Τίποτα. Χθες αργά ήρθε το πρώτο μήνυμα από τη Symela Morena. 19η Μαΐου. Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου(1916-1923). Ημέρα μνήμης… Θυμάμαι τη γιαγιά. Τη Μαρία. Που αν και δε μιλούσε πολύ, μιλούσε ακόμα στα ποντιακά. Στο πρόσωπό της μια μόνιμη πίκρα. Την πίκρα του ξεριζωμού. Της χαμένης πατρίδας. Της αδικίας. Της ταλαιπωρημένης ζωής.
Ένα κεράκι στη μνήμη της γιαγιάς. Το πρόσωπο με τη μόνιμη πίκρα. Να μιλήσει; τι να πει. Με τόσα που πέρασε. Και του παππού. Και όλων που γίναν πρόσφυγες.
Να μην ξεχνάμε. Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος. Είτε εβραίος, είτε πόντιος. Είτε Πόντιος… Πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Ούτε να πάρουμε τον Πόντο ούτε τίποτα. Μόνο άνθρωποι. Γι’ αυτό δεν ξεχνάμε.
Και με το τραγούδι ακόμη θρηνούμε τον ξεριζωμό. «Ακόμη μία φορά στη ζωή μου / Στο πηγάδι στην αυλή μου / Νεράκι ας έπινα όι, όι / και να μάτια μου να «έπλενα»…»
Γι’ αυτό ένα κερί…
Γ.Κ.
