Γράφει ο Βαγγέλης Γεωργάκης / λογοτέχνης*
Υπάρχει μια παλιά αντίληψη πως ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου θα κάνεις και την υπόλοιπη χρονιά.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν:
Σήμερα πρώτη μέρα του χρόνου, ξύπνησα αργά, απόρροια της χαράς και των εορτασμών για την έλευση του νέου έτους το προηγούμενο βράδυ. Ντύθηκα, πλύθηκα, πήρα πρωινό και βγήκα έξω από το σπίτι. Ο ήλιος ήταν λαμπερός και θεώρησα ότι αυτό ήταν καλό για τη νέα χρονιά, αν και το κρύο τσουχτερό. Δεν πήρα αυτοκίνητο, σήμερα είπα να περπατήσω. Μία εικόνα με σημάδεψε στη μικρή μου διαδρομή: ένας καλοντυμένος κύριος έψαχνε στα σκουπίδια, ενώ στο περίπτερο απέναντι διάφοροι πολιτικοί, κρεμασμένοι με μανταλάκια, χαμογελούσαν.
Με καλή παρέα, εννοώ χωρίς γκρίνια για ένα άτομο, μία χώρα ή ένα πλανήτη, πέρασα κάμποσες ώρες μέχρι που σουρούπωσε. Στο γυρισμό εφάρμοσα μία καινοτομία: όποιο δρόμο και να έπαιρνα για να γυρίσω σπίτι, ήθελα να βλέπω τα αυτοκίνητα να έρχονται αντίθετα, προς το μέρος μου, σαν –αν δεν υπήρχε πεζοδρόμιο- να επρόκειτο να με πατήσουν. Αυτό με εξώθησε τελικά να κάνω μια μικρή παράκαμψη, ίσως και ένα ημικύκλιο.
Ξεκίνησα να περπατάω αντίθετα. Μου φάνηκε κάπως παράξενο στην αρχή, μετά όμως χαλάρωσα, μου άρεσε. Το σκοτάδι έπεφτε σαν υπερφυσικό χιόνι και ’γω πήγαινα αντίθετα, αντίθετα. Ήταν σαν να έβλεπα τον κόσμο αντίθετα, κάτι νέο, και φυσικά δεν πέρασα μπροστά από κείνο το περίπτερο με τους σκουπιδοτενεκέδες του. Δεν είδα πολιτικούς να χαμογελάνε, ούτε κάποιο κύριο να ψάχνει στα σκουπίδια, μόνο ένα σκύλο να κουνάει την ουρά σαν να μου έλεγε: «Καλή Χρονιά!»
Είχε νυχτώσει πια αρκετά όταν έφτασα σπίτι.
*Το νέο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γεωργάκη με τίτλο «Ο Αγαπημένος Ήρωας των Παιδιών: Η Προφητεία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις OASIS
