Γράφει η Γεωργία Ματσούκα / [email protected]
Πιστεύω στον επιμερισμό· στην ανθρώπινη, δηλαδή, συμπεριφορά όπου μοιραζόμαστε σκέψεις και καταστάσεις για να αμβλύνουμε το δύσκολο και να πολλαπλασιάσουμε το ωφέλιμο. Έτσι, δε θέλω να ξεχάσω τίποτα κακό από αυτά που συνέβησαν το 2013. Κάθε κακό το ξόρκισα δια του επιμερισμού κι εξαφανίστηκε· γιατί το μοιράστηκα με φίλους χωρίς να το αναπαράγω αλόγιστα· γιατί έκατσα και το σκέφτηκα καλύτερα ψάχνοντας τι προσπαθούσε να με δασκαλέψει για την προσωπική μου πορεία· γιατί δε με έσπασε κι έκτοτε είμαι πιο δυνατή. Δεν εθελοτυφλώ και δεν εθελοκουφαίνομαι. Δε θέλω να ξεχάσω αυτά που με πλήγωσαν αφού και να τα ξεχάσω πάλι εδώ θα είναι. Να τα εντοπίσω θέλω για να τα παλεύω.
Το 2013 ήταν μια συλλογική υπόθεση. Ζήσαμε πολλά πράγματα μαζί φέτος, αναγκαστήκαμε να αντιπαρέλθουμε το «εγώ» και να μαζευτούμε κοντά στο «εμείς». Όχι όλοι, ομολογουμένως, γιατί πάντα υπάρχει μια πεισματωμένη μειοψηφία που εμμονικά επιμένει να λειτουργεί για πάρτη της. Θα έρθουν αργότερα, χώρος υπάρχει. Εμείς οι άνθρωποι, φέτος, ζήσαμε πράγματα μαζί, είτε το θέλαμε είτε όχι. Αυτό και μόνο αυτό μας συσπειρώνει, όπως κάνουν οι θαλάσσιοι ελέφαντες για να προστατευτούν από το πολικό κρύο και από τις σαρκοβόρες λευκές αρκούδες. Έστω· για αρχή· και βλέπουμε.
Επειδή, λοιπόν, προσωπικά είμαι ένα πολύ κακό δείγμα μιας τέτοιας έρευνας, επέλεξα να ρωτήσω φίλους και γνωστούς. Παραθέτω μια συλλογική άποψη, εντελώς δειγματοληπτική. Άλλα σημεία έχουν χιούμορ άλλα έχουν πίκρα. Κάποια, μια διαφορετική αλήθεια. Όλα μέσα στη ζωή.
- Τις χυδαίες ατάκες των δελτίων των 8, όσων υπερασπίστηκαν τα τρομοκρατικά teasers που προμήνυαν τα επόμενα μέτρα. Έκχυση φόβου στις φλέβες μας. Σαν να σου λένε την ότι θα γίνει σεισμός το Σάββατο κι εσύ φοβάσαι από τώρα που είναι Πέμπτη. Σπατάλη.
- Τους μαλάκες γκόμενους. Αξία ανεκτίμητη. Στο πυρ το εξώτερο.
- Την αρρώστια μέσα στο σπίτι μου.
- Κάτι κιλάκια που έχασα, τα ξέχασα. Να με ξεχάσουν κι αυτά και πατσίζουμε.
- Την μιζέρια και την κατάθλιψη.
- Τις κατινιές στη δουλειά.
- Την χώρα, σα να γεννήθηκα αλλού, γιατί με κάνει να ντρέπομαι που λέγομαι Έλληνας.
- Τον θάνατο. Αυτόν που δε με ρώτησε αν τον αντέχω.
- Τους απλήρωτους λογαριασμούς. Να ήταν κακό όνειρο.
- 10. Όλα τα λάθη που έκανα. Σαν σε ταινία, να μοντάρω αλλιώς τις σκηνές.
- 11. Δε θέλω να ξεχάσω εγώ. Θέλω να ξεχάσουν οι άλλοι τα χρέη μου.
- 12. Έναν συγκεκριμένο έρωτα που είναι για να μην ήτανε.
- 13. Τίποτα.
(bonus track…!) Τίποτα… Η ανθρώπινη μνήμη θα κάνει καλά τη δουλειά της το 2014… και όλα τα επόμενα χρόνια. Εγώ απλά συνεχίζω να μαθαίνω τι είναι η ζωή…
Σημείωση: Η ερώτηση σε φίλους και γνωστούς έγινε αφού είχα διατυπώσει την εισαγωγή. Προς αποφυγή παρερμηνειών και άλλων δαιμονίων. Είναι προφανές ότι το τίποτα υπερισχύει. Νενικήκαμεν και η νίκη κοινή όλων.
