Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης / [email protected]
Είσαι από εκείνους που αρέσκονται στo happy end, στο ιδανικό κι ευτυχισμένο τέλος; Εκεί όπου ο κακός τελικά πεθαίνει και ο καλός περνάει μία όμορφη κι ευτυχισμένη ζωή; Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει ν’ αλλάξεις κανάλι, γιατί το ελληνικό πρωτάθλημα δεν γεννήθηκε για σένα…
Το ρητό «ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει», ίσως να είναι και ό,τι πιο σωστό μπορεί ν’ ακούστηκε, να γράφτηκε ή να ειπώθηκε ποτέ. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι έχει και τις ρίζες του στην θρησκεία μας και στα λεγόμενα του Χριστού, αποτελώντας παράλληλα κι ένα ιδανικό μότο για να πορεύεται κανείς στην ζωή του. Πώς λοιπόν να μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση η Σούπερ Λιγκ; Τι το διαφορετικό έκανε απ’ τα προηγούμενα χρόνια, για να μπορέσει να πάρει εκείνο το «τέλειο» φινάλε (και φέτος), που τουλάχιστον θ’ άφηνε στους περισσότερους φίλους της μία ευχάριστη γεύση. Εξάλλου, το να ήταν όλοι χαρούμενοι στο τέλος θα ήταν κάτι το αδύνατο, εκ των πραγμάτων.
Τι μας πρόσφερε για μία ακόμα φορά το ελληνικό πρωτάθλημα; Έχουμε και λέμε: Από ξύλο; Μια χαρά πήγαμε… δόξα τον Θεό δεν ήταν ούτε ένα, ούτε δύο τα κρούσματα που είχαμε.
Φερεγγυότητα-Αξιοπιστία; Λέξεις άγνωστες εδώ και χρόνια γι’ αυτούς που το… ταλαιπωρούν τις τελευταίες δεκαετίες, εξ ελαχίστων φυσικά περιπτώσεων.
Θέαμα; Εντάξει, κανείς δεν είχε την απαίτηση να κάνει ένα σύντομο… ταξίδι στην Πριμέρα Ντιβιζιόν και να δούμε κάτι το τόσο δραματικά διαφοροποιημένο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και πάλι με μετρημένες στα δάχτυλα εξαιρέσεις, εύκολα θα μπορούσαμε να πούμε ότι… πόνεσαν τα ματάκια μας.
Όσο για το φινάλε; Aκόμα κι εκεί απογοήτευση και μόνο έφερε. Ενώ όλοι θα περίμεναν να γίνουν τα… δώρα της τελευταίας στιγμής, έτσι βρε αδερφέ, για να ‘χουμε κι εμείς να συζητάμε κάτι τις επόμενες ημέρες, να ξεφύγουμε για λίγο απ’ την μιζέρια και την ρουτίνα της πολιτικολαγνείας της καθημερινότητας, είδαμε όσους «έπρεπε» να νικήσουν, να το κάνουν και με περίσσιο μάλιστα πάθος.
Βέβαια θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον σ’ αυτό τον τομέα (των «δώρων») είχαν φροντίσει προηγουμένως να μας αφήσουν κάθε άλλο παρά δυσαρεστημένους. Με συγχωρείτε, διατηρώ ακόμα αρκετά ψήγματα αθωότητας αλλά κάτι δεν μου κάθεται καλά σ’ αυτό το «διπλό» της Κέρκυρας ούτε φυσικά σ’ εκείνο του ΠΑΣ Γιάννινα στην «Τούμπα». Εξάλλου είναι γνωστό πως η Σούπερ Λιγκ δεν είναι πρωτάθλημα για… αθώους.
Φωτεινά σημάδια; Κι απ’ αυτό -προς τέρψιν όλων μας θεωρώ- είχαμε, και φυσικά δεν ήταν άλλο απ’ το ένα και μοναδικό, τον Ατρόμητο. Μπορεί ν’ ακούγεται τελικά πολύ κλισέ, ίσως να είναι κιόλας αλλά μόνο ένα παντελώς κολλημένο μυαλό θα μπορούσε να μην χαρεί και παράλληλα ν’ αναγνωρίσει πως δεν χρειάζεται να λέγεσαι μόνο Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ για να φτάσεις στην «γη της επαγγελίας». Μερικές φορές είναι αρκετή και η σωστή, οργανωμένη και μεθοδική δουλειά κάποιων. Αν θα ολοκληρωθεί και το… θαύμα, στον τελικό του Σαββάτου, δεν μένει παρά να περιμένουμε για να το μάθουμε.
ΥΓ. Φαντάζομαι κ. Παπουτσάκη θ’ αναθεωρήσατε και παράλληλα θα μετανιώσατε γι’ αρκετές απ’ τις πράξεις-λεγόμενα σας καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς. Το στοίχημα βέβαια για τον καθένα είναι ν’ αναγνωρίζει τα λάθη του και στην συνέχεια να πορεύεται με οδηγό αυτά. Εξάλλου είπαμε, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει…
