γειτονιά.
Η πεζοδρόμηση της Αλεξάνδρου Σβώλου, τα μπαλόνια, οι παιδικές ζωγραφιές, τα χαμόγελα και οι συζητήσεις είναι οι εικόνες που με κάνουν να χαμογελώ.
Αυτή η δράση με έκανε τόσο αισιόδοξη και το όνειρό μου είναι τα παιδιά που ενθουσιάστηκαν με το «Κυνήγι του Θησαυρού» που τόσο ωραία έστησε ο Δημήτρης Τσιλινίκος να είναι οι αυριανοί εθελοντές και διοργανωτές ανάλογων πειραμάτων!
Εθελοντισμός…. Από την Παρασκευή το πρωί το κλίμα που επικρατούσε στην Αλεξάνδρου Σβώλου σε παρέσερνε στον… εθελοντισμό. Δεν μπορούσες να μείνεις αμέτοχος. Ήθελες να βοηθήσεις έστω στο ελάχιστο. Και αυτό ήταν τόσο ωραίο.
Εκτός από τον εθελοντισμό κρατάω ως πιο δυνατά συναισθήματα την αλληλεγγύη, το μοίρασμα, τη συλλογικότητα. Δεν υπήρχε δικό μου και δικό σου. Όλοι μοιραστήκαμε τα πάντα. Σε αυτό το πάρε- δώσε συνάντησα ανθρώπους που πραγματικά πεινούσαν, που η ανέχεια των τελευταίων χρόνων τους έχει στερήσει ένα πλούσιο πιάτο με λιχουδιές. Μπαίνοντας σε αυτή τη γιορτή ζήτησαν φαγητό χωρίς να χρειαστεί να δικαιολογήσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Ζήτησαν φαγητό για να δοκιμάσουν τις συνταγές των γειτόνων, έτσι είπαν. Φαινόταν όμως στα μάτια τους, το χαμόγελό τους πόσο πολύ ενθουσιασμένοι ένιωσαν που έκατσαν σε μια παρέα, τσούγκρισαν το ποτήρι τους και γέμισαν τον στομάχι τους. Η μοναξιά και η ανέχεια είναι δυο δυσβάσταχτα προβλήματα και το «Δείπνο της Άνοιξης» ήρθε σαν ένα ανέλπιστο γιατρικό, έστω εφήμερο, να γλυκάνει λίγο την πληγή!
Χιλιάδες μπράβο στους διοργανωτές και όλους του εθελοντές! Άντε και του χρόνου!
«Η μοναξιά και η ανέχεια είναι δυο δυσβάσταχτα προβλήματα και το «Δείπνο της Άνοιξης» ήρθε σαν ένα ανέλπιστο γιατρικό, έστω εφήμερο, να γλυκάνει λίγο την πληγή!»
Στο υπέροχο σου κείμενο κρατώ το «Έστω εφήμερο». Καθώς εκεί περικλείεται η πρόκληση για μια συστηματική παρουσία όλη τη χρονιά. Όχι προφανώς μονοδιάστατη.
Με έμφαση στους «ανθρώπους που πραγματικά πεινούσαν, που η ανέχεια των τελευταίων χρόνων τους έχει στερήσει ένα πλούσιο πιάτο με λιχουδιές».
Μόνον εσύ τους είδες και τους περιέγραψες τόσο γλαφυρά. Κι αξίζει να τους δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Μια ανθρώπινη Γειτονιά δεν κτίζεται με κοσμικότητες.
κ. Χατζηνάκο, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια! Μακάρι όλες οι γειτονιές του κόσμου να γίνουν ουσιαστικά ανθρώπινες και αλληλέγγυες!