Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη / [email protected]
Τί να πει κανείς για τη Χρυσή Αυγή του 2013. Η “πολιτική τους ακράτεια”, τους έκανε να ουρήσουν δημόσια, μέχρι και έξω από το Mega, σε ένδειξη αποτροπιασμού.
Αφού έδειραν μετανάστες, έβρισαν δυο τρεις τσιγγάνες, χύμηξαν σε πολιτικούς άλλων κομμάτων, έκαναν την ανάγκη τους έξω από ένα κανάλι, στο οποίο παρακαλάν να βγουν για 15 λεπτά, έκαναν και “κοινωνικό ιατρείο” μόνο για Έλληνες… Γιατί, αν δεν ήταν μόνο για Έλληνες, θα ήταν φιλοζωική ένα πράμα.
Από την άλλη, ο “κλειδαράς” Αλέξης Τσίπρας. Ζητά τα κλειδιά της κυβέρνησης, για να μπορέσει να φέρει το σχέδιό του εις πέρας. Ποιο είναι αυτό το σχέδιο; Α, δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά… Είναι σαν τον δακτύλιο στην Αθήνα το σχέδιο Τσίπρα.
Στις μονές ημερομηνίες, θέλει την Ελλάδα χέρι χέρι με το ευρώ- ένα ευρώ για την Ελλάδα, αλλά όχι μια Ελλάδα για το ευρώ, αν κατάλαβες οκ- και στις ζυγές, ο μόνος δρόμος προς την ανάκαμψη, είναι αυτός που οδηγεί στην (αγαπημένη κατά τ’ άλλα) δραχμή. Έχει όραμα αυτό το παιδί… Αυτό έλεγαν να δεις από τότε που ήταν μικρός και μιλούσε στη σχολική συνέλευση για το πώς θα γίνουν οι εορτασμοί για την επέτειο του “Όχι”. Ένα όχι, που, αν το μεταφέρω στο σήμερα, αμφιβάλλω πολύ, σχετικά με το αν θα το πει στους φίλτατους Ευρωπαίους.
Έχουμε λοιπόν, τους τραμπούκους και τους “ονειροπόλους”. Δυο κατηγορίες, ανάμεσα στην τρίτη, που είναι η “ο πνιγμένος απ’ τα μλλιά του πιάνεται” κατηγορία.
Και οι δυο ανεβαίνουν δημοσκοπικά, την ώρα, που το επίπεδο ζωής στη χώρα αυτήν, κατεβαίνει με μαθηματική ακρίβεια προς τον Άδη. Τόσο πολιτικά, όσο και κοινωνικά.
Ποιος από τους δύο κάνει μεγαλύτερο κακό στη χώρα; Ποιος είναι πιο επικίνδυνος; Ο “μαστιγιοφόρος ρατσιστής” ή ο “αιθεροβάμων αριστεροκεντροσοσιαλιστής”;
Ως πότε θα ανεχόμαστε ανθρώπους κατώτερου επιπέδου να τσαλακώνουν το πρόσωπο της χώρας (που, οκ, την έχει ήδη την ρυτίδα του), νομίζοντας πως, το ξύλο, οι βρισιές και οι σφαλιάρες δεν είναι καραγκιοζιλίκι;
Ξέρω, θα βγεις και θα μου πεις “Άκου κορίτσι μου, εδώ στην Αθήνα οι χρυσαυγίτες βοήθησαν γιαγιάδες να σηκώσουν λεφτά από τα ATM, δεν έχουμε πακιστανούς, καθάρισε ο τόπος καθάρισε” αλλά, πραγματικά, καθόλου δε με ενδιαφέρει, όταν ξέρω, πως, εάν τύχει να με ρωτήσει κάποιος “εσείς ποιο κόμμα προτιμάτε;” και δεν απαντήσω αυτό που θέλει να ακούσει, θα φάω της χρονιά μου.
Στην αντίπερα, δε μου αρέσει και η ευγένεια του “ βγάλτε με και όλα θα γίνουν- δεν ξέρω πώς, αλλά θα γίνουν” του Αλέξη. Δε λέω, έχει ένα φιλολαϊκό προφίλ, δεν είναι “Παπαρήγας”, αλλά, θα μου απαντήσει κάποιος τί θα κάνει εάν βγει; Πώς θα μπορέσει να κόψει τα κεφάλια της “ Ευρωπαϊκής Ύδρας”, χωρίς να κληθεί να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα δόντια; Μπορεί να μου εγγυηθεί ότι το αύριο που θα μου προσφέρει, θα είναι καλύτερο από το αύριο που έχω σήμερα;
Ναι, ξέρω, ψηφίσαμε αυτούς “που μας έσυραν στα Μνημόνια”, που “βύθισαν τον κόσμο σε ένα προλεταριάτο του ευρώ”, με “στρατηγικές υποταγής απέναντι στην τρόικα”, που “σέρνουν την Ελλάδα στο ίδιο τούνελ της καταστροφής” ( δεν περιγράφω άλλο, το θυμικό μου θα πηδηχτεί απ’ το παράθυρο)…
Αλλά; Πες μας βρε αγόρι μου τη συνταγή της επιτυχίας, δώσε μου εγγύηση, ότι με τη δραχμή δε θα κληθώ να περάσω άλλα πέντε (τουλάχιστον) χρόνια μιζέριας και από μένα τον σταυρό τον έχεις.
Τί να πω…
