Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Μεσημέρι Τετάρτης. Συνάντηση Τρίτη και ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε πώς σκέφτεται εκείνος που κρίνει. Στο τραπέζι της κουβέντας, ο Διευθυντής του Φεστιβάλ Δημήτρης Εϊπίδης, ο συντονιστής της συζήτησης Γιώργος Κρασσακόπουλος και η πενταμελής φετινή κριτική επιτροπή.
Η κριτική επιτροπή με πρόεδρο τον αυστριακό σκηνοθέτη Γκετς Σπίλμαν, αποτελείται από τους Ράσα Σαλτί (προγραμματίστρια φεστιβάλ), Γιοάνα Λαπίνσκα (καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ «New Horizons» της Πολωνίας), Μίρολιουμπ Βούτσκοβιτς (υπεύθυνος διεθνών σχέσεων και προώθησης του Κέντρου Κινηματογράφου της Σερβίας) και Θανάση Καραθάνο (παραγωγός).
Δημήτρης Εϊπίδης:
«Είναι άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά, σημαντικό μέρος της ζωής τους, με τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Πιστεύω ότι είναι η καταλληλότερη επιτροπή που θα μπορούσαμε να έχουμε. Χαίρομαι να τους παρακολουθώ που εργάζονται με τόση προσήλωση.»
Γκετς Σπίλμαν:
«Οι ταινίες του διαγωνιστικού είναι πολύ υψηλού επιπέδου και προέρχονται από όλο τον κόσμο. Προσπαθήσαμε να δουλέψουμε με σεβασμό, ακόμη κι αν μερικές φορές, είναι φυσικό, να λαμβάνεις και λάθος αποφάσεις. Στο σύμπαν όμως δεν υπάρχουν απώλειες, τίποτα δεν χάνεται. Κάτι ανάλογο πιστεύω ότι συμβαίνει και στα φεστιβάλ.»
«Ως σκηνοθέτης πρέπει να είμαι ο πρώτος υπηρέτης της κριτικής επιτροπής – αυτό συμβαίνει παραδοσιακά με τις ηγετικές θέσεις. Σημαντικότερή, όμως είναι η ευφυΐα της ομάδας. Το σημαντικό είναι να μιλάς και να είσαι ανοιχτός να δεχτείς επιδράσεις από τα άλλα μέλη.»
« Η γνώση, η τεχνική και η ποιότητα είναι υψηλή στις μέρες μας ακόμη και στις πρώτες ή δεύτερες ταινίες σκηνοθετών. Αυτό που μετράει είναι το πνεύμα και η ενέργεια, το βλέμμα με το οποίο βλέπεις τον κόσμο. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην πρώτη ή την τελευταία ταινία κάποιου δημιουργού.»
«Δεν υπάρχει τέλεια ταινία. Οι λεγόμενες ατέλειες μπορεί να είναι στοιχείο που αναδεικνύει ένα έργο τέχνης. Στα πυροβόλα όπλα μπορεί να υπάρχει τελειότητα, στην τέχνη όχι.»
«Δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι με κρίνουν και συνήθως δεν με ενδιαφέρουν οι γνώμες των άλλων. Ούτε όμως κι εγώ αισθάνομαι ειδήμων. Δεν αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην αντίθετη πλευρά ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, στην ίδια είμαι, αφού συνεχίζω να είμαι καλλιτέχνης»
Ράσα Σαλτί:
«Όλοι προερχόμαστε από διαφορετικά σημεία του κόσμου. Ο κινηματογράφος είναι μία πανανθρώπινη μορφή τέχνης.»
«Στην επιτροπή υπάρχουν δύο γυναίκες και οι τρεις άντρες ριζοσπάστες φεμινιστές»
«Ως σινεφίλ ενθουσιάζομαι να βλέπω τα πρώτα βήματα των δημιουργών. Βλέπω τέλειες πρώτες ή δεύτερες ταινίες σκηνοθετών.»
Μίρολιουμπ Βούσκοβιτς:
«Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά μερικές φορές οι ταινίες δεν ακολουθούν τους δύσκολους καιρούς. Στα φεστιβάλ είμαστε αντιμέτωποι με δύο σύμπαντα – από τη μια δεχόμαστε πληροφορίες κι από την άλλη δεχόμαστε μοίρες, πεπρωμένα.»
«Κοινό σημείο των 14 ταινιών του διεθνούς διαγωνιστικού του Φεστιβάλ είναι ο βαθύς ανθρωπισμός τους. Δεν αγνοούν την πραγματικότητα και προκαλούν όμορφα συναισθήματα.»
«Η πρώτη ταινία ενός σκηνοθέτη έχει ενέργεια, ενθουσιασμό, μια βαθιά επιθυμία να πει κανείς ότι είναι δυνατόν να ειπωθεί. Πρέπει να είμαστε προστατευτικοί απέναντι σ’ αυτές τις ταινίες, να δείχνουμε κατανόηση ακόμη και για τις αποτυχίες. Ευτυχώς σ’ αυτό το Φεστιβάλ δεν βλέπουμε αποτυχίες.»
«Θεωρώ σημαντικό ότι τα φεστιβάλ ενθαρρύνουν το κοινό να δει ταινίες που διαφορετικά δεν θα είχε ευκαιρία να παρακολουθήσει. Στην Αμερική, αυτή την εποχή κυριαρχούν οι ταινίες βαμπίρ. Για το λόγο αυτό θεωρώ ότι είναι καθήκον των πολιτικών να χρηματοδοτούν τα φεστιβάλ.»
« Πέρα από την καλλιτεχνική πτυχή τους, τα φεστιβάλ έχουν να καλύψουν μία δημοκρατική ανάγκη, την ανάγκη για πολυφωνία στη συζήτηση. Για το λόγο αυτό είναι υπέροχο να βλέπεις σε μία διοργάνωση ταινίες από τη Ρωσία, την Αφρική και να διαπιστώνεις ότι το να είσαι άνθρωπος έχει κοινά στοιχεία σε όλο τον κόσμο»
Γιοάνα Λαπίνσκα:
«Συζητάμε καθημερινά για ταινίες και το απολαμβάνουμε. Πιστεύω ότι ο ρόλος τους είναι πρωτίστως εκπαιδευτικός. Σε ένα φεστιβάλ έχεις την ευκαιρία να μάθεις για τον κινηματογράφο.»
Θανάσης Καραθάνος:
«Λόγω επαγγέλματος δεν έχω την ευκαιρία να βλέπω συχνά ταινίες, τώρα είναι η καλύτερή μου. Στο φεστιβάλ βλέπω ταινίες χωρίς καν να διαβάζω κριτικές από πριν, αφήνομαι να με εκπλήξουν. Συζητάμε καμιά φορά σαν τα παιδιά γι΄ αυτές. Αυτό δεν είναι η μαγεία του σινεμά;»
O χώρος της Γ’ Αποθήκης παρέμεινε κατάμεστος από περίεργους δημοσιογράφους και εθελοντές, που δεν έκρυψαν την ανάγκη να μάθουν τα τρυφερά και δεινά συναισθήματα, που μπορεί να τρέφει ένας κριτικός, μιας τέτοιας καλλιτεχνικής πλατφόρμας.
