Γράφει ο Γιώργος Λίλλης / λογοτέχνης – συγγραφέας
Ο Horst και η Birgit Lohmeyer ζουν σ΄ ένα μικρό χωριό, το Jamel, το γνωστό ως το “χωρίο των νεοναζί”, καθώς το ποσοστό τους επί του πληθυσμού του αγγίζει το 70%. Παρά τις καθημερινές απειλές που δέχονται για την αντιναζιστική τους στάση, αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν το χωριό όπως άλλοι. Το ζευγάρι με την υποστήριξη των τοπικών αρχών, συνεχίζει τον αγώνα του κατά της ακροδεξιάς και κάθε χρόνο διοργανώνει ένα φεστιβάλ, σαν ειρηνική αντίσταση στην στάση των περισσότερων κατοίκων του χωριού.
Οι νεοναζί έκαναν πολλές προσπάθειες να τους διώξουν. Τους πετούσαν νεκρά ζώα στον κήπο, μπλόκαραν τον δρόμο όταν περνούσαν οπλισμένοι, πετούσαν πέτρες τα βράδια σπάζοντας τα τζάμια. Το ζευγάρι των γερμανών ακτιβιστών όμως επιμένει παρά τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Αναφορικά με το ακροδεξιό NPD (Εθνικό Κόμμα Γερμανίας), το ζευγάρι δηλώνει πώς “δεν είναι δυνατόν οι γερμανοί φορολογούμενοι να πληρώνουν φόρους σε αυτούς που προσπαθούν να καταλύσουν τη ελευθερία και τη δημοκρατία και θέλουν να μας οδηγήσουνε σε μια νέα δικτατορία. Δε χρειαζόμαστε και δε θέλουμε μια Τρίτη δικτατορία στη Γερμανία. Αυτό είναι το παράδοξο, θέλουμε να αποδεικνύεται καθημερινά η δημοκρατία, θέλουμε να ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς, πρέπει να έχουμε θάρρος και να θέτουμε όρια..ακριβώς!».
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η στάση τους. Δεν έχει να κάνει με μια βερμπαλιστική πράξη, αλλά με μια στάση ζωής, που θέτει το όριο ανάμεσα στην παραλογία που έχει αρχίσει να φουντώνει στην Ευρώπη σήμερα. Σιωπηλά, με την ίδια τους την παρουσία, σαν λουλούδια που επιμένουν να ανθίζουν στην έρημο, ο Horst και η Birgit επιμένουν.
Το δίδαγμα που παίρνω από αυτούς είναι πως αν θέλεις να πολεμήσεις το κακό, μην ζητάς να το αρχίσουν πρώτα οι άλλοι. Μην κατηγορείς κυβερνήσεις. Ξεκίνα από σένα. Παρατηρώ πως οι περισσότεροι στην Ελλάδα κατηγορούν πάντα τους άλλους ως φταίχτες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Είναι η εύκολη λύση. Αλλά ας σκύψουμε και ας αφουγκραστούμε τον εαυτό μας. Να αντλήσουμε από τις εσωτερικές μας δυνάμεις κάνοντας αρχικά αυτοκριτική και μετά προχωρώντας στην δική μας προσωπική επανάσταση. Σέβομαι εκείνους που προχωρούν με αργά βήματα, αλλά προχωρούν. Που δεν στρουθοκαμηλίζουν. Που επιμένουν σε μια στάση ζωής μακριά από την κοινή γνώμη που επηρεάζεται ούτως ή άλλως μαζικά. Η ακροδεξιά δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Ακμάζει πάντα σε συντηρητικές κοινωνίες. Όταν ένα κράτος φθίνει και ο λαός δεν έχει ελπίδες. Που σημαίνει πως ο πυρήνας, ο λαός και κατ΄ επέκταση ο καθένας μας προσωπικά που τον αποτελεί, χάνει τον προσανατολισμό του. Ζούμε σε μια εποχή όπου τα γεγονότα τρέχουν τόσο που δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και να δράσουμε ψύχραιμα. Ο Horst και η Birgit παρέμειναν στο αφιλόξενο αυτό χωριό αποδεικνύοντας πως υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά, η πλευρά της δημοκρατίας.
