Είναι κρίμα να διαλύεται η καλύτερη προσπάθεια που έγινε τα τελευταία 20 χρόνια στο ΚΘΒΕ εξαιτίας της πολιτείας. Τα χρέη του παρελθόντος, η μειωμένη επιχορήγηση η οποία μάλιστα δεν καταβάλλεται πια, οι απλήρωτοι επί 2.5 μήνες εργαζόμενοι, υπουργικές προτροπές για κλείσιμο σκηνών και απολύσεις είναι το βαρύ σύννεφο που έχει κάτσει πάνω από το ΚΘΒΕ εδώ και 3 μήνες. Ένα σύννεφο που οδήγησε την πρόεδρο Μ. Λυσαρίδου και τον αντιπρόεδρο Φ. Γράψα σε παραίτηση από το δ.σ. Ένα σύννεφο που σκιάζει -μαύρη μαυρίλα- ό,τι καλό επιτεύχθηκε τον τελευταίο ενάμιση με καλλιτεχνικό διευθυντή το Γιάννη Βούρο και μια διοίκηση που λειτούργησε αντίθετα με όσα είχαμε συνηθίσει τα τελευταία πολλά χρόνια, συνεργάστηκε με τον διευθυντή, σχεδίασε, υλοποίησε, στήριξε. Με θαυμαστά επιτεύγματα, όπως η αύξηση των θεατών κατά 50% περίπου σε σχέση με το 2012-2013.
Θα πεις κανείς, τι να κάνει ο καημένος υπουργός Πολιτισμού, ο τελευταίος τη τάξει υπουργός και μάλιστα αναπληρωτής ων, όταν διακυβεύεται το μέλλον ολόκληρης της χώρας; Και μάλιστα την ώρα ακριβώς που μιλάμε;
Σωστά. Αλλά το θέμα είναι σε τι θεό πιστεύει κανείς. Αν δηλαδή πραγματικά πιστεύουμε όσα επί χρόνια επαγγελλόμαστε, ότι δηλαδή ο πολιτισμός είναι ενοποιό στοιχείο για την κοινωνία αλλά συνάμα και αναπτυξιακό εργαλείο. Βαριά βιομηχανία που είπε κάποτε η Μελίνα -και στοίχειωσε. Εάν το πιστεύουμε τότε θα επενδύσουμε -αν όχι χρήμα, τουλάχιστον ελπίδα- σ’ αυτόν. Όσο θα βαθαίνει η κρίση, τόσο θα γαντζωνόμαστε πάνω του. Μπας και σωθούμε.
