Η συγγραφή είναι η φωτογραφία της στιγμής, με την διασταλτική έννοια του συγγραφικού χρόνου. Αντικατοπτρίζει, καταγράφει, αποτυπώνει τη διάθεση ή την πρόθεση που έχει αυτός που γράφει. Διάθεση και πρόθεση συχνά μπλέκονται και κάποιες φορές είναι δυσδιάκριτη η διαφοροποίησή τους. Τι σημαίνει όμως πρόθεση για αυτόν που γράφει; Σημαίνει ότι αλλάζει η στόχευση κάθε φορά; Και ποιά είναι αυτή; Η ίδια πάντοτε, να αφηγηθεί μια ιστορία, μια καλά δουλεμένη ιστορία. Να την πει με τρόπο που να είναι θελκτική για τους ακροατές- αναγνώστες γύρω από την νέου τύπου “φωτιά” όπου η κοινότητα μοιράζεται ιστορίες. Υπάρχει όμως πίσω από αυτό και μια “πρόθεση”. Να πει και κάτι άλλο. Κάτι περισσότερο από την ιστορία. Όχι να διδάξει, ούτε να αναλύσει ένα θέμα. Αυτό είναι δουλειά άλλων. Αλλά να τοποθετήσει ανάμεσα στις γραμμές, ίσως, έναν προβληματισμό.
Αυτή η “πρόθεση” δεν είναι ούτε αναγκαία, ούτε την απαιτεί κανείς. Είναι στην ιδιοσυγκρασία και τη συγγραφική “νομοτέλεια” του καθενός και της καθεμίας να το κάνει ή να μην το κάνει. Πάντως μια ιστορία έχει ένα “θέμα” και έτσι με τον άλφα ή βήτα τρόπο αυτό θα αναλυθεί, στις γραμμές ή πίσω από αυτές. Είτε είναι ο έρωτας, η φιλία, το ψέμα, η αλήθεια, ο πλούτος, η ειρήνη, οι ανθρώπινες σχέσεις ευρύτερα – η λογοτεχνία επαναλαμβάνει άλλωστε πολύ συγκριμένο αριθμό θεμάτων χιλιάδες χρόνια τώρα- ο συγγραφέας πλέκοντας την ιστορία του, φτιάχνοντας τους ήρωές του θα σταθεί απέναντι σε αυτό το θέμα, ή σε μια από τις διαστάσεις του.
Από την άλλη υπάρχει και η “διάθεση” του συγγραφέα. Ναι, κι αυτό επηρεάζει. Η ζωή ενός ανθρώπου δεν μπορεί να νοηθεί ξέχωρα από το περιβάλλον του, από τις συνθήκες, κοινωνικές και προσωπικές, και σίγουρα διαμορφώνει διάθεση. Μηχανισμός ασύνειδος συνήθως που όμως μπορεί να επηρεάσει. Είναι ευθύνη του συγγραφέα να κρατηθεί μακριά από όλα αυτά και σαν Ολύμπιος Θεός να κινεί τις φιγούρες του κάτω στην πεδιάδα κατά πώς θέλει; Θα γίνει και αυτό αλλά θεός δεν είναι κανείς και ανεπηρέαστος δεν μένει από όσα, ούτως ή άλλως, συμβαίνουν στην εγκεφαλική και ψυχολογική του πεδιάδα. Κι έτσι η διάθεση θα διαμορφωθεί. Θα πείτε για πόσο; Η συγγραφή δεν είναι μια φωτοβολίδα. Δομείται και ολοκληρώνεται σε βάθος χρόνου και η διάθεση μπορεί να αλλάζει. Όμως εδώ, δεν μιλάμε για την στιγμιαία διάθεση που προσδιορίζεται από καταστάσεις καθημερινότητας. Μιλάμε για την διάθεση, την στάση, τις πεποιθήσεις που αυτός που γράφει έχει ή αποκτά, αλλάζει ή διαμορφώνει εκ νέου καθώς η ζωή του προχωρά.
Η συγγραφή είναι κάτι σαν δημοσκόπηση. Αποτυπώνει το τώρα, το συγγραφικό τώρα και αυτό ναι, μπορεί να αλλάζει. Όπως μπορεί να αλλάζει και η απόφαση του συγγραφέα να γράφει σε συγκεκριμένο ύφος, όπως μπορεί να αλλάξει και το ‘είδος” που θέλει να υπηρετήσει, όπως μπορεί να αλλάξει και η προσέγγισή του γύρω από το όλον της γραφής. Όπως μπορεί να μην αλλάξει και τίποτε αλλά η συγγραφή σαν διαδικασία θα παραμένει η φωτογραφία της διεσταλμένης συγγραφικής “στιγμής”.
