Γράφει ο Γ. Βοσκόπουλος /αναπλ. καθηγητής, Τμήμα ΔΕΣ, ΠΑΜΑΚ
Το Κόμμα των Εργατικών διέρχεται μία παρατεταμένη κρίση τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το δαιδαλώδες διαδικαστικό και όχι μόνο πλαίσιο αποδέσμευσης της από την ΕΕ. Αν επιθυμούσε κάποιος να δώσει την κεντρική ιδέα της εικόνας που δίνει προς τα έξω το Εργατικό Κόμμα θα χρησιμοποιούσε την αξιολόγηση ενός στελέχους του που δήλωσε ότι «το Κόμμα βρίσκεται εκτός σύγχρονης πραγματικότητας».
Κάποιοι θεωρούν ότι το πρόβλημα των Εργατικών δεν είναι η ηγεσία του αλλά το ίδιο το Κόμμα. Ακόμα και το όνομα του θεωρείται αναχρονιστικό από κάποια στελέχη του. Τονίζουν μάλιστα ότι ο όρος “Labour” ουσιαστικά αναφέρεται σε μία ξεπερασμένη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Αυτό με βάση το γεγονός ότι απευθύνεται ως σημαίνων σε ένα διαρκώς μειούμενο κομμάτι της βρετανικής κοινωνίας. Εκτιμάται ότι το 2018 η πολυπληθέστερη τάξη στη χώρα θα είναι οι αυτοαπασχολούμενοι. Συνεπώς, τονίζουν οι εσωτερικοί επικριτές του ΕΚ δεν απευθύνονται ούτε σε επίπεδο συμβολισμών ούτε σε επίπεδο οικονομικών προτάσεων σε αυτό το τεράστιο τμήμα της βρετανικής κοινωνίας για το οποίο δεν έχουν καταθέσει καμία πρόταση.
Η αναμέτρηση Κόρμπιν – Οουεν ανέδειξε θριαμβευτή τον πρώτο με ποσοστό πάνω από 60%, ωστόσο φαίνεται πως η έκβαση δεν επέλυσε ιδεολογικά, εσωτερικά προβλήματα και δεν διευκόλυνε την υιοθέτηση μίας ενιαίας στάσης έναντι του ζητήματος αποχώρησης του ΗΒ από την Ένωση. Ο Κόρμπιν εξελέγη με σημαία την έξοδο από την ΕΕ με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Ουσιαστικά θεωρεί δεν θα πρέπει να δοθεί άλλη μία ευκαιρία – αν αυτό είναι δυνατό – να αναθεωρηθεί η απόφαση εξόδου που προέκυψε από το δημοψήφισμα. Από τη μεριά του ο Οουεν υποστήριξε στο Συνέδριο των Εργατικών ότι το ζήτημα αυτό θα πρέπει να διευθετηθεί οριστικά, τελεσίδικα μέσα από μία δεύτερη, τελευταία ευκαιρία στα πλαίσια ενός νέου δημοψηφίσματος ή εκλογών.
Το παράδοξο με τους Εργατικούς είναι ότι η ηγεσία Κόρμπιν αμφισβητήθηκε πολύ σύντομα μετά την εκλογή της. Ένας ιστορικός ηγέτης του Κόμματος, ο William Hague, υποστήριξε ότι αυτό αποτέλεσε μία πρωτοφανή επιλογή για τα δεδομένα του ΕΚ, ξένο προς την παράδοση του. Σύμφωνα με τον ίδιο ουδέποτε είχε δοθεί τόσο λίγος χρόνος σε έναν ηγέτη μέχρι να τεθεί θέμα ηγεσίας, οριοθετώντας τη διετία ως το χρονικό κατώφλι μετά από το οποίο θα μπορούσε να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα. Αυτό μπορεί, έστω έμμεσα, να συνδεθεί με την αντίληψη ότι η εκλογή Κόρμπιν αποτέλεσε μία επιλογή τακτικισμού και όχι στρατηγικής. Πολλοί φέρονται να τον στήριξαν θεωρώντας πως δεν θα εκλεγεί, αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την εκλογή κάποιου άλλου από τον οποίο/οποία θα στερούσε πολύτιμους ψήφους. Αν αυτό εμπεριέχει κάποια δόση αλήθειας τότε ο Κόρμπιν αντιμετωπίστηκε ως μία ενδιάμεση λύση.
Σημαντικά προβλήματα στα οποία καλούνται να πάρουν θέση οι Εργατικοί πείθοντας τους Βρετανούς είναι ο αντι-σημιτισμός, ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας του Κόμματος, η βιωσιμότητα του ΕΣΥ, τα εργασιακά αλλά και οι παραχωρήσεις που θα πρέπει να γίνουν σε Σκωτία και Ουαλία. Τα προβλήματα αυτά απαιτούν προτάσεις ρεαλισμού αλλά και προτάσεις που να απηχούν το λαϊκό αίσθημα σε μία χώρα σε πολυεπίπεδη μετάβαση, σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο επαναπροσδιορισμός του διεθνούς ρόλου της χώρας σε ένα θεσμικό περιβάλλον εκτός ηπειρωτικής Ευρώπης απαιτεί ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης το οποίο ωστόσο δεν υφίσταται. Ίσως γιατί σήμερα συνειδητοποιούν όλοι ότι η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν λανθασμένη αλλά υλοποιήθηκε με κριτήριο τη δέσμευση του πολιτικού συστήματος και τον ακραίο ρόλο του κ. Φαράτζ ο οποίος λειτουργώντας ως «πολιτικός λαγός» παρέσυρε τους πάντες σε μία μη ορθολογική για τη χώρα απόφαση.
