Γράφει ο Δημήτρης Σκιαδάς / Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Ήταν Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2007, 9.30 το πρωί… Η πόρτα του γραφείου του Γενικού Γραμματέα Εμπορίου στο κτίριο του Υπουργείου Ανάπτυξης στην πλατεία Κάνιγγος ανοίγει και με τη χαρακτηριστική βαριά, βραχνή και βροντερή φωνή του ο (τότε) πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος (ΚΕΕΕ) και πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά (ΕΒΕΠ), Γιώργος Κασιμάτης λέει μπαίνοντας μέσα: «Καλημέρα σας κ. Γενικέ, συγχαρητήρια για την ανάληψη των καθηκόντων σας. Με λένε Γιώργο. Μπορώ να σας λέω Δημήτρη;»…
Ήταν η πρώτη μου προσωπική επαφή με το Γιώργο Κασιμάτη. Τον λεγόμενο και «Πρόεδρο των Προέδρων» καθώς εκ της ιδιότητας του στην ΚΕΕΕ εκπροσωπούσε τους προέδρους όλων των Επιμελητηρίων της χώρας… Ήταν ταυτόχρονα και η αρχή μιας βαθιάς και ειλικρινούς φιλίας που με συνόδευε μέχρι σήμερα Τρίτη, 16 Απριλίου 2013….
Ο Γιώργος Κασιμάτης («Γιώργης» για όσους είχαμε την τύχη να τον θεωρούμε φίλο και να μας θεωρεί φίλους) δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ενεπλάκη στα κοινά της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας, αναδεικνυόμενος σε αιρετά αξιώματα του ΕΒΕΠ, όπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μέχρι σήμερα ήταν πρόεδρος, και από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μέχρι το 2012 υπήρξε πρόεδρος της ΚΕΕΕ, ενώ διατέλεσε και αντιπρόεδρος του Ευρωεπιμελητηρίου (Eurochambers). Πολλές από τις πολιτικές πρωτοβουλίες και νομοθετήματα που αφορούν τον επιμελητηριακό θεσμό και την επιχειρηματικότητα γενικότερα φέρουν την προσωπική σφραγίδα του, με αποκορύφωμα την θεσμοθέτηση (το 2005) και την ενεργοποίηση (το 2010) του Γενικού Εμπορικού Μητρώου, του βασικού αυτού εργαλείου που αποτελεί την κορωνίδα της λειτουργίας των Επιμελητηρίων ως μηχανισμών υποστήριξης των ελληνικών επιχειρήσεων. Οι απόψεις του, καταστάλαγμα της πολυετούς πείρας του, έχαιραν σεβασμού από όλους όσους συνεργάζονταν μαζί του, σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχικής κλίμακας της ελληνικής Πολιτείας.
Σε προσωπικό επίπεδο, ο Γιώργος Κασιμάτης είχε δυο πολύ βασικές ιδιότητες, οι οποίες φαίνεται ότι σπανίζουν στη σημερινή δημόσια ζωή. Πρώτον ήξερε να ακούει. Πρόσεχε πολύ αυτά που του έλεγαν είτε οι συνεργάτες του είτε οι συνομιλητές του εν γένει και διαμόρφωνε απόψεις οι οποίες ήταν συνθετικές και κάλυπταν πάρα πολλές πτυχές ενός θέματος, αν όχι όλες. Δεύτερον, είχε αυτό που λένε στην αγορά, «μπέσα». Όταν έλεγε κάτι, αυτό ίσχυε, ασχέτως του προσωπικού ή άλλου κόστους που μπορεί να έχει αυτή η δέσμευση του. Αυτές τις ιδιότητες τις χρησιμοποιούσε τόσο στην επιχειρηματική του δραστηριότητα όσο και στη δράση του στη δημόσια ζωή. Και για αυτό ξεχώρισε.
Πολλές φορές, από τότε που γνωριστήκαμε, και υπό ποικίλες ιδιότητες, αλλά πάντα με κυρίαρχη αυτή του φίλου, καθίσαμε με το Γιώργη, συνεργαστήκαμε, συζητήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, δημιουργήσαμε, αγωνιστήκαμε, πετύχαμε ή αποτύχαμε, χαρήκαμε ή λυπηθήκαμε… Ποτέ όμως δεν σταματήσαμε… Και αυτό γιατί ο Γιώργης πάντα έλεγε «Εντάξει, πάμε παρακάτω, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας»… Με την ίδια φράση είχε τελειώσει και εκείνη η μακρυνή πρώτη συνάντηση μας στο Υπουργείο. Μόνο που τώρα, φίλε Γιώργη, δεν μπορώ πια να σου απαντήσω όπως τότε, ότι «Περιμένω άμεσα τηλεφώνημα για την επόμενη συνάντηση μας ώστε να λύσουμε το θέμα!». Τώρα το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι θα έχεις πάντα στην καρδιά και τη ψυχή μου τη θέση που ο ίδιος είχες προσδιορίσει όταν είπες «Είσαι αδελφός!!!» Καλό ταξίδι….
