Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη / [email protected]
Από την ημέρα των εκλογών πιπιλίζω το τραγούδι των Παπακωνσταντίνου – Μαχαιρίτσα «να δεις τι σου ΄χω για μετά»… Εύλογον, αν αναλογιστεί κανείς την έκβαση των πραγμάτων, της εκλογικής διαδικασίας, των εξελίξεων στην «αυτάδελφη» Ευρώπη, τις πιέσεις , τις συγκρούσεις, τις τριβές και τα λόγια που συνεχίζουν να ξεστομίζονται λες και κανείς μας δεν ακούει, ή, ακόμη χειρότερα, δεν κατανοεί…
Ξυπνήσαμε τη Δευτέρα (όσοι κατάφεραν να κοιμηθούν, γιατί πολλοί έμειναν ξάγρυπνοι –τρομαγμένοι από το «εγέρτουτου» -έτσι ακούστηκε, εγέρθητω είπε ο φιλέλλην, εγέρθητι είναι στην αρχαία Ελληνική –και εγέρθητε αν μιλάει κανείς σε πλήθος) σε μια χώρα που είχε σίγουρα έναν μεγάλο νικητή, έναν νικητή με μηχανική υποστήριξη , έναν χαμένο και έναν κυριολεκτικά πρώτο από τους τελευταίους…
Δεν είναι ανάγκη να μπω σε αναλύσεις, για το ποιος είναι τι- εύκολο να το καταλάβει κανείς… Δεν ξέρω όμως και τι να πω για την εξέλιξη… Από τη Δευτέρα έχουμε μια εντολή σχηματισμού κυβέρνησης να πετάγεται σαν καυτή πατάτα από το ένα χέρι στο άλλο, και έναν λαό στη μέση να προσπαθεί να πιάσει την μπάλα, λες και παίζουμε «μήλα»… Έφτασε Παρασκευή, έχουμε την ΔΗΜΑΡ, στο προσκήνιο, με εικασίες για συνεργασίες, για ενώσεις, για ζυμώσεις αντιπολιτευτικές…
Ωραία παίζουμε εδώ…Τους «από πάνω» τους βλέπει κανείς; Η περίοδος χάριτός μας τελείωσε και εμείς ακόμη παίρνουμε με το ζόρι μια πίστωση χρόνου, η οποία από πουθενά δε μας δόθηκε… Ο μήνας που διανύουμε είναι κρίσιμος- έχουμε ομόλογα να αποπληρώσουμε, πρέπει να παραστούμε σε Eurogroup, πρέπει να δώσουμε σημάδι ανάνηψης και εμείς ακόμη παίζουμε κρυφτό με αυτό που ο λαός είπε ανοιχτά…
Δεν είναι εύκολο να κυβερνηθεί τούτος ο τόπος. Ποτέ δεν ήταν… Μα κάποτε, υπήρχε θέληση, δύναμη και ικανότητα να κυβερνηθεί… Η επόμενη εκλογική διαδικασία (δεν κινδυνολογώ, άλλωστε ποτέ μου δε θεώρησα τις εκλογές πληγή για τον τόπο-αντιθέτως πολλά εκ των αποτελεσμάτων των εκλογών μας έπληξαν-) θα δώσει ένα ακόμη πιο σαφές μήνυμα… Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις σου φέρνουν την αλλαγή, πιο συμπαγή, πιο δομημένη, πιο δυνατή… Μα δεν ξέρεις ούτε εσύ, ούτε εγώ γνωρίζω, αν η αλλαγή αυτή θα είναι και προς το καλύτερο… Μνημόνιο ή όχι; Ευρώ ή δραχμή; Χρεωκοπία ή σωτηρία; Ποιος θα απαντήσει σε όλα αυτά;
Νομίζαμε ότι θα βλέπαμε μια ξεκάθαρη εικόνα του μέλλοντός μας μετά την 6η του Μάη… Εγώ αυτό που βλέπω είναι ένα αβέβαιο αύριο, ένα κενό και μια έκβαση μάλλον ιστορική, που ούτε ο μεγαλύτερος ιστοριοδίφης δεν θα μπορούσε να ξεσηκώσει…
«Εδώ και τώρα αλλαγή και πανταχού το νέφος» λέει το τραγούδι σε ένα του κομμάτι… Και πόσο ταιριάζει με το σήμερα; Νέφος, καταχνιά, αβεβαιότητα και μια αλλαγή που όλο έρχεται και όλο δε την βλέπουμε… Μήπως τελικά δεν είμαστε έτοιμοι για αλλαγές; Μήπως, τελικά η αλλαγή έγκειται μόνο στα λόγια και όταν καλούμαστε να πράξουμε, κάνουμε πίσω;
