Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Μα βεβαίως έχει δίκαιο ο πολύς κ Τόμσεν , συνιστώντας στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη “να μη δραματοποιεί τη συζήτηση”. Απόλυτο δίκαιο! Διότι, όταν κάποιος δέχεται να αναλάβει αυτό το υπουργείο, στην καρέκλα του οποίου δεν άντεξαν να παραμείνουν οι προκάτοχοί του-προφανώς επειδή τα εγκλήματα που απαιτούσαν απ’ αυτούς υπερέβαιναν τη ματαιοδοξία υπουργοποίησής τους– βάσιμα υποτίθεται ότι έχει πλήρη συνείδηση του ρόλου που αναλαμβάνει: δηλαδή, του ΔΗΜΙΟΥ για 25.000 συμπατριώτες του….οι οποίοι δε χωρούν πουθενά , σε κανένα από τα εναγωνίως εναλασσόμενα, από την κυβέρνηση, σενάρια, των επίορκων, των κοπανατζήδων, των διορισμένων με πλαστά χαρτιά, των άσχετων με τη θέση που κατέχουν….κ λπ., κλπ.
Αναμφίβολα, στη σύγχρονη Ελλάδα, αυτό το έγκλημα εναντίον του ελληνικού λαού, από Έλληνες, δεν έχει προηγούμενο. Είναι στυγερό, απάνθρωπο, παρανοικό, ανεξήγητο και αδικαιολόγητο, και μπορεί να αναζητήσει εξήγηση μόνο και αποκλειστικά στην απόλυτη βαρβαρότητα των φανατισμένων νεοφιλελεύθερων οπαδών της τρόικας , που με την εκτέλεση των 25.000 Ελλήνων υπαλλήλων πιστεύουν ότι εξαφανίζουν το δημόσιο ελληνικό τομέα-και έχουν δίκαιο-, αλλά στη συνέχεια και αυτόν του συνόλου της Ευρώπης.
Προφανώς, οι κυβερνώντες και τα φερέφωνα δημοσιογραφικά τους παπαγαλάκια ουδέν έχουν αντιληφθεί, ή είναι σε τέτοιο βαθμό πορωμένοι ώστε να αδιαφορούν για την τύχη της Ελλάδας, εφόσον οι ίδιοι και οι καρέκλες τους επιβιώνουν, ή τέλος είναι πολλαπλώς εκτεθειμένοι και οι τροικανοί κάπου τους κρατούν γερά. Γιατί, πως αλλοιώς να ερμηνευτεί αυτή η εγκληματική παράνοια, που είναι διαρκείας και όχι παροδική και που διαχρονικά καθίσταται καλπάζουσα. Πως μπορεί να μην είναι σε θέση οι “πατέρες του Έθνους” και μια και δυό και τρεις και δεακτρεις να αντιληφθούν ότι ενώ η κάθε νέα δόση δανείου, με την οποία οικτρά μας εκβιάζουν οι δανειστές μας, όχι απλώς δεν μας σώζει, αλλά μας σπρώχνει κάθε φορά ακόμη πιο βαθιά στο βούρκο; Πως μπορούν και κοιμούνται όταν εγκληματούν κατά συρροή εναντίον της πατρίδας τους και του λαού στον οποίο και οι ίδιοι ανήκουν; Αλλά, ναι, και πως ακόμη δικαιολογείται η συνεχής και άκρως επιπόλαιη πεποίθησή τους ότι δεν θα τους ζητηθούν ευθύνες, και μάλιστα πολύ σύντομα, από τον ελληνικό λαό, που ανενδοίαστα και καθημερινά έξαθλιώνουν; Ο μύθος της δήθεν σωτηρίας, δεν προχωρεί πια,τώρα που η μία μετα την άλλη, οι κοινωνικοεπαγγελματικές ομάδες οδηγούνται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τώρα, πια, και τα πρόβατα αντιλαμβάνονται ότι κανένα τους δεν θα σωθεί, αν παραμείνουν θεατές της σφαγής των συντρόφων τους.Τώρα πια, ακόμη και οι πιο ανίδεοι υποψιάζονται ότι δεν μπορεί αυτή η κόλαση να είναι μονόδρομος, και να μην υπάρχει κάποια άλλη οδός λιγότερο κολασμένη
