Του Κωνσταντίνου Ζέρβα / αντιδημάρχου Ποιότητας Ζωής δήμου Θεσσαλονίκης / [email protected]
Η απόφαση για «κούρεμα» των καταθέσεων στην Κύπρο γκρέμισε μία ακόμη βεβαιότητα της μεταπολεμικής περιόδου για την Ευρώπη. Η ασφάλεια των τραπεζικών καταθέσεων δεν υπάρχει πια, όπως δεν υπάρχει η ασφάλεια των κρατικών ομολόγων και η ασφάλεια της ιδιοκτησίας. Αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν οι σημερινές γενιές, όπως π.χ. της αποταμίευσης, της μη αναδρομικότητας των νόμων και της δίκαιης κατανομής των οικονομικών βαρών, αποτελούν πλέον αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Στο όνομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης στη ζώνη του ευρώ, η πόρτα του φρενοκομείου ξανάνοιξε. Το πιστόλι δε βρίσκεται στο τραπέζι για να αποτρέψει τους κερδοσκόπους, αλλά στον κρόταφο όλων αυτών που βρίσκονται σε αδυναμία. Είναι πλέον προφανές ότι οι Γερμανοί, ως αυστηροί κριτές και άτεγκτοι δάσκαλοι, αλλά και με έκδηλες προθέσεις τιμωρού, καθοδηγούν την ευρωπαϊκή μοίρα.
Με αφορμή την υπόθεση της Κύπρου, γίνεται φανερό πλέον ότι το παιχνίδι δεν είναι μόνον οικονομικό, αλλά παίζεται σε πολλά πεδία. Σε πολιτικό, και αφορά την κυριαρχία στην Ευρώπη (Γερμανία-Ρωσία), σε οικονομικό, γύρω από τη διατήρηση συγκεκριμένης ισορροπίας στην ευρωζώνη, και σε γεωστρατηγικό, σχετικά με την επιβολή στις πηγές ενέργειας.
Και ποια είναι η αντίδραση του «κυρίαρχου λαού» σε αυτό το παιχνίδι; Η εκλογική επίδοση του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία με 25%, η πλειοψηφική αντίδραση στην Κύπρο, ακόμη και η είσοδος στην ελληνική Βουλή της Χρυσής Αυγής μπορούν να ερμηνευτούν με όρους ψυχολογίας της μάζας. Δείχνει ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, μπροστά στο φόβο των επερχόμενων αλλαγών, είναι ευεπίφορο σε επιλογές μη λύσεων. Οτι σε συνθήκες αγωνίας έως απελπισίας για την καθημερινότητά τους, επιλέγουν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σ’ αυτούς που δεν προτείνουν λύσεις, αλλά περιγράφουν τα πολλαπλά προβλήματα με άπλετο λαϊκισμό και έχουν πολιτικό λόγο μη εφαρμόσιμο. Ετσι… Για να δώσουν ένα μάθημα στο σύστημα, που δεν τους προσφέρει πλέον ασφάλεια!
Φυσικά, αυτή η επιλογή δεν είναι μονοδιάστατη. Στέλνει και μηνύματα, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Και προς το εσωτερικό της κάθε χώρας και προς τις ευρωζωνικές δυνάμεις. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος κατά τη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία απογοήτευσε κατά συρροή μεγάλο μέρος της κοινωνίας και το έσπρωξε στην αγκαλιά των άκρων. Ομοίως και στην Ιταλία (που παραδοσιακά στα δύσκολα το… ρίχνει έξω -ποιος ξεχνά τη γυμνόστηθη «βουλευτίνα» κάποια χρόνια πριν;). Είναι ένα μήνυμα στις ηγεσίες για αλλαγή πορείας σε πολιτικές πιο κοντά στην πραγματική οικονομία και για μία Ευρώπη με κανόνες αλλά και ισότιμες σχέσεις των μελών της.
«Το ένα πέμπτο των ανθρώπων είναι πάντα εναντίον όλων», είχε πει ο Αμερικανός πολιτικός Ρόμπερτ Κένεντι και υπό αυτήν την έννοια είναι αναμενόμενη η στείρα αντίδραση από μια μερίδα της κοινωνίας. Το στοίχημα σήμερα είναι πώς -αν μη τι άλλο- θα επιτευχθεί η συγκράτηση της κοινωνίας στο πλαίσιο αυτού του κανόνα· πώς θα ανασχεθεί η τάση της κοινωνίας να επιλέγει την ευκολία της διαμαρτυρίας, του λαϊκισμού των άκρων.
Στην ελληνική περίπτωση, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πολιτικής είναι υπ’ αριθμόν ένα ανάγκη. Η δημιουργία από την αρχή σχέσης εμπιστοσύνης με την κοινωνία -ένα νέο έντιμο κοινωνικό συμβόλαιο. Κι αυτό θα συμβεί, εάν έστω τώρα, με σχέδιο και ενότητα, προχωρήσουμε μόνοι μας τις αυτονόητες διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και τη διοίκηση του κράτους. Αυτές που έπρεπε να έχουμε κάνει από χρόνια
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ www.agelioforos.gr
