Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
Με αφορμή τη 67η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, που ολοκληρώνεται αύριο, στο κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο (φαντάζεστε και στη Θεσσαλονίκη τις μέρες της ΔΕΒΘ το αντίστοιχο άρθρο να την αφορούσε;) της Frankfurter Allgmeneine Zeitung ο Andreas Platthaus έγραψε μεταξύ άλλων: «η δημοσιολογία σημαίνει εδώ και πολύ καιρό πολλά περισσότερα από τα βιβλία».
Είναι μια διαπίστωση που όπως ισχύει για τη λογοτεχνία, ισχύει αναλογικά και στο δημόσιο διάλογο εν γένει. Η πολιτική π.χ. δεν απαιτεί πια ρητορική δεινότητα από το βήμα της Βουλής αλλά ένα αρκείται σε ένα χαριτωμένο, πονηρό, καταγγελτικό, βλακώδες ή εξυπναδίστικο tweet. Η δημοσιολογία αφορά και τη δημοσιογραφία, αφού ο καθένας πια μπορεί να γράφει δημόσια ό,τι θέλει. Χωρίς τους κανόνες της δημοσιογραφίας, βεβαίως, αλλά και δίχως εύκολα διακριτά φίλτρα, σε έναν κόσμο ημιμαθή πλην λαλίστατο για θέματα ζόρικα, όπως το προσφυγικό, οι τηλεοπτικές άδειες, οι πλειστηριασμοί, το σύνταγμα το ίδιο!
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι η λύση είναι η φίμωση, σε ένα δημοκρατικό κράτος. Ούτε την εξέλιξη της τεχνολογίας μπορείς να σταματήσεις.
Λύση ενδεχομένως είναι η διαμόρφωση ενός σταθερού εκπαιδευτικού συστήματος ικανού να ανδρώσει τις γενιές που θα ξεχωρίζουν τη γνώση από την άγνοια. Με εθνική συνεννόηση. Ή η διαμόρφωση κανόνων λειτουργίας των ΜΜΕ, όπως επιτάσσει το σύνταγμα, όχι κατά το πώς βολεύει τους πρώην ή τους νυν. Με εθνική συνεννόηση κι αυτό.
Αυτά, φυσικά, θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και 15 χρόνια, τουλάχιστον, όταν παιδεία άρχισε να χάνει τις αρχές της και η τεχνολογία άρχισε να θεριεύει. Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Εξάλλου, δε φαίνεται να υπάρχουν και προθέσεις εθνικής συνεννόησης ούτε για τα στοιχειώδη. Μόνο ακατάσχετη δημοσιολογία. Χωρίς ακροατήριο. Χωρίς δημοκρατία. Βαβυλωνία δηλαδή.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 22/10/2016, στην εφημερίδα thessnews.
