Γράφει η Δέσποινα Χαραλαμπίδου / Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ
Το 2015 αν μη τι άλλο θα είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον έτος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Με ιδιαίτερα κρίσιμα ήδη ορισμένα ραντεβού για την οικονομία, την πολιτική και κατ’επέκταση την κοινωνία της χώρας. Θα μου επιτρέψετε να πω και για την ιστορία της χώρας. Τον Φεβρουάριο λοιπόν όποια κυβέρνηση προκύψει θα έχει να διαχειριστεί ένα ιδιαίτερο φλέγον ζήτημα. Αυτό της συνέχισης ή όχι του Μνημονίου. Αν δηλαδή επιλέγουμε την συνέχιση της ίδιας πολιτικής με αμείωτη ή και αυξημένη ένταση, όπως φαίνεται και από τις παρεμβάσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων ή επιλέγουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας ως κυρίαρχο κράτος με ελεύθερους πολίτες. Δυστυχώς πλέον δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Ο δρόμος όμως που πρέπει να επιλέξει η Ελλάδα είναι αυτός της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εργαζομένων και των ανέργων της και όχι αυτός της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών της χώρας.
Τα τελευταία στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η Ελλάδα άλλη πολιτική έπρεπε να ακολουθήσει – γενναίο κούρεμα χρέους– και άλλη ακολούθησε –βάρβαρη λιτότητα. Αυτή η κατεύθυνση ακολουθήθηκε για να διασωθεί το ευρώ και η ευρωζώνη. Την ίδια ώρα η χώρα βουλιάζει αποδιοργανωμένη, έχοντας σημαδευτεί από τα πιο βάρβαρα μέτρα που έχουν περάσει ποτέ σε ανεπτυγμένη χώρα. Κρίσιμο διακύβευμα για την Ελλάδα το 2015 είναι να χαράξει μία πορεία ανεξαρτησίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, μία πορεία αξιοπρέπειας για τη χώρα και τους κατοίκους της. Υλοποιώντας μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική να σταματήσει να αποτελεί έρμαιο των ευρωπαίων τραπεζιτών και να διεκδικήσει μία καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Στο κοινωνικό πεδίο, η Ελλάδα το 2015 καλείται να αντιμετωπίσει ένα ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα, αυτό της ανεργίας και της ανεργίας των νέων. Η πάταξη της ανεργίας αποτελεί για εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ το πιο κρίσιμο ζήτημα πάνω στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε εξετάσεις. Το ερώτημα για την Ελλάδα είναι με πιο τρόπο, με ποια μεθοδολογία θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την αρρώστια που οδηγεί την νεολαία στην μετανάστευση. Υπάρχει η μεθοδολογία της κυβέρνησης, προγράμματα απασχόλησης, ολιγόωρης, επιδοτούμενης, κακοπληρωμένης και ως επί το πλείστον αντιπαραγωγικής εργασίας. Τέτοια προγράμματα έρχονται να χρυσώσουν το χάπι καθιστώντας τους ανέργους, περιστασιακά εργαζόμενους σε μία κυκλική πορεία ανεργίας – κακοπληρωμένης «απασχόλησης» – ξανά ανεργίας. Η άλλη απάντηση, αυτή που προτείνει η Αριστερά στο σήμερα είναι αυτή της αλλαγής πολιτικής, από τη μία της λιτότητας ώστε να πέσουν χρήματα στην αγορά και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και από την άλλη η μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας με ένα νέο, επιθετικό, παραγωγικό δημόσιο τομέα με κοινωνικό έλεγχο που θα επενδύει στην παραγωγή και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Εδώ οι νεοφιλελεύθεροι σκούζουν, αλλά τους προκαλώ να καταθέσουν έστω και ένα ιστορικό παράδειγμα που μία χώρα βγήκε από μία κατάσταση κρίσης χωρίς γενναίες επενδύσεις από τον δημόσιο τομέα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς τα δύο ζητήματα αυτά συνδέονται, όπως η πολιτική και η οικονομία συνδέεται με την κοινωνία –πως θα χρηματοδοτήσεις τη δημιουργία θέσεων εργασίας όταν αποπληρώνεις ένα μη βιώσιμο χρέος; . Εύχομαι λοιπόν στους αναγνώστες σας αλλά και στους υπόλοιπους που σκέφτονται ελεύθερα σε αυτή τη χώρα, να δουν καθαρά τις τομές και τις συγκρούσεις που οφείλει η Ελλάδα να κάνει το 2015 και να γίνουν συμμέτοχοι σε αυτές με την ενεργή συμμετοχή και στήριξή τους.
