Αν όχι ο πιο τρελαμένος μπαμπάς της πόλης τότε ποιος; Ο Γιώργος Μαστορούδης γράφει ένα ποίημα για τη γιορτή του πατέρα.
Αυτός που στη σκιά συνήθως ζει.
Αυτός που χρόνια ολόκληρα στεκει εκεί.
Σαν φρουρός πιστός και αλύγιστος.
Αυτός που όλα τα μπορεί.
Μα τίποτα συνήθως δε θα πει.
Θα είναι εκεί την κατάλληλη στιγμή.
Να σημαδέψει.
Να γίνει η φωνή.
Να γίνει η ατέρμονη πνοή.
Σαν όλα μοιάζουν να καταρρέουν.
Αυτός που το μυαλό του θα σταθει.
Απέναντι στη καρδιά για στήριγμα.
Θα βρει τη λογική
να λύσει γόρδιους δεσμούς,
να μετατρέψει τους λυγμούς
σε γέλια χαρά και δύναμη.
Αυτός που μόνο σαν χρειαστεί.
Μ’ ένα τους νεύμα θα βρεθεί.
Να τους αγγίξει με λατρεία.
Να τους αγκαλιάσει με μανία.
Ποτέ να μη τον νιώσουν μακριά.
Αυτός που γράφει μια ιστορία.
Από τα παρασκήνια.
Και μια πορεία
θ’ αποτυπώσει με το βήμα στιβαρό.
Μ’ ένα πνεύμα σταθερό.
Να δώσει λύσεις και ιδέες.
Να φυλάξει αισθήματα και ιδανικά.
Να διδάξει ήθος και μια φωτιά.
Στο στήθος του σαν καίει.
Για την αγκαλιά που πάντα έχει.
Ανοιχτή μαζί με το μυαλό του.
Πάνω από το οποίο εγώ του.
Θ’ αφήσει τον εγωισμό του.
Να τον πατήσει μοναχά η αγάπη.
Για αυτούς που μόνο ζει.
Για κανέναν άλλον.
Στους άλλους θεριό.
Ανήμερο αχόρταγο θεριό.
Πατέρας.
