By Εύα Μπαλταγιάννη / [email protected]
Από το Σάββατο, η γραφομηχανή της ιστορίας, έχει πάρει αυτόνομα μπρος και γράφει, γράφει…
Από το Σάββατο, η Κύπρος, έκανε αισθητή την ύπαρξή της, τόσο δίπλα μας, όσο και στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης, που- σα να θέλει την παραπληγία’- κόβει τα άκρα της ένα προς ένα, σε μία απέλπιδα προσπάθεια, να διατηρήσει μόνο τον κατεστραμμένο της κορμό.
Ένα “ΟΧΙ” φώναξε η Κύπρος! Σύσσωμη το φώναξε το όχι. Στη Βουλή, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, όλοι, έσκυψαν πάνω από το τραπέζι και αποφάσισαν, πως δεν πρόκειται να “σκύψουν” στην Ευρώπη, που αποφάσισε να βάλει χέρι στις τσέπες των Κυπρίων, σε μία νύχτα.
Αναστασιάδης… Ένας Παπανδρέου του 2013!
Προεκλογικές εγγυήσεις, οι οποίες από κάτω, είχαν και κάρτα αλλαγής. Δεν κατάφερε όμως, τουλάχιστον έως τώρα, που γράφω αποσβολωμένη από την κίνηση της Κύπρου, να να καταστρέψει το νησί του, όπως έκανε ο δικός μας “ζιβαγκοφόρος” πριν μερικά χρόνια.
Η επόμενη μέρα… Κλειστές τράπεζες, λεφτά δεν κινούνται, Ρωσία ρίχνει βέλη στην Ευρώπη, Ευρώπη εξακολουθεί να απειλεί, πως “εφόσον πονάει χέρι, θα κόψει χέρι”. Το ευρώ κλυδωνίζεται, αλλά περισσότερο κλυδωνίζεται η ηρεμία, η τάξη και η ασφάλεια της Ευρώπης.
Μπράβο ρε Κύπρο! Λένε όλοι οι Έλληνες. Μήπως όμως, θα έπρεπε να λένε και ένα “ΝΑ” ρε Έλληνα; Γιατί; Να σας πω απλά και περιεκτικά.
Δε θα ξαναπώ ότι οι λαοί έχουν τους αρχηγούς που τους αξίζουν, δε θα πω ότι εμείς τους βγάλαμε, ότι εμείς τους ψηφίσαμε. Θα πω όμως, ότι, αν και τους βγάλαμε και τους ψηφίσαμε, δεν μοιάσαμε ούτε στο τόσο στην αδελφή Κύπρο, όταν το Μνημόνιο μας χτύπησε την πόρτα.
Σε επίπεδο πολιτικό; Οι 300, νομίζουν ότι μάχονται μεταξύ των. Μόνο και μόνο επειδή υπάρχει Κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, σε μια προσπάθεια “να χτυπήσει” τον αρχηγό, λέει τα ίσια ανάποδα. Πού ήταν η ομοφωνία, όταν η Ελλάδα πονούσε; Ποιος μίλησε για το καλό της Ελλάδας και δεν κοίταξε να “βγάλει” το μάτι του άλλου κοράκου;
Σε κοινωνικό επίπεδο; Θύμισέ μου, πόσοι Κύπριοι ήταν έξω από τη Βουλή το επίμαχο βράδυ; Όλοι ίσως; Θύμισέ μου τώρα, πόσα μαγαζιά έσπασαν, πόσα αυτοκίνητα κάηκαν, πόσοι άνθρωποι τραυματίστηκαν ή και πέθαναν; Κανείς; Κανείς είπες; Θύμισέ μου τώρα, πότε είχαμε εμείς – οι μάνες του πολιτισμού- μία διαδήλωση που να μην είχε θύματα, είτε υλικά, είτε “εν ζωή” θύματα;
Αδερφέ μου, αντί να χειροκροτείς την Κύπρο, πρέπει να τα γυρίσεις προς τον εαυτό σου. Να απονείμεις στον Έλληνα, το βραβείο του άξεστου και του ζωώδους.
Μας έβαλες τα γυαλιά αδερφή Κύπρο! Και με το όχι σου, το όχι της Βουλής σου και με το όχι σας, το ενιαίο, ηχηρό και αξιοπρεπές όχι…
Δύο αδερφές στα νοτιοανατολικά άκρα της Ευρώπης… Η μία φοράει παντελόνια!
