Γράφει η Ξένια Θρασυβουλίδου / εκπαιδευτικός
Μπαίνοντας στο δωμάτιό του τραβάει αμέσως το βλέμμα σου πάνω του. Είναι κρεμασμένο στον τοίχο. Μέσα σε μία ξύλινη και περίτεχνα διακοσμημένη κορνίζα. Τριγύρω υπάρχουν και άλλες κορνίζες, αλλά καμία δεν είναι σαν αυτή. Ξεχωρίζει. Δηλώνει από μόνη της ότι κάτι πολύτιμο περικλείει. Το πτυχίο του. Και μαζί με αυτό και ο όρκος του Ιπποκράτη. Ένας όρκος που έδωσε και θα προσπαθούσε να κάνει τα πάντα, για να τον διαφυλάξει και να τον τηρήσει.
Έξι ολόκληρα χρόνια είχε αφιερώσει, για να πάρει στα χέρια του αυτό το πτυχίο. Και αυτά ήταν μόνο τα χρόνια μέσα στη σχολή του. Χιλιάδες ήταν οι ώρες μελέτης και πριν την είσοδό του στο πανεπιστήμιο, όταν έπρεπε να συναγωνιστεί τους εκατοντάδες υποψήφιους μελλοντικούς φοιτητές. Όπως επίσης, και χιλιάδες ήταν οι ώρες που αφιέρωνε κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Διάβαζε με σχολαστικότητα, είχε μέθοδο και πρόγραμμα στη μελέτη του. Ήταν συστηματικός στις παρακολουθήσεις στο πανεπιστήμιο, αλλά και στην πρακτική άσκηση στα νοσοκομεία της πόλης. Η σχέση του με τους καθηγητές και τους υπόλοιπους συμφοιτητές του ήταν απόλυτα συναδελφική. Οι συμβουλές τους πολύτιμες, τις κρατάει μέσα του, όπλα που θα τον βοηθήσουν στα επόμενα βήματά του. Η στήριξή τους στις δύσκολες στιγμές της πίεσης και του άγχους, καταλυτική. Οι φίλοι του και οι παρέες του, συνοδοιπόροι σε αυτά τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής, να του θυμίζουν ότι και η διασκέδαση έχει βασικό ρόλο στη ζωή του.
Πλησιάζοντας προς την κορνίζα, διακρίνεις και το ονοματεπώνυμό του, τον βαθμό του, το πανεπιστήμιό του, τις υπογραφές των πρυτάνεων… Όλα είναι εκεί. Δεν λείπει τίποτα… από το πτυχίο του…αλλά το δωμάτιο είναι άδειο.
