Της Ευαγγελίας Αμμανατίδου – Πασχαλίδου / βουλευτού Β’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα, μετά και το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, μίας δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μπήκε σε μία σειρά από περιπέτειες. Περιπέτειες που κατά κύριο λόγο ταλαιπώρησαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τους νέους, τους εργαζόμενους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και αγρότες της χώρας. Και αυτό γιατί οι κυβερνήσεις που κλήθηκαν να δώσουν μία απάντηση σε αυτή τη κρίση, οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ (ή κατά μόνας ή σε συνεργασία), επέλεξαν το δρόμο της λιτότητας.
Συνεπώς, το 2015 βρίσκει την Ελλάδα στην εξής κατάσταση: σημαντικά υψηλά ποσοστά ανεργίας και κυρίως στους νέους, στον πυρήνα δηλαδή του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, μειωμένη καταναλωτική δύναμη λόγω της δραστικής περικοπής μισθών και συντάξεων, άδικη φορολογική πολιτική, έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία από τις ιδιωτικές μεν τράπεζες, οι οποίες ωστόσο έχουν στηριχθεί με δισεκατομμύρια από το ελληνικό Δημόσιο, πλήρηςαποβιομηχάνιση (μια διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει και προ κρίσης), προσπάθεια εξυπηρέτησης του Δημόσιου χρέουςπου παραμένει υψηλό μέσω της ιδιωτικοποίησης (ο πιο ακριβής όρος θα ήταν μέσω του «ξεπουλήματος») της δημόσιας περιουσίας, ανθρωπιστική κρίση, αυτοκτονίες…
Όπως προκύπτει από τη ζοφερή, αλλά καθόλου υπερβολική πόσο μάλλον εξωπραγματική, εικόνα που περιγράφθηκε παραπάνω, το μεγάλο στοίχημα ή καλύτερα η μεγάλη ανάγκη για την Ελλάδα το 2015 είναι να αλλάξει σελίδα. Είναι η ανάγκη να μειωθεί η ανεργία και να γυρίσει στη χώρα το επιστημονικό και το εργατικό δυναμικό που έχει αναγκαστεί να μεταναστεύσει τα τελευταία χρόνια, είναι η ανάγκη οι μισθοί και οι συντάξεις να επιστρέψουν σε επίπεδα όπου θα επιτρέπουν στους πολίτες να ζουν με αξιοπρέπεια, η ανάγκη για δουλειά με δικαιώματα, η ανάγκη να (ξανα)χτίσουμε ένα λειτουργικό και όχι διεφθαρμένο Δημόσιο στην υπηρεσία του πολίτη, η ανάγκη για κοινωνικό κράτος, για δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία.
Πως, όμως, η ανάγκη γίνεται ελπίδα και η ελπίδα πραγματικότητα; Η ελπίδα έχει γεννηθεί ήδη μέσα στη κοινωνία μας. Έχει γεννηθεί μέσα από τους αγώνες που έχουν δοθεί όλο αυτό το διάστημα. Και είναι, στο χέρι όλων μας, τώρα, οι ελπίδες αυτές να γίνουν πραγματικότητα. Η υπάρχουσα κατάσταση κάνει σαφές ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος που να οδηγεί σε ένα πιο ευοίωνο μέλλον και είναι σαφές ότι ο δρόμος που ακολουθήσαμε μέχρι σήμερα δεν θα μας οδηγήσει εκεί.
Μέσα από μία διαδικασία παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και ενός δίκαιου καταμερισμού του πλούτου, η Ελλάδα και οι πολίτες της μπορούν να προσδοκούν σε ένα καλύτερο αύριο. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, διακύβευμα για το 2015 είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το πολυπόθητο αύριο δεν θα έρθει από μόνο του, ούτε θα μας το φέρει κανείς, αλλά πρέπει να το δημιουργήσουμε μόνοι μας. Εμείς για εμάς.
