Γράφει ο Ευριπίδης Κωνσταντινίδης / [email protected]
Πως χωράς σε λίγες άψυχες γραμμές όλα τα συναισθήματα που σου προκαλεί η απώλεια ενός πολυαγαπημένου προσώπου… και γιατί αυτή η ακατανίκητη ανάγκη να γράψεις για αυτό…;
Οι απαντήσεις και στα δύο ερωτήματα με ξεπερνούν…
Δεν ξέρω γιατί είχα αδυναμία στον πατέρα μου… ίσως για τους ίδιους λόγους που όλοι λίγο πολύ έχουμε.
Ίσως η συχνή απουσία έβαλε τα θεμέλια για αυτόν τον αδιάρρηκτο δεσμό που στην απώλεια του με έχει κάνει να νοιώσω τόσο λίγος και τόσο μικρός μπροστά σε όλα αυτά που μου πρόσφερε απλόχερα…
Είναι άραγε αυτή η σχέση που κρατάει καλά κρυμμένη μέσα μου την τρικυμία που νοιώθω, όπως έκανε και αυτός κάθε φορά που έχανε την γη κάτω από τα πόδια του…;
Μπορεί και να είναι…
Το σίγουρο όμως είναι ότι εδώ και λίγες μέρες έχω συνέχεια μπροστά μου, καρφωμένα πάνω μου, δύο κουρασμένα από την άνιση μάχη, αλλά γεμάτα ευγνωμοσύνη και αγάπη, μάτια , και η μόνιμη αγωνία μου είναι μία….
Αν τα δικά μου μάτια ήταν καθρέφτες όλων αυτών που πάλευαν μέσα μου τόσα χρόνια…
Μακάρι το γλυκό του χαμόγελο, κάθε φορά που τον καληνύχτιζα, να είναι η απάντηση…
*Ο Κώστας Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στην Σταυρούπολη Ξάνθης το 1927. Το 1955 δημιούργησε μαζί με τον αδελφό του Βασίλη το Βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης που επί χρόνια αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην πανεπιστημιακή κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Το βιβλιοπωλείο φέτος κλείνει 60 χρόνια συνεχούς παρουσίας με την δεύτερη γενιά πια στο τιμόνι, τον Ευριπίδη και Άλκηστη Κωνσταντινίδη.
