Της Εύας Μπαλταγιάννη / [email protected]
Δυο μέρες μας χωρίζουν από τη μεγάλη γιορτή του έθνους και όλη η χώρα βρίσκεται επί ποδός. Αστυνομικές δυνάμεις «ζεσταίνονται», θαρρείς και η Κυριακή αποτελεί μια κούρσα μεγάλων αποστάσεων, στην οποία ο καθένας θα δοκιμάσει αντοχές και…τακτικές! Η πρωτεύουσα μυρίζει μπαρούτι, όχι αυτό που μύριζε το ’21, μα το μπαρούτι του φόβου και της ανασφάλειας, μιας και μεθαύριο ο λαός θα πολεμήσει με… τον λαό. Ή, για να το πω καλύτερα, ο λαός θα πολεμήσει τον πολιτικό κόσμο.
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, εάν οι πρόγονοί μας θα ήθελαν να μας βλέπουν σε αυτήν την κατάσταση,ή, ακόμη περισσότερο, αν θα ήταν η κατάσταση τέτοια, αν εκείνοι ήταν στις θέσεις μας… Με θλίβει ό,τι ακούω για την Κυριακή, με θλίβει που 4000 αστυνομικοί θα είναι στους δρόμους (μόνο στην Αθήνα- στην υπόλοιπη επικράτεια, δε νομίζω να υπάρξει αστυνομικός που δε θα είναι σε επιφυλακή) ζωσμένοι με χημικά, με θλίβει που το κέντρο της Αθήνας θα θυμίζει ταινία δράσης, με ένστολους ελεύθερους σκοπευτές στις ταράτσες γύρω από το ιστορικό κέντρο..
Και όλα αυτά, διότι ο κόσμος έχει πάψει να πιστεύει. Όλα αυτά, διότι εκείνοι που εμείς επιλέξαμε να μας εκπροσωπήσουν έως τώρα, μας γύρισαν την πλάτη και έβαλαν τη χώρα σε τροχιά απομόνωσης, εξαθλίωσης, εκμηδένισης της αξιοπρέπειας, φτώχειας, ανέχειας, μίσους.
Τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις-ειδικά ό,τι έχει να κάνει με τα ξεσπάσματα θυμού των πολιτών ενάντια στους τοπικούς-και όχι μόνο-άρχοντες. Η ενασχόληση με τα κοινά αποτελεί πλέον το κόκκινο πανί για τον μαινόμενο πολίτη, ο οποίος αναζητά το δίκιο του ανάμεσα σε ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, σε ψεύτικες υποσχέσεις και αοριστολογίες, ανάμεσα στην πείνα και το χαμένο μεγαλείο, ανάμεσα σ’ ένα γιαούρτι κι ένα αβγό που θα εκσφενδονίσει σε όποιον πολιτικό βρεθεί στο διάβα του.
«Ας μην τους κάνουμε τη χάρη» σκέφτομαι, καθώς διαβάζω όλα τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνονται για την 25η Μαρτίου. Ας μην τους δώσουμε αυτό που θέλουν: να δουν πολίτες εκτός εαυτού, να μην κρατούν το θυμικό τους, να χτυπάν, να φωνάζουν, να ρίχνουν γιαούρτια και αβγά. Ας κρατήσουμε ΕΜΕΙΣ το επίπεδο που χρειάζεται η ημέρα εκείνη. Ο εκνευρισμός είναι κακός σύμμαχος- η απόγνωση ακόμη χειρότερος, ειδικά όταν η αίτια του κακού σου βρίσκεται κάπου στα10 μέτρα μακριά σου. Αλλά, ας μείνουμε στη διττή σημασία της Κυριακής που έρχεται: Στην απελευθέρωσή μας από τον Τουρκικό ζυγό και στη μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας- τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ας ενωθούμε όλοι, μα χωρίς να γίνουμε αυτό που θέλουν: μια άμορφη μάζα που δρα ανεξέλεγκτα!
Το έλεγε και ο Μακρυγιάννης το ’21: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη “εγώ”, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “ημείς” κι όχι εις το “εγώ”» .
Ας είμαστε λοιπόν εις το ημείς και ας δώσουμε την δική μας μάχη την ημέρα που θα κληθούμε να αποφασίσουμε ποιους θα θέλαμε να έχουμε στις εξέδρες των επισήμων την επόμενη χρονιά.
