Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]Υπάρχει μια παρέα από κάποιους κύριους… ωριμούτσικους, που συναντώ κάθε πρωί στο δρόμο μου για τη δουλειά μου. Κάθε πρωί στο ίδιο ακριβώς μέρος.
Είναι προφανές, ότι έχουν στάνταρ ραντεβουδάκι ίδια ώρα καθημερινά σ’ ένα από τα καφέ της πλατείας Τσιρογιάννη, στη σειρά του Ντορέ.
Κάθονται όλοι από τη μία πλευρά του τραπεζιού, σαν κριτική επιτροπή σε καλλιστεία, έχοντας πλάτη στο Κρατικό Θέατρο και ανεμπόδιστη θέα σ’ οτιδήποτε περνάει, έτσι για να κόβουν κίνηση, χωρίς να τους ξεφεύγει ούτε οξεία…!
Μόνο τις βροχερές μέρες αλλάζουν θέση και μετακομίζουν όλη τους την παράταξη μερικά μέτρα παρακάτω, κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα αλλά είναι ολοφάνερο, ότι δεν το μπορούν αυτό το ξεβόλεμα…
Δεν αλλάζουν, τις θέσεις, που κάθονται ποτέ, σα να υπάρχει μια μυστική ιεραρχία, την οποία όλοι σέβονται και κανείς δεν διασαλεύει.
Είμαι σίγουρη ότι κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα, ό,τι περνάει από μπροστά τους, ζωντανά πρωτόκολλα και παντογνώστες, μια παρέα ηλικιωμένων, που ζει γι’ αυτό το καθημερινό ραντεβού, που επαναλαμβάνεται κάθε πρωί του Θεού.
Οι φίλοι του πρωινού καφέ.
Τόσο πολύτιμοι ο ένας για τον άλλο.
Κι εγώ τους κρυφοχαίρομαι! Αν δεν τους έβλεπα κάποιο πρωί, πολύ θ’ ανησυχούσα για την ομαλή πορεία του κόσμου…!
Οι γερομπαμπαλήδες μου!
