ΤΡΕΙΣ ΕΥΧΕΣ, Σύνθια Σάπικα / Δημοσιογράφος, μέλος της παρέας του thinkfree
Οι φίλοι, συνάδελφοι και οι συνεργάτες του thinkfree μπλέκουν με ισοδύναμα, σύμφωνα συμβίωσης και μηχανές του χρόνου και υποδέχονται με «3 ευχές» το 2016!
Τι θα ευχόσασταν να προβλέπει το… σύμφωνο συμβίωσής σας με το 2016; Πιστεύω στο ελληνικό θαύμα. Θέλω να αισιοδοξώ ότι θα περάσουμε και αυτή τη κρίση. Ωστόσο δεν ανήκω σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε καλύτεροι και πιο έξυπνοι και πιο δημιουργικοί από όλους. Ταυτόχρονα εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι κάτι γίνεται λάθος, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποιοι-η ισχνή μειοψηφία- ολοένα και πλουτίζουν και κάποιοι -η σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία-φτωχαίνουν. (Και όχι δεν ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, με τη ΝΔ πολιτεύτηκα.) Άρα, θα ήθελα να συμβιώσω με μία Ελλάδα όπου θα πρυτανεύει η αξιοκρατία, η λογική, η αισθητική, η ισότητα, μία Ελλάδα που θα διεκδικεί όμως τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στον πολιτισμό και την παιδεία. Θα ήθελα να εξαφανιστούν ο λαϊκισμός, τα πολιτικά ψέματα, οι κρατικές σπατάλες, η ανεργία, οι απαίδευτοι (κυρίως στην ψυχή) άνθρωποι.
Αν είχατε τη δυνατότητα να ζητήσετε ένα «ισοδύναμο» για τη Θεσσαλονίκη του 2016, ποιο θα ήταν αυτό; Αξιοπρεπή σχολική στέγη επειδή όλα ξεκινούν από την παιδεία, ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων και πολλούς εθελοντές να περιφρουρούν τα μνημεία ώστε να μην βεβηλώνονται, επειδή όλα συνεχίζονται με τον πολιτισμό, καθαρό Θερμαϊκό και καθαριότητα στους δρόμους επειδή η ανάπτυξη θα έρθει με τον Τουρισμό, και τέλος αισθητική και ευπρεπισμός των δημόσιων χώρων, επειδή ό,τι χρησιμοποιείται αντιμετωπίζεται με σεβασμό και επειδή μία πόλη αναπτύσσεται μόνο όταν οι κάτοικοι της χαμογελούν.
Επειδή κάθε πέρσι και καλύτερα, σε ποια Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά θα ευχόσασταν να σας μεταφέρει η μηχανή του χρόνου; Δεν συμμερίζομαι την άποψη του κάθε πέρσι και καλύτερα. Ωστόσο αν πρέπει να θυμηθώ κάποια Χριστούγεννα θα αναφέρω αυτά του 1988 όταν ο πατέρας μου, απόλυτα υγιής τότε, αφού έβαλε την πρώτη μπάλα στο δέντρο όπως κάθε χρόνο για να ξεκινήσει το στόλισμα, μας έβαλε με την αδερφή μου να υποσχεθούμε ότι όπου και να ‘μαστε κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα θα επιστρέφουμε στο σπίτι. Την επομένη το απόγευμα ο πατέρας μου έφυγε από την καρδιά του. Κάθε χρόνο λοιπόν επιστρέφουμε στο πατρικό μας, όπου κι αν είμαστε για να στολίσουμε όλοι μαζί το δέντρο. Ο άντρας του σπιτιού βάζει την πρώτη μπάλα. Τα τελευταία χρόνια τα δικά μου Χριστούγεννα ξεκινούν στα αεροδρόμια, όταν επιστρέφουν τα παιδιά μου. Και φυσικά η μπάλα γίνεται καμιά φορά… καρδιά!
