Άδανα – Σίνδος 1924: η περιπέτεια του επιταφίου των προσφύγων

0
3823

Ένα ιδιαίτερης συναισθηματικής και αισθητικής αξίας –προφανώς και θρησκευτικής- κειμήλιο, εκτίθεται στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Σίνδο του Δήμου Δέλτα και μπορεί όποιος επισκεφθεί το ναό να θαυμάσει την ξυλόγλυπτη ορθόδοξη τέχνη. Πρόκειται για έναν Επιτάφιο, ο οποίος διασώθηκε από τους πρόσφυγες μετά τη μικρασιατική καταστροφή!

Ο Επιτάφιος δωρήθηκε στον Ιερό Ναό Αδάνων της Κιλικίας, στη Μικρά Ασία, από τη Πολυξένη σύζυγό του Λεόντιου (Χατζή Ασλάν) Σουκιούρογλου. Φιλοτεχνήθηκε από ειδικούς τεχνίτες των Ιεροσολύμων μετά από ειδική παραγγελία της Πολυξένης, η οποία τον μετέφερε με προσωπική της μέριμνα από την Ιερουσαλήμ και τον παρέδωσε στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της ελληνικής παροικίας στα Άδανα της Κιλικίας.

Σίνδος, Ο Επιτάφιος των Προσφύγων (c)Giannis Kessopoulos

Ο πρόεδρος της Δημογεροντίας της ελληνικής παροικίας των Αδάνων, και σύζυγος της Πολυξένης, Λεόντιος (Χατζή Ασλάν) Σουκιούρογλου το 1924 εφαρμόζοντας τις διαταγές ανταλλαγής πληθυσμών μερίμνησε για την ομαλή μετανάστευση των Ελλήνων προσφύγων στην Ελλάδα και παρέδωσε τα ακίνητα στις τοπικές τουρκικές αρχές.

Ο πρόεδρος της εκκλησιαστικής επιτροπής του Ιερού Ναού των Αδάνων Ιωάννης Λεόντιος Σουκιούρογλου, γιος της Πολυξένης, μερίμνησε ώστε όλα τα ιερά σκεύη και ο Επιτάφιος να συσκευαστούν και να αποσταλούν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών το 1924.

Μετά την εγκατάσταση πολλών προσφύγων από τα Άδανα στη Σίνδο Θεσσαλονίκης, ο Ιωάννης Λ. Σουκιούρογλου πέτυχε με ενέργειες προς την Αρχιεπισκοπή να αποσταλεί ο Επιτάφιος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Σίνδου, όπου και φυλάσσεται μέχρι σήμερα, εκπληρώνοντας την επιθυμία της δωρήτριας μητέρας του Πολυξένης.

Οι πληροφορίες για το ανωτέρω ιστορικό δόθηκαν από την -εγγονή της Πολυξένης και κόρη του Ιωάννη Σουκιούρογλου- Μάρω, σύζυγό Κωνσταντίνου Δ. Κατσαβουνίδου, το 1995.

Προηγούμενο άρθροΤο Μπουλούκι της Μαριγώς Καστελάνου στο Θέατρο Άνετον 3-8/5
Επόμενο άρθροΗ ποίηση της κίνησης – εργαστήριο θεάτρου της επινόησης
Σπούδασα νομικά στο ΑΠΘ, θέλοντας να γίνω δημοσιογράφος. Παράλληλα, φωτογραφία από μεράκι. Κλικ με ριπές. Γιατί η ματιά έχει μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε μηχάνημα. Πρώτη στάση 1996, στα Σπορ του Βορρά του Μπούζα και στον Ελληνικό Βορρά του Μέρτζου. Δεύτερη στάση στον free press «εξώστη» του αξέχαστου Τάσου Μιχαηλίδη. Τρίτη στάση, Μάρτιο 1998, στην ιστορική εφημερίδα «Μακεδονία» και στα πολιτιστικά με αρχισυντάκτη τον άλλον αξέχαστο Χρήστο Αρνομάλλη (πολιτιστικός ρεπόρτερ, προϊστάμενος πολιτιστικού, συντάκτης ύλης πολιτικού, αρθρογράφος). Και διευθυντή τον αείμνηστο Λάζαρο Χατζηνάκο. Τέλειωσα με τη «Μακεδονία» το 2006 ως διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης έκδοσης, όταν ακόμη η εφημερίδα πουλούσε 17.000 φύλλα. Μετά ήρθε το «Κεντρί» όπου συνεργάστηκα ως σύμβουλος έκδοσης κι έπειτα η free press «Karfitsa» στην οποία εργάστηκα ως διευθυντής από τον Φεβρουάριο του 2010 ως τον Μάιο του 2011. Από το Μάιο 2016 ως τον Μάρτιο 2018 αρθρογράφος στη thessnews. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, γραφείο Τύπου σε δύσκολες μάχες (Νομαρχία Θεσσαλονίκης, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας), του ΚΘΒΕ, ειδικός σύμβουλος σε θέματα επικοινωνίας του Δημάρχου Δέλτα και λογογράφος λόγων κρίσιμων. Σταθερά, από την πρώτη του μέρα, στο thinkfree.gr, καταφύγιο λέξεων και σκέψεων. Καταφύγιο δημιουργικότητας στην εποχή που ο χώρος των ΜΜΕ έχει διαλυθεί και τα πάντα αμφισβητούνται. Καταφύγιο αξιοπιστίας και αλήθειας στην εποχή των fake news και του κιτρινισμού. https://www.facebook.com/gkessopoulos

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.